Xαριστική Βολη (μαρτυρία από τη Μακρόνησο)

Το πρωί ξημέρωσε μουντό. Ο ήλιος δεν πρόβαλε γιατί δεν ήθελε να γίνει μάρτυρας της τραγωδίας που είχε αρχίσει και συνεχίζονταν. Τη στιγμή εκείνη φάνηκε μια ακταιωρός που περιπολούσε κοντά στα βράχια. Άρχισε να μας προκαλεί: "Όποιος δεν συμφωνεί με τους εαμοβούλγαρους στασιαστάς να πάει στον 7ο Λόχο γιατί σε λίγο θα μετανοιώσει."

Από ολόκληρο το τάγμα ζήτημα είναι να έφυγαν στον 7ο Λόχο 150 φαντάροι. Δεν θυμάμαι πόση ώρα πέρασε. Θα ήταν η ώρα 10 όταν από τη μεριά του Γ Τάγματος ακούστηκε μηχανή αυτοκινήτου. Στρατιώτες και αλφαμίτες, οπλισμένοι με ρόπαλα και αυτόματα στα χέρια άρχισαν να μας στριμώχνουν προς τη θάλασσα. Σε λίγο άρχισαν και οι πυροβολισμοί να πέφτουν σωρό. Τα κορμιά λύγιζαν και έπεφταν νεκρά ή τραυματισμένα. Για τους τραυματίες υπήρχε ο υπολοχαγός Μπαρούχος που έδινε τη χαριστική βολή.

Υποχωρούσαμε στην παραλία όπου μας υποδέχτηκε η ακταιωρός με πυροβολισμούς. Η εικόνα ήταν φοβερή. Πολλοί από εμάς τυλίγονταν με τη χλαίνη τους κι έδιναν τέλος στη ζωή τους πέφτοντας στη θάλασσα. Άλλοι ξαφνικά έχαναν τα λογικά τους. Μαζευτήκαμε στα μαγειρεία όπου ψάλλαμε τον Εθνικό Ύμνο. Σταμάτησαν προς στιγμή για να αρχίσουν δυνατότερα. Στριμωγμένοι περισσότερο πήραμε το δρόμο προς το λιμάνι. Στην ανηφόρα προς τα μαγειρεία του 5ου Λόχου, σε εκείνο το μονοπάτι έπεσαν πολλά κορμιά. Εκεί τραυματίστηκε κι ο Στάθης Αργύρης από το Σπαρτοχώρι Λευκάδας.

Ο καιρός άρχισε να γίνεται χειρότερος. Φυσούσε παγωμένος αέρας και σήκωνε σκόνη. Φαινότανε πως θα έβρεχε. Κουρασμένοι από το κυνηγητό, πεινασμένοι και με την ψυχή στο στόμα, δε μπορούσαμε να αντισταθούμε άλλο. Μα και τι να κάναμε? Που να πηγαίναμε? Μας συγκεντρώσανε στη χαράδρα που ήταν κοντά στο λόχο Ασφαλείας και που αργότερα την σκεπάσαμε. Μας περικύκλωσαν. Ο Σφακιανός ζήτησε τον Παρίση Κατσαρό, ύστερα πήραν τον Ευσταθίου και ένα σωρό άλλους. Σκηνές φρίκης ξετυλίχτηκαν εκεί μπροστά στα μάτια μας.

Μας είπαν ότι όποιος θέλει να κάνει δήλωση να περάσει στο λόχο Ασφαλείας. Φαντάροι που πριν από λίγο είχαν προτάξει τα στήθια τους στα βόλια έφευγαν τσακισμένοι για την άλλη πλευρά. Έφευγαν, έφευγαν ώσπου μείναμε περίπου 200-300. Μας κύκλωσαν με απειλητικές διαθέσεις αλλά εκείνη τη στιγμή άρχισε να βρέχει. Μας έδιωξαν κι εμάς.

Έβγαλαν την αποστολή για το Γ Τάγμα και ενω΄οι συνάδελφοί μας έπαιρναν το δρόμο για την κόλαση, μας επέβαλαν να τραγουδάμε το "όξω Βολυγαριά". Το σπάσιμο είχε συντελεστεί. Καθισμένοι στο γήπεδο, αποκαμωμένοι, είχαμε χάσει κάθε αίσθηση χρόνου και χώρου. Δεν ζούσαμε. Βρισκόμασταν μόνο. Η βροχή έπεφτε ψιλή χωρίς να την νιώθουμε. Κάποιος κάτι έλεγε για την αγκαλιά της μητέρας Ελλάδας. Πόση ώρα πέρασε? Άγνωστο. Μας διαλύσανε και πήγαμε στους λόχους μας. Από τον 4ο Λόχο έλειπαν 28 νομίζω. Η επιχείτηση έληξε με 214 νεκρούς, χώρια οι τραυματίες. Αυτά τα νούμερα κυκλοφόρησαν αργότερα. Δεν ξέρω αν είναι αληθινά.

Λ. Δ.


Μαρτυρία για την σφαγή στο ΑΕΤΟ σελ. 34

Νίκος Μάργαρης " Η ιστορία της Μακρονήσου" Αυτοέκδοση, Αθήνα 1966