Μικρές ιστορίες από το βουνό - Η συνάντηση με τον λήσταρχο Βελέντζα

Η στήλη Μικρές ιστορίες από το βουνό, που θα ενημερώνεται τακτικά από το blog μας παρουσιάζει περιστατικά από την δράση των πρώτων ανταρτομάδων του ΕΛΑΣ κατά τα πρώτα χρόνια της Κατοχής. Πρόκειται για μαρτυριακό-βιωματικό υλικό αγωνιστών που έζησαν εκείνα τα πρώτα γεγονότα

Η συνάντηση με τον λήσταρχο Βελέντζα

Στα τέλη Ιουλίου του 1942, ο πρώτος καπετάνιος του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης συνάντησε την πρώτη 12μελή ομάδα ανταρτών της Αγόριανης. Θέτοντας διάφορα ζητήματα δράσης και τακτικής, τέθηκε τελικά και το ζήτημα επαφής των ανταρτών με τον λήσταρχο Βελέντζα που λυμαίνονταν τα όρη της περιοχής.

Μερικές ημέρες μετά η οργάνωση του ΚΚΕ στης Άνω Αγόριανης κατάφερε να κανονίσει επαφή των ανταρτών με τη συμμορία Βελέντζα. Η συνάντηση έγινε σε έμπιστο σπίτι του λήσταρχου με μικρή αντιπροσωπεία των ανταρτών. Μάταια οι αντάρτες προσπάθησαν να πείσουν τον Βελέντζα να εγκαταλείψει το συμμοριτισμό και τους εκβιασμούς χωρικών και να περάσει με τους άνδρες του στον ένοπλο αγώνα. 

Η απάντησή του ήταν: "Εγώ είμαι ο βασιλιάς των ορέων. Με ένα μου σημείωμα μου δίνουν στη γυναίκα μου και τα παιδιά μου ότι τους διατάξω και μένα μου φέρνουν το κονιάκ μου κι ότι άλλο θελήσω."

Οι αντάρτες ακόμα ήταν λίγοι και γνώριζαν ότι δεν μπορούσαν οι ίδιοι να συγκρουστούν με το ληστή ούτε να ελέγχουν ακόμα αποτελεσματικά τα βουνά. Στο μόνο λοιπόν που συμφώνησαν με το ληστή ήταν στο ζήτημα της συνύπαρξης. Έκλεισαν λοιπόν συμφωνία να μην χτυπιούνται μαζί του όταν συναντιόνταν στα βουνά. Το σύνθημα ορίστηκε να είναι το κράξιμο του βατράχου. 

Σε λίγες ημέρες με τη μεσολάβηση του συνεργάτη των Ιταλών φαρμακοποιού Π. Δρίβα από τη Σουβάλα, ο Βελέντζας δέχτηκε να έρθει σε επαφή με την ιταλική διοίκηση. Οι Ιταλοί αποφάσισαν να προσεγγίσουν τον Βελέντζα με σκοπό να τον βάλουν να φυλάει τα όρη για λογαριασμό τους. Εκείνος παρουσιάστηκε στον Ιταλό διοικητή με τη στολή του γεμάτη σφαίρες. Όμως οι σύντροφοί του ληστή δεν τον ακολούθησαν. 

Οι Ιταλοί από τη μεριά τους δεν πίστεψαν στην δύναμη του ληστή κι αποφάσισαν να τον συλλάβουν και να τον εκτελέσουν. Αργότερα, παρουσίασαν το γεγονός ως προσφορά τους στον αγροτικό λαό της περιοχής, βγάζοντας και ανακοινωθέν για την εκτέλεσή του. 

Αυτό ήταν και το τέλος της ληστοσυμμορίας Βελέντζα. 

Πηγή: Γιώργος Ματζώρος, Ο Καπετάν Διαμαντής, Αυτοέκδοση, Αθήνα 1994, σ.37