Σκέψεις γύρω από την προκύρηξη της οργάνωσης Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις

Την ευθύνη για τη δολοφονία των μελών της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο ανέλαβε το Σάββατο, μια μέρα πριν την πορεία του Πολυτεχνείου η πρωτοεμφανιζόμενη οργάνωση Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις. Διαβάζοντας την προκήρυξη που έστειλε στην Ασφάλεια Αθηνών βρεθήκαμε μπροστά σε πλήθος ιστορικών αναφορών που "δικαιολογούν" πολιτικά αυτό τους το χτύπημα. Επιλέξαμε λοιπόν να κάνουμε ένα μικρό "κοσκίνισμα" και μια ιστορικό- ιδεολογική ανάλυση αυτών των αναφορών, σε συνεργασία με το αρτιο σχετικό άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου.

Μπουοναβεντούρα Ντουρούτι 

Στην αρχή της προκήρυξης διαβάζουμε μια φράση του αναρχοσυνδικαλιστή ηγέτη του Ισπανικού Εμφυλίου Ντουρούτι Μπουοναβεντούρα: " Δεν πολεμάμε τον φασισμό μαζί με την κυβέρνηση αλλά σε πείσμα της κυβέρνησης. Ξέρουμε ότι καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί πραγματικά τη συντριβή του φασισμού, γιατί η αστική τάξη είναι αναγκασμένη να προσφεύγει σε αυτόν όταν βλέπει την εξουσία να της γλιστρά από τα χέρια." Καλά και άγια όλα αυτά και όντως τόσο η Χρυσή Αυγή όσο και τα λοιπά ανά την ιστορία φασιστικά μορφώματα γεννούνται σε μια καθόλα "συστημική γέννα" από τον ίδιο τον Καπιταλισμό. O Ντουρούτι όντως λοιπόν, υπήρξε μέλος όχι ενός (όπως αναφέρει η προκήρυξη) αλλά δύο αναρχικών ενόπλων οργανώσεων. Η δράση και των δύο επικεντρώθηκε κυρίως σε αποστολές εκτέλεσης αξιωματούχων της κυβέρνησης και μελών του παλατιού (και στην αποτυχημένη απόπειρα του βασιλιά Αλφόνσο). Η ιστορική πραγματικότητα όμως υπήρξε η εξής: Καμιά από τις δύο ομάδες δεν έχαιρε σοβαρού λαϊκού ερείσματος, ούτε προσπάθησε να προσεγγίσει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της εποχής. Το αποτέλεσμα ήταν οι δύο ομάδες να απομονωθούν από τους κυβερνητικούς και να διαλυθούν. Ο ίδιος ο Ντουρούτι και ορισμένα στελέχη τους αναγκάστηκαν να καταφύγουν στην Λατινική Αμερική. Η πικρή εμπειρία οδήγησε τον ίδιο τον Ντουρούτι και τους αναρχικούς της εποχής στην συγκρότηση οργανωμένων συνδικαλιστικών βάσεων και λαικών ενόπλων τμημάτων. Με άλλα λόγια η ατομική τρομοκρατία απορρίφθηκε στην πράξη. Άλλωστε ο ίδιος ο Ντουρούτι γράφει: "Eίμαστε εμείς οι εργάτες που δημιουργήσαμε όλα αυτά, τα κτίρια, τα παλάτια και τις πόλεις. Στην Ισπανία την Αμερική και σε ολόκληρο τον κόσμο. Εμείς οι εργάτες μπορούμε να χτισουμε άλλα στη θέση τους. Δεν μας τρομάζουν τα ερείπια γιατί εμείς θα κληρονομήσουμε τον κόσμο, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Η μπουρζουαζία μπορεί να διαλύσει τον κόσμο της πριν πεθάνει αλλά εμείς κουβαλάμε τον νέο κόσμο στην καρδιά μας."  Είναι λοιπόν το πλατύ λαικό έρεισμα της επαναστατικής διαδικασίας που ξεχωρίζει τον τρομοκράτη από τον επαναστάτη, κάτι που τελικά ο Ντουρούτι φαίνεται να κατάλαβε καλά...

Το παράδοξο σχήμα

Παρακάτω αναφέρεται: "Η ιστορική διδαχή αναφέρει ότι φασισμός δεν τσακίζεται στο κοινοβούλιο και με νόμους, οτι ο φασισμός τσακίζεται πάντα με μάχη και μέσα στους δρόμους. Ότι η αστική δημοκρατία ποτέ δεν πολέμησε το φασισμό και πάντα ήθελε να τον ελέγχει. Ότι ο φασισμός είναι απλά η ωμή μορφή του καπιταλισμού. Ότι  οι φασίστες παρά τις φιλοδοξίες τους δεν υπήρξαν ποτέ όσο θα ήθελαν αυτονομημένοι." Ότι ο φασισμός είναι γνήσιο τέκνο της καπιταλιστικής κρίσης είναι ένα σημείο που δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει, αλλά αφού είναι τέκνο της πως η αστική τάξη θέλει πάντα να τον ελέγχει; Με άλλα λόγια, δεν είναι αναπόσπαστο τμήμα του καπιταλιστικού συστήματος; Κι αν είναι δεν τον ελέγχει εξορισμού η αστική τάξη; Μετά αυτή την αντίφαση έρχεται το απαράδεκτο ιστορικό συμπέρασμα ότι οι φασίστες φιλοδοξούσαν την αυτονομία τους αλλά δεν τα κατάφερναν. Πότε; Σε ποια χώρα; Στην ίδια του την μήτρα, ο γερμανικός ναζισμός χρηματοδοτήθηκε, ελέγχθηκε και γαλουχήθηκε από την γερμανική αστική τάξη των Tούχερ, της Μπάγιερν και της Ζίμενς. Οι μελανοχίτωνες του Μπενίτο Μουσολίνι ξεκίνησαν ή όχι την "καριέρα" τους κυνηγώντας εξεγερμένους αγρότες των μεγαλογαιοκτημόνων της Κάτω Ιταλίας; Τροφοδοτήθηκε ή όχι ο Φράνκο από τις αγγλικές βιομηχανίες όπλων όταν η ίδια η Μεγάλη Βρετανία δήλωνε ουδέτερη χώρα;

Πασχίζοντας για την αντιπαραβολή

Στην σελίδα 4 αναγράφεται: "Η βία για αυτούς δεν είναι εργαλειακό μέσο αλλά αυτοσκοπός". Μια ακόμα παράλογη αντίληψη που ανάγει την Χυσή Αυγή σε ένα κόμμα ψυχοπαθών που χρίζουν εγκλεισμού. Φυσικά δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι η Χρυσή Αυγή εμπεριέχει λούμπεν παραβατικά στοιχέια, ανθρώπους της νύχτας και του παρακράτους και άρα άτομα διαποτισμένα στη βία. Όμως ο Ρουπακιάς με σταθερό και ψύχραιμο χέρι έκανε μια επαγγελματική τομή Γ στο στέρνο του Φύσσα. Η Χρυσή Αυγή μεθοδευμένα και έξυπνα αυτοπλασαρίστηκε τον τελευταίο χρόνο σαν κόμμα εθνικιστικό και όχι νεοναζιστικό. Ο Κασιδιάρης ως άλλος Γκάντι τοποθετήθηκε προσφατα κατά της βίας. Αυτοί λοιπόν δεν είναι χειρισμοί ψυχοπαθών. Αυτό λέγεται πολιτικό marketing και είναι σύμφυτο του καπιταλισμού. Άρα η Χρυσή Αυγή δεν λειτουργεί με τη λογική της βίας για τη βία, αλλά με τη λογική της βίας για την εξυπηρέτηση του συστήματος. Ε, λοιπόν με παρόμοιο τρόπο λειτουργεί και οργάνωση Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις ακούσια ή εκούσια. Αντιγράφω εδώ από το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου πάνω στο θέμα " Στις μέρες μας δεν υπάρχει μαρξιστής (πραγματικός) που να μη γνωρίζει ότι η ατομική τρομοκρατία είναι ένα «παιδί» υιοθετημένο, διαποτισμένο και τηλεκατευθυνόμενο από την τρομοκρατία που ασκεί το σύστημα της «εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο». Όχι μόνο δεν συνιστά «επαναστατική βία», αλλά αποτελεί τον ορισμό της αντεπαναστατικής βίας. Οι τάχα μου «ευαίσθητες χορδές» των εγκληματιών της ατομικής τρομοκρατίας είναι απολύτως ελεγχόμενες από εκείνους που ελέγχουν τα «τόξα» τους και τα κουμπούρια τους. Εξηγούμαστε: Πάντα και παντού στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες η αδικία των «από πάνω» γεννά την αγανάκτηση, την τάση για εκδίκηση, τη ροπή για αντίδραση στο νόμο της ζούγκλας που κυριαρχεί στην λεγόμενη οικονομία της αγοράς. Αλλά αυτό δεν συνιστά «χειραφέτηση». Το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» και μάλιστα σαν μοντέλο πολιτικής δράσης, είναι το πιο καθυστερημένο, το πιο ανεπεξέργαστο πολιτικό ένστικτο που στο ξυπνάει, στο ερεθίζει ο ίδιος ο καπιταλισμός. Και που αν μείνεις σ’ αυτό, τότε πολύ εύκολα μπορείς να περάσεις στα μονοπάτια της τρομοκρατίας νομίζοντας (ή δασκαλεύοντάς σε να λες) ότι έτσι αποδίδεις «δικαιοσύνη». 

Μόνο που, στην «καλύτερη» εκδοχή της, η ατομική τρομοκρατία είναι η απόδοση «δικαιοσύνης» με τον φυσικό τρόπο της αυτοδικίας (παίρνω το δίκαιο στα χέρια μου). Μήπως, όμως, φυσικό δίκαιο δεν είναι και η οικονομία της αγοράς (το δίκαιο του ισχυρότερου); Και μήπως αυτό, το φυσικό δίκαιο της αγοράς, δεν είναι που σε τελευταία ανάλυση υπερασπίζεται το οργανωμένο κοινωνικό δίκαιο της αστικής κοινωνίας; Όταν, λοιπόν, κάποιος θέλει να εμφανίζεται μαρξιστής εκθειάζοντας την ατομική τρομοκρατία – αυτοδικία στο όνομα ότι έτσι αντικρούει τη συστημική τρομοκρατία – αυτοδικία, τότε (αν υποθέσουμε ότι υπήρξε ποτέ μαρξιστής) εγκαταλείπει το Μαρξισμό για χάρη του οπορτουνισμού. Υποτάσσεται στο αυθόρμητο, στο ακατέργαστο πολιτικό ένστικτο που γεννιέται ως προέκταση της καπιταλιστικής αδικίας και που αξιοποιείται για να θρέφει την καπιταλιστική αδικία.Αντίθετα εκείνο που οφείλει ο μαρξιστής (όταν είναι μαρξιστής) είναι να δείξει ποιος ευθύνεται για την κοινωνική αδικία. Να μην υποτάσσεται στην απλή, στην τυφλή και πολιτικά καθυστερημένη «αντικαπιταλιστική» αγανάκτηση. Στη θέση του καταπιεστή και του καταπιεσμένου να μην βλέπει «πρόσωπα», αλλά τάξεις. Να μπολιάζει αυτή την αγανάκτηση κι από ένστικτο να την μετασχηματίζει σε συνείδηση, για να τραβήξει τις μάζες μπροστά, να τις φωτίσει, να τους δείξει τη διέξοδο στο πραγματικό κίνημα, στην επαναστατική ιδεολογία. Κι αυτό δεν γίνεται ούτε με κουμπούρια, ούτε με κουκούλες, ούτε με κράνη." 

Ταξική Μνήμη και μια ιστορική σούπα

"Οι συντάκτες της προκήρυξης πασχίζουν να εμφανιστούν ότι κινούνται στον «αντίποδα» εκείνου που υποτίθεται ότι «πολεμούν». Παραχαράσσουν την ιστορία του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ των εκατομμυρίων μελών και χιλιάδων μαχητών, που πολεμούσαν εναντίον της ξένης κατοχής, του αστικού δοσιλογισμού, του κατσαπλιάδικου μαυραγοριτισμού. Συγκρίνονται (!) με τους μαχητές που βγαλμένοι από το μεγαλειώδες κίνημα αντίστασης του λαού, παίρνοντας εντολές από το λαό και δίνοντας λογαριασμό στο λαό, αποτελούσαν το «τιμωρό χέρι του λαού» ενάντια στις ομάδες των προδοτών , των εγκληματιών και βασανιστών φασιστών (σσ: αυτοί αλήθεια, από ποιόν παίρνουν εντολές, σε ποιόν δίνουν αναφορά, ποιες «μάζες» εκπροσωπούν;). Φλυαρούν ότι η ατομική τρομοκρατία είναι το απότοκο της «επαναστατημένης» και «χειραφετημένης» συνείδησής τους για να προτάξουν το «χρυσαυγίτικο αξίωμα» (και μάλιστα στην προκήρυξή τους!) ότι «όλα τα πολιτικά κόμματα ανεξαιρέτως υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι εντολοδόχοι των Μεγάλων Δυνάμεων» και για να καταλήξουν «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή».  Αν τους άκουγαν οι εμπρηστές του Ράιχσταγκ θα έτριβαν τα χέρια τους.

Τα παραπάνω θα συνιστούσαν αφέλεια μόνο στην περίπτωση που δεν συνιστούσαν συνειδητή διαστρέβλωση και προσπάθεια μακιγιαρίσματος.  Αλλά τόση αφέλεια και τόση «αθωότητα» δεν υπάρχει στις μέρες μας." 

Αναφέρει ο Νίκος Μπογιόπουλος και σε αυτό έχουμε να προσθέσουμε κάτι μικρό μονάχα: Μιλώντας με μια αντάρτισσα του ΔΣΕ που κατατάχθηκε σε αυτόν το 1947 στα 17 της ακούσαμε τα παρακάτω: 

"Όταν μπήκα στο ΔΣΕ δεν ήξερα ούτε από ποια μεριά κρατάνε το ντουφέκι. Για να ξεφύγω από τους ΜΑΥδες έγινα αντάρτισσα. Οι περισσότερες γυναίκες τρομάζαμε ακόμα και στον ήχο της τουφεκιάς για αυτό μας στείλανε αμέσως στα εμπέδα. Αρκεί να σας πω πως στις περισσότερες μαχήτριες είχε κοπεί η περίοδος από τον φόβο και μας έπιανε φριχτός πόνος, τόσο που οι επιτελείς αναγκάστηκαν να ζητήσουν ειδικά φάρμακα από της Ρωσία. Μερικές παλιότερες αντάρτισσες του ΕΛΑΣ μόνο ήταν ψύχραιμες και μας καθησύχαζαν λέγοντάς μας πως είναι από τον φόβο και θα περάσει με τον καιρό." 

Αναρωτιόμαστε λοιπόν: Σήμερα, σε μια κοινωνία που δεν έχει εξοικειωθεί στην ωμή ένοπλη βία (όπως αυτή του Εμφυλίου ή της Κατοχής), ποιου ανθρώπου το χέρι δεν τρέμει όταν ρίχνει την χαριστική βολή στο κεφάλι του πεσμένου χρυσαυγίτη ή όταν μαχαιρώνει "επαγγελματικά" τον Παύλο Φύσσα; 

Η μαρξιστική ιδεολογία ανταπαντά

Εάν λοιπόν υποθέσουμε ότι οι αυτόκλητοι εκφραστές της λαϊκής αγανάκτησης δεν επιχειρούν να συμβάλλουν στην καθόλα συστημική θεωρία των δύο άκρων που ξανάγινε φέτος "της μόδας", τότε σίγουρα δεν έχουν ξεσκονίσει τελευταία τη μαρξιστική τους βιβλιοθήκη κι ας την επικαλούνται.

Γράφει ο Βλαντιμίρ Ιλίτς Λένιν: «Οι τρομοκράτες στη Ρωσία (ενάντιά τους πάντοτε παλεύαμε) έκαναν μία σειρά μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, όμως το Δεκέμβρη του 1905, όταν η υπόθεση έφτασε επιτέλους στο μαζικό κίνημα, στην εξέγερση (…) τότε ακριβώς οι “τρομοκράτες” απουσίασαν…». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα, τ. 40, σελ. 312). "

και αλλού

"Όσον αφορά την πολιτική εκτίμηση της πράξης, εμείς, φυσικά, παραμένουμε στην παλιά μας άποψη, που έχει επιβεβαιωθεί από την πείρα δεκαετιών, ότι οι ατομικές τρομοκρατικές απόπειρες. Σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη "

Γράφει ο "αντάρτης πόλεων" Φρίντριχ Ένγκελς (πολέμησε στην εξέγερση της Ρηνανίας το 1849): 

"Τούτη η παθιασμένη πυρετώδης φούρια, τούτο το πυροτέχνημα των δολοφονιών, που δεν έχουν κανένα νόημα, και, αν το καλοκοιτάξεις, είναι πληρωμένες και μονταρισμένες απ’ την αστυνομία, - έγραφε ο Ένγκελς - δεν μπορεί να μην ανοίξει τα μάτια ακόμα και του αστισμού για τον αληθινό χαρακτήρα αυτής της προπαγάνδας των φρενοβλαβών και βαλτών πρακτόρων»

Γράφει ο Ερνέστο Γκεβάρα:  «Η δολοφονία και ο τυφλός τερορισμός (τρομοκρατία) δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Είναι προτιμότερο να γίνεται μαζική δουλειά, να εντυπώνεται το επαναστατικό ιδανικό, και να το κάνει να ωριμάσει για να μπορούν, στη δοσμένη στιγμή, να κινητοποιήσουν αυτές τις μάζες υποστηριζόμενες από τον επαναστατικό στρατό και να κάνουν να κλίνει η πλάστιγγα προς την πλευρά της Επανάστασης».

Γράφει ο ΕΛΑΣίτης Ορέστης Μακρής στο έργο του για τον ΕΛΑΣ Αθήνας: 

"Κατά τα Δεκεμβριανά, υπήρξαν και μερικά περιστατικά ωμής βίας που στρέφονταν ενάντια σε δεξιούς, χωροφύλακες κτλ, από μέλη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ σε ορισμένες περιοχές της Αθήνας. Από εκεί έφθαναν αναφορές και διαμαρτυρίες των λαϊκών επιτροπών. Στο 99% των περιπτώσεων αυτών βρίσκαμε στους δημιουργούς τέτοιων επεισοδίων ταυτότητες της Ιντέλιτζενς Σέρβις"