Οι Σπύρος Μπλαζάκης (1916-4 Δεκεμβρίου 1996[1]) και Γιώργος (Γιώργης) Τζομπανάκης (1919, Επαρχία Αποκορώνου-1 Νοεμβρίου 1996[2]) ήταν Έλληνες κρητικοί αντάρτες, στελέχη του ΕΑΜ αρχικά και του ΔΣΕ αργότερα, οι οποίοι έδρασαν κατά τη διάρκεια της κατοχής και του Εμφυλίου στην περιοχή των Λευκών Ορέων και παρέμειναν στην παρανομία για περίπου 30 χρόνια, από το 1947 που το ΚΚΕ κηρύχθηκε εκτός νόμου, έως το Φεβρουάριο του 1975, οπότε και εμφανίσθηκαν ξανά στη δημόσια ζωή του τόπου τους.
Και οι δυο τους πολέμησαν στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, ενώ ήταν ενεργά μέλη της Εθνικής Αντίστασης. Κυνηγήθηκαν πρώτα από τους γερμανούς και μετά από τα κυβερνητικά στρατεύματα, ενώ το 1948 η ομάδα τους, 100 ατόμων, εγκλωβίστηκε στα βουνά και σταδιακά αποδεκατίστηκε, με αποτέλεσμα ο τελευταίος τους σύντροφος να αποβιώσει το 1964. Τρέφονταν με ρίζες και θεραπεύονταν με βότανα, ενώ τρεις φορές αρνήθηκαν την αμνηστία που τους προσφέρθηκε (από τον Ν. Πλαστήρα, τον Π. Κανελλόπουλο και επί χούντας, το 1972) , για λόγους πολιτικών αρχών.
Με την πτώση της δικτατορίας, η νέα δημοκρατική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή επανέφερε στη νομιμότητα το ΚΚΕ και στις 12 Φεβρουαρίου του 1975 χορήγησε αμνηστία, την οποία αποδέχτηκαν οι δυο διωκόμενοι πρώην αντάρτες. Την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου του 1975, κατόπιν προσυνεννόησης με τοπικά στελέχη του ΚΚΕ, οι δυο φυγάδες εμφανίσθηκαν στη θέση "Μεγάλη Τρούμπα", πλησίον του φαραγγιού του Θερίσσου, όπου τους υποδέχτηκαν μέλη του ΚΚΕ και πολλοί δημοσιογράφοι. Στη σύντομη συνέντευξη που παράθεσαν, δήλωσαν ότι κρύβονταν σε κρησφύγετο της κορυφής "Όρνιο" των Λευκών Ορέων. Σε προηγούμενη συνέντευξή τους σε ξένο δημοσιογράφο, τρία χρόνια πριν είχαν καταγγείλει ότι τους είχαν προσάψει ανύπαρκτο κατηγορητήριο. Οι κατηγορίες που τους βάρυναν ήταν φόνος και αντικυβερνητικές ενέργειες.
Απεβίωσαν, με διαφορά μόλις ενός μήνα μεταξύ τους, στα τέλη του 1996.
Παρακάτω δημοσιεύουμε σπάνια φωτογραφία τους του 1975
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου