Αναρχισμός και Οκτωβριανή Επανάσταση - Μέρος δεύτερο

Μέρος δεύτερο

Η Οκτωβριανή Επανάσταση και ο αναρχισμός

"Θυμάμαι πως, όταν γύρισα στη Ρωσία από το εξωτερικό και έφτασα στην Πετρούπολη τις πρώτες ημέρες του Ιούλη 1917, έμεινα κατάπληκτος από τον εντυπωσιακό αριθμό των μπολσεβίκικων τοιχοκολλήσεων που ανάγγελαν συσκέψεις και συνέδρια, σε όλες τις γωνιές της πρωτεύουσας και των προαστίων, σε δημόσιες αίθουσες, σ' εργοστάσια κτλ. Δεν έβλεπα όμως ούτε μια αφίσα των αναρχικών. Έμαθα ακόμη ότι το Κόμμα των Μπολσεβίκων κυκλοφορούσε στην πρωτεύουσα και αλλού καθημερινές εφημερίδες σε πλήθος αντίτυπα κι ότι είχε σχεδόν παντού- στα εργοστάσια, στις διοικήσεις, στο στρατό κτλ- σημαντικούς κι όλο επιρροή πυρήνες. Και παρατηρούσα ταυτόχρονα, με μια μικρή απογοήτευση την απουσία από την Πετρούπολη μιας αναρχικής εφημερίδας, καθώς και κάθε προφορικής προπαγάνδας. Βέβαια, υπήρχαν μερικές αντικρατιστικές ομάδες εκεί, μα σε πολύ πρωτόγονη κατάσταση. (...) Στον πέμπτο μήνα μιας εκπληκτικής επανάστασης, καμιά εφημερίδα, καμιά φωνή αναρχικού στην πρωτεύουσα της χώρας! Κι αυτά, απέναντι στην ξέφρενη δραστηριότητα του Μπολσεβιβκικού Κόμματος."

Αυτή η αποκαρδιωτική μαρτυρία του αναρχικού Βολίν καταγράφει την κατάσταση των αναρχικών ομάδων στην Πετρούπολη το καλοκαίρι του 1917. Παρόλο που η Ρωσία γέννησε κορυφαίους εκπροσώπους και θεμελιωτές της αναρχικής ιδεολογίας, όπως ο Μ. Μπακούνιν και ο Π Κροπότκιν και οι αναρχικές ιδέες είχαν μια ορισμένη διάδοση μέσα στο κίνημα του ναροντνικισμού στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, ο ρωσικός αναρχισμός δεν κατάφερε να αναπτύξει καμιά σημαντική επιρροή, ούτε να έχει επίδραση στα γεγονότα τόσο της επανάστασης του 1905, όσο και του 1917. Οι Ρώσοι αναρχικοί είχαν κατά κανόνα λιγοστές δυνάμεις και δρούσαν σε μικρές ομάδες αποκομμένες από τις εργατικές μάζες. 

Αναρχισμός και Οκτωβριανή Επανάσταση - Μέρος πρώτο

Στο παρακάτω κείμενο του Κώστα Μπορμπότη, από το οποίο θα δημοσιεύσουμε ορισμένα μέρη, παρουσιάζεται μια κριτική παρουσία της δράσης και της πολεμικής του αναρχισμού απέναντι στους μπολσεβίκους και την Οκτωβριανή Επανάσταση. Η αντιπαράθεση με το αναρχικό ρεύμα γίνεται στη βάση της παρουσίασης των ιστορικών γεγονότων και του ρόλου των αναρχικών πριν, κατά τη διάρκεια της Επαναστάσεως ως και την αντεπαναστατική τους δράση μετά από την εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας. 

Η δράση αυτή, όπως και η στάση των αναρχικών απέναντι στα Σοβιέτ και στην επαναστατική εξουσία παρουσιάζεται ως το 1921-1922 περίπου, όταν και χονδρικά σταματά να υπάρχει δράση οργανωμένων αναρχικών ομάδων. Μέσα από τη συγκεκριμένη ιστορική πείρα θα φανεί η ολόπλευρη πρακτική και ιδεολογική χρεοκοπία του αναρχισμού, όπως εκδηλώθηκε στη μεγαλύτερη επανάσταση που έχει ζήσει μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα. Αποδεικνύονται ζητήματα όπως: Η πλήρης αδυναμία του αναρχισμού να καθοδηγήσει τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και η πολιτική του γραμμή, που υπό τις συνθήκες του 1917 οδηγεί σε αδιέξοδο και σίγουρη ήττα την εργατική τάξη. Η στάση του απέναντι στο ζήτημα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής που φτάνει ως την αντιδραστική υπεράσπιση της ατομικής και ομαδικής ιδιοκτησίας. Η πλήρης αδυναμία του να δώσει απαντήσεις στο ζήτημα της οργάνωσης της οικονομίας, αλλά και της σύνθετης πορείας εξάλειψης της κοινωνικής διαφοροποίησης και των αντιθέσεων που κληρονομεί ο σοσιαλισμός από τον καπιταλισμό. 

 Ο αναρχισμός, ένα ρεύμα εχθρικό προς την εργατική τάξη και το κομμουνιστικό κίνημα, όπως έχει αποδειχτεί από ολόκληρη την ιστορική του διαδρομή. Η αντιπαράθεση του μαρξισμού με τον αναρχισμό διαπερνάει την Ιστορία από την εποχή των Κ. Μάρξ και Φρ. Ένγκελς κατά τη διαμάχη των ιδεών τους με αυτές των Προυντόν και Στρίνερ, όπως και με τον Μπακούνιν κατά την περίοδο της Πρώτης Διεθνούς. Όλα αυτά βέβαια δεν μπορούν να εξαντληθούν στο πλαίσιο του συγκεκριμένου άρθρου, περιλαμβάνονται όμως αναλυτικά στην έκδοση Κ. Μαρξ- Φ. Ένγκελς, "Για τον Αναρχισμό" και στον εκτενή της πρόλογο. 

 Ούτε επίσης είναι βεβαίως δυνατό, στο πλαίσιο αυτού του άρθρου να περιγραφεί πλήρως η παρουσίαση της αναρχικής πολεμικής σε όλες της τις αποχρώσεις και εκδοχές και μάλιστα σε όλη την διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, κατά τις επόμενες δεκαετίες έως και σήμερα. Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το βρείτε στην ΚΟΜΕΠ αυτού του διμήνου. 

 Η χρεοκοπία του αναρχισμού στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο 

Η προετοιμασία και το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αποτέλεσαν μια μεγαλη δοκιμασία για το εργατικό κίνημα. Νικητής μέσα από τη δύσκολη και σύνθετη περίοδο αυτή μπόρεσε να αναδειχτεί μόνο η συνεπής επαναστατική διεθνιστική γραμμή, η γραμμή δηλαδή που α)καλούσε σε πλήρη άρνηση στην υποταγή της εργατικής τάξης στα αστικά, ντυμένα με τον εθνικό μανδύα, συμφέροντα, β) στη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε μια πάλη για την εξουσία. Πρόκειται για τη γραμμή που απεργάσθηκαν και ακολούθησαν οι μπολσεβίκοι με επικεφαλής τους τον Λένιν, οι Γερμανοί κομμουνιστές του "Σπάρτακου" και λίγες ακόμα δυνάμεις μέσα στο διεθνές εργατικό επαναστατικό κίνημα. Αυτή η γραμμή είναι που οδήγησε και τους μπολσεβίκους στη μεγαλειώδη νίκη του Οκτώβρη. 

Η παλιά σοσιαλδημοκρατία κορύφωσε τη συμβιβαστική της διάθεση συνθηκολογώντας πλήρως με την αστική τάξη και καταθέτοντας τη σημαία της ταξικής πάλης στο όνομα της "υπεράσπισης της πατρίδας". Το ίδιο συνέβη και με το μεγάλο κομμάτι των αναρχικών που τάχθηκαν κάτω από τν υπόθεση των αστικών συμφερόντων ενστερνιζόμενοι κυρίως το σκοπό των λεγόμενων συμμαχικών δυνάμεων (Αντάντ) και διακατεχόμενοι από το "φόβο" της επικράτησης του γερμανικού μιλιταρισμού. Ένα μεγάλο τμήμα του αναρχισμού διασύρθηκε και συστρατεύτηκε με το ρεύμα του σοβινισμού. Την περίοδο που προηγήθηκε του πολέμου, αυτή που έχει πολιτογραφηθεί ως "ειρηνική περίοδος" (1871-1914) με βάση το λενινιστικό χαρακτηρισμό, η παγίωση του οπορτουνισμού στα σοσιαλιστικά- σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Β' Διεθνούς δημιούργησε χώρο για να κερδίζουν ορισμένο έδαφος οι αναρχικές αντιλήψεις. 

Η αποθέωση της συμμετοχής στο κοινοβούλιο και η προσαρμογή της δουλειάς με κοινοβουλευτικά κριτήρια, ο λεγκαλισμός, η ρεφορμιστική λογική των περισσότερων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων "εκχωρούσαν" σε αναρχικές και μισοαναρχικές απόψεις το κύριο βάρος της κριτικής ενάντια στον αστικό κοινοβουλευτισμό και την αστική δημοκρατία, πράγμα που συνέβαλε σε μια ορισμένη διάδοση του αναρχισμού σε εργατικά και αγροτικά στρώματα τα οποία έβλεπαν τα επίσημα σοσιαλιστικά κόμματα ως συμβιβασμένα. Αποτιμώντας αυτή την περίοδο, ο Λένιν επισμαίνει ορισμένα χρόνια αργότερα: "Ο αναρχισμός ήταν συχνά ένα είδος τιμωρίας για τα οπορτουνιστικά αμαρτήματα του εργατικού κινήματος. Και τα δύο όμως αυτά εκτρώματα αλληλοσυμπληρώνονταν". 

Ο πόλεμος όμως ήρθε και σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του. "Ο πόλεμος αιφνιδίασε τους αναρχικούς όλων των χωρών και κανείς δεν πρόβλεψε τη φοβερή του έκταση. Ωστόσο, είχαν νιώσει να πλησιάζει σ' όλο τον κόσμο κι έκαναν το λάθος να μην πουν, ούτε να κάνουν αυτό που έπρεπε (...) Τα αντιεξουσιαστικά κινήματα (...) βρίσκονταν σε μια κατάσταση διανοητικής ατροφίας από το 1914.", παραδέχεται ο αναρχικός ιστορικός Μαξ Νετλό, στο βιβλίο του "Ιστορία της Αναρχίας". Ο Ρώσος Π. Κροπότκιν, η εμβληματική αυτή φυσιογνωμία του αναρχικού ρεύματος, τάχθηκε ένθερμα με το μέρος της Αντάντ και από το 1914 καλούσε κάθε άνθρωπο "που αγαπά τα ιδανικά της ανθρώπινης προόδου να συμβάλει στη συντριβή της γερμανικής εισβλολής στη Δυτική Ευρώπη." Ο ελευθεριακός-αναρχικός Μ. Μπούκτσιν περιγράφει: "Από το Λονδίνο όπου ήταν εξόριστος ο Πέτρος Κροπότκιν, ο γηραιός θεωρητικός του αναρχοκομμουνισμού, ενστερνίστηκε την υπόθεση των Συμμάχων τόσο ζεστά, ώστε ήρθε σε βίαιη ρήξη με μερικούς από τους στενότερους Βρετανούς συντρόφους του." 

Ο ιστορικός του αναρχισμού Πωλ Άβριτς αναφέρει μαρτυρία της κόρης του Π. Κροπότκιν, σύμφωνα με την οποία, ο πατέρας της ήταν ιδιαίτερα απογοητευμένος, καθώς λόγω της ηλικίας του δεν μπορούσε να καταταγεί στο γαλλικό στρατό για να πολεμήσει ενάντια στη Γερμανία. Στη Γαλλία, έγκριτοι αναρχικοί, όπως ο Ζαν Γκραβ, ο Σαρλ Μαλαπύ και ο Πωλ Ρεκλί, συντάχτηκαν με τους υποστηρικτές της Αντάντ. Ο Γάλλος σοσιαλιστής Γκουστάβ Ερβέ- ο οποίος μερικά χρόνια πριν τον πόλεμο, στο διεθνές σοσιαλιστικό συνέδριο της Στουτγάρδης το 1907, προέβαλε ένα μισο-αναρχικό πρόγραμμα και φωνάζει ότι "όλη η σοσιαλδημοκρατία έχει γίνει αστική"- πέρασε ένθερμα στο σοσιαλσοβινισμό. Το Φλεβάρη του 1916 δημοσιεύτηκε το λεγόμενο "Μανιφέστο των 16" με τις υπογραφές σημαινόντων αναρχικών, όπως του Π Κροπότκιν, Ζ. Γκραβ, Κ. Κορνέλισεν, Β. Τσερκέσοφ κ.ά., εκφράζοντας αμέριστη υποστήριξη προς την Αντάντ. 

Ένα άλλο τμήμα αναρχικών (πχ οι Ε. Μαλατέστα, Λ. Μπερτόνι, Α. Μπέργκμαν, Ε. Γκόλντμαν, Α. Σαπίρο κ.ά.) τάχθηκαν ενάντια στον πόλεμο, δημοσιεύοντας το 1915 ένα διεθνές αναρχικό μανιφέστο με τη γενική διακήρυξη ότι οι αναρχικοί είναι "αποφασιστικά αντίθετοι σε κάθε πόλεμο μεταξύ των λαών". Απέναντι στο "Μανιφέστο των 16", ο Μαλατέστα απάντησε χαρακτηρίζοντας τους ως "φιλοκυβερνητικούς αναρχικούς", ενώ μια ομάδα Ρώσων αναρχικών στη Γενεύη (συμμετείχαν οι Ι. Γκρόσμαν, Ρόστσιν και άλλοι) τους χαρακτήρισε "αναρχοπατριώτες".

Στις ΗΠΑ, οι "Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου" (IWW)- που στις γραμμές τους δρούσαν και αναρχοσυνδικαλιστές- πραγματοποίησαν διαμαρτυρίες και απεργίες ενάντια στον πόλεμο, ενώ αναρχικοί όπως οι Ε. Γκόλντμαν, Α. Μπέργκμαν και άλλοι προπαγάνδιζαν τη μη-στράτευση. 

Η εναντίωση όμως στον πόλεμο, η άρνηση της στράτευσης και τα καλέσματα για ειρήνη χωρίς ανατροπή της αστικής εξουσίας δεν αποτελούσαν επαναστατική γραμμή για την εργατική τάξη στον αγώνα της για την εξουσία. Ο Λένιν έλεγε για τον πασιφισμό που διέκρινε κάποιες αναρχοσοσιαλιστικές και αναρχικές ομάδες: "Και από τους πασιφιστές και από τους αναρχικούς, εμείς οι μαρξιστές διαφέρουμε γιατί παραδεχόμαστε την ανάγκη να μελετάται ιστορικά ο κάθε πόλεμος ξεχωριστά (...). Στην ιστορία υπήρξαν επανειλημμένα πόλεμοι που, παρ' όλες τις φρικαλεότητες, τις αγριότητες, τις συμφορές και τα βάσανα που συνδέονται αναπόφευκτα με κάθε πόλεμο, ήταν προοδευτικοί, δηλαδή συντέλεσαν στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας. (...) Ο μαρξισμός δεν είναι πασιφισμός. Είναι απαραίτητο να αγωνιστούμε για να σταματήσει τι γρηγορότερο ο πόλεμος. Μόνο όμως όταν καλούμε σε επαναστατικό αγώνα το αίτημα της ειρήνης αποκτά προλεταριακό νόημα. Χωρίς μια σειρά επαναστάσεις η λεγόμενη δημοκρατική ειρήνη είναι μια μικροαστική ουτοπία."

Με το ίδιο πνεύμα απαντούσε και στο κάλεσμα ορισμένων σοσιαλιστικών ομάδων και οργανώσεων για "γενικό αφοπλισμό": "Η κυριότερη λοιπόν έλλειψη του αιτήματος του αφοπλισμού είναι ακριβώς ότι παρακάμπτονται έτσι όλα τα συγκεκριμένα ζητήματα της επανάστασης. Ή μήπως οι οπαδοί του αφοπλισμού τάσσονται υπέρ ενός ολωσδιόλου νέου είδους επανάστασης, της άοπλης επανάστασης;"

Ο Λένιν στηλίτευσε μαχητικά τη σοβινιστική χρεοκοπία του αναρχισμού με παρόμοιο τρόπο: " Οι πιο επιφανείς αναρχικοί όλου του κόσμου εξευτελίστηκαν όχι λιγότερο από τους οπορτουνιστές με το σοσιαλσοβινισμό τους σε τούτο τον πόλεμο". Η λενινιστική επεξεργασία αντιπαρατέθηκε σφοδρά με το  σοβινιστικό ξεπεσμό τόσο των σοσιαλιστών όσο και των αναρχικών, ενώ αποτέλεσε βασική προϋπόθεση για την απεμπλοκή των εργατικών λαϊκών μαζών από την αστική επιρροή που τους έστελνε στην αλληλοσφαγή και για την προώθηση του επαναστατικού σκοπού ώστε τα όπλα να στραφούν ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, στην αστική τάξη κάθε χώρας, για την ανατροπή της και την κατάκτηση της εξουσίας. 

Μετά τη νίκη της επανάστασης του Φλεβάρη του 1917, ο Κροπότκιν επέστρεψε στη Ρωσία. Οι εργατικές και αγροτικές μάζες, εξουθενωμένες από τα σχεδόν 4 χρόνια πολέμου, ζητούσαν άμεσα τον τερματισμό του και την άμεση σύναψη ειρήνης. Ο Κροπότκιν όχι μόνο επέμεινε να υπερασπίζεται τη συνέχιση της διεξαγωγής πολέμου ενάντια στη Γερμανία, αλλά προσέφερε και τη στήριξή του στην Προσωρινή Κυβέρνηση Κερένσκι, που εκφράζοντας τα συμφέροντα της αστικής τάξης, επιδίωκε με κάθε τρόπο τη συνέχιση του πολέμου.

Ο Πωλ Άρβιτς αναφέρει σχετικά: "Παρόλο που ο Κροπότκιν είχε συναίσθηση της εξάντλησης που είχε προκαλέσει ο πόλεμος στο ρωσικό λαό, θεωρούσε την ήττα του γερμανικού μιλιταρισμού ως αναγκαία προϋπόθεση για την ευρωπαϊκή πρόοδο και έτσι την παραμονή της αναχώρησής του για την πατρίδα του, επανεπιβεβαίωσε τη στήριξή του στην Αντάντ. Παρά την αντιδημοφιλή αυτή κίνηση, όταν ο Κροπότκιν έφτασε στον Φινλανδικό Σταθμό, τον Ιούνη του 1917 (...) τον υποδέχτηκε θερμά ένα πλήθος 60.000 ανθρώπων, ενώ μια στρατιωτική μπάντα έπαιζε τη Μασσαλιώτιδα. (...) Ο Κερένσκι προσέφερε στον αξιοσέβαστο ελευθεριακό μια θέση στην κυβέρνηση ως υπουργό Παιδείας, καθώς και μια σύνταξη από το κράτος, τα οποία ο Κροπότκιν απέρριψε κατηγορηματικά. Τον Αύγουστο όμως, αποδέχτηκε την πρόσκληση του Κερένσκι να μιλήσει ενώπιον της Κρατικής Σύσκεψης στη Μόσχα, ένα σώμα αποτελούμενο από πρώην μέλη της Δούμας και εκπροσώπους των ζέμβο, δημοτικούς αξιωματούχους, επαγγελματικές ενώσεις, συνδικάτα, σοβιέτ και συνεταιρισμούς, συγκεντρωμένο από τον πρωθυπουργό σε μια προσπάθεια να σταθεροποιήσει το ετοιμόρροπο καθεστώς. Η σύσκεψη υποδέχτηκε τον Κροπότκιν με επευφημίες. Σε μια σύντομη ομιλία του, κάλεσε σε μια νέα στρατιωτική επίθεση, καλώντας ολόκληρο το έθνος στην υποστήριξη της ρωσικής άμυνας."

(συνεχίζεται)

Στα βήματα της Ιστορίας - Μνημείο Εθνικής Αντίστασης στον Υμηττό.

Επισκεφθήκαμε σήμερα τον Υμηττό, το τρελό βουνό, έδρα του ΕΛΑΣ Καισαριανής και Βύρωνα κατά την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης. Κοντά στο μοναστήρι της Καισαριανής και στο σπιτάκι που διατηρούν οι πρόσκοποι θα βρείτε το μικρό μνημείο των οκτώ αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης που εκτελέστηκαν στις 16 Ιούνη του 1944 στην περιοχή αυτή. 

Κράτος – ΕΡΤ «ξεπλένουν» Ναζί ανήμερα 28ης Οκτωβρίου!

Σήμερα, το κράτος του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, το κράτος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, το κράτος του Ποταμιού και των Κεντρώων, το κράτος των πλουτοκρατών που αποτελεί συνέχεια εκείνου του κράτους που ποτέ δεν καταδίκασε δοσίλογους και μαυραγορίτες και έχτιζε τους «νέους Παρθενώνες» του με τα βόλια των χιτών και των ταγματασφαλι(η)τών, διέπραξε και τούτη την ύβρη:

 Έδωσε βήμα για να «τιμήσουν» στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης την 28η Οκτωβρίου στους ναζί της Χρυσής Αυγής! Έδωσε μικρόφωνα (η ΕΡΤ) για να βγάλει λόγο ο ναζί Κασιδιάρης υπέρ φασίστα Μεταξά και κατά… μεταναστών (σ.σ: ο μοναδικός λόγος που μεταφέρουμε σε βίντεο την δήλωση του ναζί – ζητώντας συγγνώμη για αυτό – είναι για να μπορέσει άμεσα ο αναγνώστης μας να την συγκρίνει με τις φωτογραφίες και τα βίντεο που ακολουθούν).

https://youtu.be/V_5pf5EHb6o

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Πoλύ περισσότερο που εδώ ισχύει στον απόλυτο βαθμό η ρήση: «Μια φωτογραφία – χίλιες λέξεις».

 Ιδού, λοιπόν, ποιοι ποζάρουν σαν «ιδιοκτήτες» της 28ης Οκτωβρίου – και σε ποιους το κράτος προσέφερε στασίδι και μικρόφωνα.

  Ιδού ποιοι παριστάνουν τους «επιγόνους» (!) των ηρώων που πολέμησαν στην Πίνδο, στο Αλβανικό Μέτωπο και ενάντια στη γερμανική εισβολή -και σε ποιους το κράτος προσέφερε στασίδι και μικρόφωνα.

  Ιδού ποια είναι η (πραγματική) σχέση τους με την 28η Οκτωβρίου – και σε ποιους το κράτος προσέφερε στασίδι και μικρόφωνα.

 Ιδού η (πραγματική) σχέση τους με εκείνους, τους Ιταλούς φασίστες και τους Γερμανούς ναζί, που επιτέθηκαν και ρήμαξαν τότε την Ελλάδα – και σε ποιους το κράτος προσέφερε στασίδι και μικρόφωνα:

Ο υποφυρερίσκος της «Χρυσής Αυγής», ο Χρήστος Παππάς, σε μια από τις πολλές επισκέψεις του στον τάφο του Μουσολίνι στο χωριό Πρεντάπιο της Ιταλίας. Ο «πατριώτης» αποδίδει φόρο τιμής στο ίνδαλμά του: Τον Μουσολίνι! Ο Παππάς, ευλαβικός προσκυνητής στον τάφο του φασίστα, του δικτάτορα που επιτέθηκε στην Ελλάδα στις 28 Οκτωβρίου 1940…

Ο Παππάς, ο λάτρης του Μουσολίνι, ο χρυσαυγίτης που απευθύνει… γνήσιο «πατριωτικό» (άμα τε και… αρχαιοελληνικό) χαιρετισμό στον Ντούτσε του. Ο Παππάς και οι όμοιοί του. Αυτοί είναι που παριστάνουν τους «ιδιοκτήτες» της 28^ης Οκτωβρίου!

https://youtu.be/b5bDgd3YeO0

Σε αυτούς, που μαθαίνουν παιδάκια να φωνάζουν «Χάιλ Χίτλερ», δόθηκε το μικρόφωνο σήμερα από την ΕΡΤ για δηλώσεις υπέρ… 28ης Οκτωβρίου. 

https://youtu.be/2Zj9zoj6L7k

Σε αυτούς, στους απογόνους των Ες – Ες, στην – καθ’ ομολογία τους – «σπορά των ηττημένων του ‘45», πρόσφερε στασίδι και μικρόφωνα το κράτος στην επέτειο του «Όχι».

Σε αυτόν τύπο, με τον αγκυλωτό του ναζισμού στο χέρι, έδωσε μικρόφωνα η ΕΡΤ για να παραστήσει τον «ιδιοκτήτη» της 28ης Οκτωβρίου. Στον ίδιο τύπο, που ένα χρόνο πριν μπουν στη Βουλή, έγραφε: «Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (…) δεν σταματούσε την ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού;(…). Ο ρομαντισμός ως πνευματικό κίνημα και ο κλασικισμός θα υπερίσχυαν (…)» (Ηλ.Κασιδιάρης, εφημερίδα «Χρυσή Αυγή», 20/4/2011).

Σε αυτούς έδωσε βήμα ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου το κράτος του «δημοκρατικού συνταγματικού τόξου» και μικρόφωνα η κρατική ΕΡΤ.

 Έτσι παίζεται το παιχνίδι όσων αποπατούν πάνω στην Ιστορία και έτσι βρίσκει πλάτες μια ναζιστική δολοφονική συμμορία να παριστάνει το «νόμιμο πολιτικό κόμμα».

   Αιδώς Αργείοι! 

Πηγή: Ημεροδρόμος

To Ολοκαύτωμα των Πύργων Πτολεμαϊδας (1944)

Οι Πύργοι Πτολεμαΐδας (πρώην Καστράνιτσα) είναι ένα πανέμορφο και ιστορικό χωριό, χτισμένο στους πρόποδες του Βερμίου, με συνεχή εγκατοίκηση από την αρχαιότητα. Αυτό αποδεικνύεται από την ύπαρξη θολωτού μακεδονικού τάφου του 5ου αιώνα π.Χ., από ευρήματα παλαιοχριστιανικού ναού και δύο άριστα σωζόμενα τοξωτά γεφύρια. Οι ντόπιοι κάτοικοι μετανάστευαν στην Αυστροουγγαρία. Καταγράφονται ως δήμαρχοι και τυπογράφοι στο Σεμλίνο της Σερβίας. Στους Πύργους τοποθετείται η καταγωγή της οικογένειας Χρηστομάνου.

Στο χωριό εγκαταστάθηκαν την άνοιξη του 1924 πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, από τον Πόντο και τη Βιθυνία. Σήμερα αποτελούν την πλειονότητα των κατοίκων. Οι Πόντιοι προέρχονται από τα σιμοχώρια της Τραπεζούντος και της Γαλίανας (Ολασσα, Μαντρανόι, Τσουπανόι, Κογκά) και από το χωριό Κιοβ-τεπέ της περιοχής Επές της Γαράσαρης. Οι Βιθυνοί πρόσφυγες κατάγονται από την περιοχή της Νικομήδειας, την Απολλωνιάδα την εν Ρυνδάκω ποταμώ και τα γύρω χωριά.

Η ιστορία λένε πολλοί πως επαναλαμβάνεται. Τη δεύτερη φορά ως φάρσα. Δεύτερη φορά μέσα σε είκοσι, περίπου, χρόνια οι προσφυγικής καταγωγής κάτοικοι του χωριού γίνονται τραγικά θύματα της ιστορίας και υφίστανται γενοκτονία και ολοκαύτωμα, με θύτες τη φορά αυτή τους ηθικούς αυτουργούς της γενοκτονίας τους στη Μικρά Ασία και τον Πόντο, τους Γερμανούς.

Πριν καλά καλά στεγνώσουν τα δάκρυα στα μάτια και προτού καν βγουν τα μαύρα ρούχα του πένθους για τα θύματα της τουρκικής θηριωδίας στον Πόντο, στη Βιθυνία και την υπόλοιπη Μικρά Ασία, οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους από την ομάδα Πούλιου, αλλά και από το παρακείμενο χωριό Πελαργός (πρώην Μουλαλάρ) -δυστυχώς δυτικοποντιακής καταγωγής- την άνοιξη του 1944 αφανίζουν το χωριό, εκτελώντας εν ψυχρώ ή καίγοντας ζωντανούς μέσα στους αχυρώνες 340 κατοίκους, στην πλειονότητά τους γυναικόπαιδα, ακόμη και αβάφτιστα μωρά.

Ξημέρωνε στο χωριό η 23η Απριλίου του 1944, του Αγίου Γεωργίου ταυτόχρονα με την Κυριακή του Θωμά, όταν την ησυχία διατάραξαν ομοβροντίες οβίδων και κροταλίσματα πολυβόλων. Τρομαγμένοι οι κάτοικοι πετάχτηκαν από τα κρεβάτια τους για να δουν τι συμβαίνει. Φωνές, πολλές φωνές ακούγονταν από παντού: «Οι Γερμανοί! Ερχονται οι Γερμανοί!».

Ανάστατοι όλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους, παίρνοντας μαζί τους ό,τι προλάβαιναν. Αλλόφρονες κατευθύνονταν προς τις δασωμένες πλαγιές του Βερμίου για να σωθούν.

Οι Γερμανοί από το Αμύνταιο, με επικεφαλής αξιωματικούς της Γκεστάπο, καθοδηγούμενοι από ομάδα ντόπιων συνεργατών τους από παρακείμενο χωριό, μπήκαν στην Κάτω Συνοικία, ενώ άλλη ομάδα Γερμανών από την Πτολεμαΐδα, συνοδευόμενη από άνδρες του δωσίλογου Πούλου, είχε εισβάλει, ταυτόχρονα με την πρώτη, στην Μεσαία και στην Ανω Συνοικία.

Το τι επακολούθησε είναι αδύνατο να περιγραφεί. Αδύνατο να χωρέσει ανθρώπου νους τι έκανε «άνθρωπος» σε άνθρωπο. Οι ζοφερές σκηνές της Κόλασης ωχριούν μπροστά στη φρίκη που επακολούθησε σε κάθε γωνιά του χωριού.

Η Μεσαία Συνοικία δοκίμασε ανείπωτη συμφορά. Μέσα στους αχυρώνες της έγιναν παρανάλωμα της φωτιάς εκατόν ογδόντα άνθρωποι. Στη γειτονιά αυτή η φρικαλεότητα ξεπέρασε και την πιο νοσηρή φαντασία. Οι επιδρομείς ξεσκίζουν με τις ξιφολόγχες τους την κοιλιά της Σοφίας Γκέσιου, που γέννησε μόλις την προηγούμενη μέρα, αφού προηγουμένως σκότωσαν μπροστά στα μάτια της τα δίδυμα μωρά και τον άντρα της.

Οι Γερμανοί χτενίζουν τις υπερκείμενες πλαγιές του Βερμίου, ξετρυπώνοντας από τις σπηλιές, τις λόχμες και τα λαγούμια, όπου είχαν καταφύγει για να σωθούν, 95 ανθρώπους από την Ανω Συνοικία. Τους συγκέντρωσαν κάτω από τη Μεγάλη Πέτρα και εν ψυχρώ τους εκτέλεσαν.

Στη Συνοικία των Σεβαστιανών σκοτώνουν τριάντα γυναικόπαιδα, ξεκληρίζοντας την οικογένεια Φωτιάδη. Η Αννα Κοσμίδου προσπαθεί μάταια να προστατέψει τα πέντε παιδιά της μέσα στα φορέματά της. Η ίδια, ημιθανής, σώζεται με εννέα τραύματα από το σωρό των νεκρών παιδιών της.

Ο Περικλής Μελκόπουλος είχε χωθεί με τη γυναίκα και τα τέσσερα παιδιά του σε μια κρυψώνα. Το κλάμα του μικρότερου παιδιού τούς πρόδωσε. Ο Γερμανός στρατιώτης που τους ξετρύπωσε δεν τους εκτέλεσε και με νοήματα τους έδωσε να καταλάβουν πως πρέπει να πνίξουν το μικρό για να μην τους εντοπίσουν τα Ες Ες από τα κλάματά του. Οι γονείς αρνήθηκαν και η οικογένεια έπειτα από πολλές περιπέτειες σώθηκε. Μέσα στη βαρβαρότητα του πολέμου και μια χριστιανική πράξη, μια εξαίρεση από τον κανόνα, ευτυχώς…

Εν τω μεταξύ στην Κάτω Συνοικία, πυροβολώντας αδιάκριτα όποιον προσπαθούσε να ξεφύγει, οι εισβολείς έμπαιναν στα σπίτια και οδηγούσαν τους ανθρώπους στο χώρο κοντά στην εκκλησία της Παναγίας, όπου βρίσκονται τα νεκροταφεία της Συνοικίας. Αφού συγκέντρωσαν όλους τους κατοίκους, τους έβαλαν στη σειρά και έστησαν τα πολυβόλα. Τρόπος να το σκάσει κανείς δεν υπήρχε μήτε δυνατότητα καμιά. Ωστόσο δεν έλειψαν και εκείνοι που αρνήθηκαν να δεχτούν το θάνατο με σταυρωμένα χέρια, όσο κι αν οι πιθανότητες σωτηρίας ήταν περιορισμένες. Ξεχύθηκαν στο ρέμα σε μια απέλπιδα προσπάθεια, με μάταιο αποτέλεσμα. Το παρακείμενο ρέμα και οι κοντινές πλαγιές γέμισαν με νεκρούς. Οι υπόλοιποι μπροστά στα στημένα πολυβόλα περίμεναν ανήμποροι το θάνατο.

Ξαφνικά -και ενώ όλα ήταν έτοιμα για την ολοκλήρωση της απάνθρωπης πράξης- ένας Γερμανός μοτοσικλετιστής έφερε τη διαταγή για να μεταφερθούν οι αιχμάλωτοι στα Χάνια της Πτολεμαΐδας. Εδώ σκοτώνουν τη δασκάλα Αναστασία Σιούλη, το νεαρό Κώστα Βερβέρη, καθώς και άλλα μέλη των ΕΑΜικών οργανώσεων, αφού πρώτα τους βασάνισαν φριχτά και τους υποχρέωσαν να σκάψουν τους τάφους τους.

Το χωριό παραδόθηκε στις φλόγες. Καταστράφηκε, ερειπώθηκε, δεν έμεινε πέτρα πάνω στην πέτρα. Δεν απέμεινε ούτε ένα δείγμα από τα μακεδονικού τύπου αρχοντικά με τα σαχνισιά που διέθετε. Λίγο προτού πυρποληθεί, οι συνεργάτες των Γερμανών από παρακείμενο χωριό λαφυραγώγησαν τις περιουσίες των κατοίκων του, μεταφέροντας στο χωριό τους ακόμα και τις προίκες των ανύπαντρων κοριτσιών.

Η ύβρις όμως -με την αρχαιοελληνική της σημασία- ολοκληρώθηκε, αφού οι νεκροί μας έμειναν άταφοι, βορά στα άγρια θηρία. Επειτα από δέκα μέρες και πλέον, εκλιπαρώντας την άδεια του κατακτητή, δειλά δειλά επέστρεψαν επιζήσαντες για να επιτελέσουν το θλιβερό καθήκον.

Σύμφωνα με μαρτυρία της Κατίνας Τουφεξή, που συνόδεψε τον πατέρα της για το σκοπό αυτό, «η μυρωδιά καμένης ανθρώπινης σάρκας ήταν έντονη μέσα στα ερείπια και τα αποκαΐδια». Η εικόνα αυτή χαράχτηκε έντονα στη μνήμη της νεαρής κοπέλας, που τραυματισμένη ψυχικά δεν ξαναπάτησε το πόδι της στο χωριό. Οσοι νεκροί βρέθηκαν -πολλοί από αυτούς χωρίς να αναγνωριστούν- θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους.

Ο τελικός απολογισμός του ολοκαυτώματος καταμετρά 341 νεκρούς. Ο αριθμός αυτός εκτιμάται ότι είναι ακόμα μεγαλύτερος. Η ολοσχερής καταστροφή των αρχείων της κοινότητας και η μη επιστροφή έκτοτε στο χωριό κάποιων οικογενειών καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την εξακρίβωση του τελικού αριθμού των θυμάτων.

Ο πόλεμος τελείωσε, οι κάτοικοι σιγά σιγά επέστρεψαν στο χωριό -όχι όλοι, αφού πολλοί τραυματισμένοι ψυχικά δεν θέλησαν να ξαναγυρίσουν. Το 1951 που μετρήθηκαν βρέθηκαν μόνον 978, πολλοί λίγοι, αφού οι μισοί… έλειπαν.

Προϊόντος του χρόνου η ζωή άρχισε να βρίσκει τους κανονικούς της ρυθμούς, μα «τίποτε δεν ήταν όπως και πρώτα, τίποτε δεν ήταν όπως παλιά». Οι κάτοικοι του χωριού ανασκουμπώθηκαν. Σήκωσαν τα μανίκια τους και δούλεψαν απαράμιλλα. Τα παιδιά που σώθηκαν έπρεπε να ζήσουν. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης, κατά κύριο λόγο, ήταν αυτό που τους έκανε να αντέξουν τον πρώτο καιρό. Αδάμαστη κι ακατάβλητη η ψυχή τους δεν το βάζει κάτω. Δεν αποδέχεται καμία ήττα. Γιατί η ήττα δεν αποτελεί εξωτερικό γεγονός. Αποτελεί, κατ’ εξοχήν, εσωτερικό ψυχικό γεγονός και δεν υπάρχει αν δεν την αποδεχθεί η ψυχή.

Κι έγινε η απόγνωσή τους ελπίδα κι απαντοχή, ο πόνος και το δάκρυ τους παρηγοριά και προσμονή, η πίκρα τους δύναμη και κουράγιο, το μοιρολόι τους τραγούδι. Και τραγούδησαν μαζί Πόντιοι και ντόπιοι τα τραγούδια τους και τους σκοπούς τους. Τη μια φορά το «Μήλο μου κόκκινο», την άλλη το «Σεράντα μήλα κόκκινα σ’ έναν μαντίλ’ δεμένα».

Τραγούδησαν, γιατί ο ιδρώτας τους πότισε την αιματοβαμμένη τους γη, την έκανε να βλαστήσει και να καρπίσει. Και η γη τους έδωσε πλούσιους καρπούς. Μήλα ολοκόκκινα, μήλα πράσινα, κάθε λογής και ποικιλίας, εκλεκτής ποιότητας μήλα, από τα καλύτερα της χώρας μας, επιβραβεύοντας έτσι τους κόπους των κατοίκων. Το σπουδαιότερο όμως είναι που βλάστησαν και θαλερά κλαδιά στο δέντρο της ζωής. Γεννήθηκαν παιδιά και ξαναγέμισε το σχολείο και οι δρόμοι του χωριού με χαρούμενες παιδικές φωνές και οι ψυχές των χαροκαμένων κατοίκων με ελπίδα για ζωή.

Σαν σήμερα: Οι δολοφονίες Λιγδόπουλου- Αλεξάκη

Σαν σήμερα δολοφονείται στη Μαύρη Θάλασσα, καθώς επέστρεφε από τη Μόσχα, ως αντιπρόσωπος του ΣΕΚΕ στο 2ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο Δημοσθένης Λιγδόπουλος, ένας από τους πρωτεργάτες του επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα και ιδρυτικό μέλος του ΣΕΚΕ. Οι συνθήκες της δολοφονίας παραμένουν έως σήμερα σκιώδεις. 

Μαζί με τον Λιγδόπουλο, δολοφονήθηκε επίσης ο κομμουνιστής-επαναστάτης Ωρίων Αλεξάκης, στέλεχος του Κόμματος των Μπολσεβίκων και εκπρόσωπος της Κομμουνιστικής Διεθνούς στα Βαλκάνια.

Δημοσθένης Λιγδόπουλος - Ωρίων Αλεξάκης. Δυο κομμουνιστές ηγέτες που έλαχε να συναντηθούν και να γνωριστούν στο 2ο Συνέδριο της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο πρώτος σαν αντιπρόσωπος της ΚΕ του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ). Ο δεύτερος σαν στέλεχος των μπολσεβίκων και της Διεθνούς με το καθήκον του αντιπροσώπου της στα Βαλκάνια.

Ο Δ. Λιγδόπουλος αφού πρωτοστάτησε στο Εθνικό Συμβούλιο του ΣΕΚΕ και στο 2ο Συνέδριο του Κόμματος της εργατικής τάξης της Ελλάδας για να αποφασίσει την ένταξή του στην Κομμουνιστική Διεθνή, πήγε στη Μόσχα, έδρα της Διεθνούς, ως αντιπρόσωπος του Κόμματος στο συνέδριό της προκειμένου να συνδεθεί το Κόμμα με τη Διεθνή και να γίνει ένα από τα τμήματά της.

Ο Ωρίων Αλεξάκης, δεν είναι γνωστός στο πλατύ κοινό. Ούτε βεβαίως η σημαντική δράση του στο μικρό χρονικό διάστημα που πρόλαβε να ζήσει. Ηταν ένας νέος σε ηλικία μπολσεβίκος, στέλεχος ικανό, με τόλμη και αποφασιστικότητα που ανέλαβε δράση σε δύσκολες αποστολές κατά την περίοδο της Οχτωβριανής Επανάστασης από την ΚΕ του Κόμματός του. Αναδεικνύεται έτσι σε πρωτοπόρο επαναστάτη. Ετσι η ΚΕ του Κόμματος των μπολσεβίκων του ανέθεσε ευθύνη στην Κομμουνιστική Διεθνή από την οποία ανέλαβε το καθήκον του αντιπροσώπου της στα Βαλκάνια μετά το τέλος των εργασιών του 2ου Συνεδρίου της.

Μα εκτός από τη γνωριμία τους, τη συντροφική σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ τους, υπάρχει άλλο ένα κοινό τους σημείο, ένα τραγικό γεγονός που στέρησε από την εργατική τάξη δυο από τους πρωτοπόρους ηγέτες της: η δολοφονία τους κατά τη μετάβασή τους, μετά το Συνέδριο της Διεθνούς, στα Βαλκάνια. Ο Λιγδόπουλος θα επέστρεφε για να συνεχίσει τη δράση του ως μέλος της ΚΕ του ΣΕΚΕ για την ανάπτυξη της δράσης του Κόμματος και του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Ο Αλεξάκης στα πλαίσια των καθηκόντων του από τη Διεθνή, είχε ως πρώτο σταθμό την Ελλάδα. Ηταν σε ηλικία μόλις 22 χρονών ο Λιγδόπουλος και 21 χρονών ο Αλεξάκης.

Ετσι δέθηκε η «μοίρα» δυο στελεχών του διεθνούς πια κομμουνιστικού κινήματος. Για ελάχιστο χρονικό διάστημα, όσο κράτησαν οι εργασίες του 2ου Συνεδρίου της Διεθνούς, και το «μοιραίο» ταξίδι τους, αλλά το Κόμμα μας που ήταν στα πρώτα βήματά του και το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια, είχαν μια τεράστια απώλεια για τη συγκεκριμένη εποχή. Δυο από τους καλύτερους γιους της εργατικής τάξης δολοφονήθηκαν δίνοντας τη ζωή τους για την υπόθεση της επανάστασης. Ο Λιγδόπουλος είναι ο πρώτος νεκρός του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας που έπεσε στο επαναστατικό καθήκον.

Δημοσθένης Λιγδόπουλος

Ωρίων Αλεξάκης

Ανακοίνωση του ΚΚΕ για την 28η Οκτωβρίου

«Η 28η Οκτωβρίου 1940 και η κατοπινή πάλη του ελληνικού λαού ενάντια στη φασιστική τριπλή κατοχή, μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, αποτελεί πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων, ιδιαίτερα σήμερα που η Ιστορία ξαναγράφεται με προμετωπίδα τον αντικομμουνισμό, που οι αντιθέσεις και τα αδιέξοδα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα εγκυμονούν τεράστιους κινδύνους γενικευμένων πολεμικών συγκρούσεων.

Αυτός ο αγώνας απέδειξε ότι ο κάθε φορά αρνητικός συσχετισμός δεν είναι αμετάβλητος και ότι οι λαοί μπορούν να γίνουν πρωταγωνιστές της ιστορικής εξέλιξης. Αυτό το δίδαγμα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία σήμερα, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επικαλείται τον αρνητικό συσχετισμό, για να καλλιεργήσει τις μειωμένες απαιτήσεις και το συμβιβασμό. Αυτός ο "ρεαλισμός", ντυμένος με δήθεν αριστερό περιτύλιγμα, καθηλώνει δυνάμεις που σήμερα πρέπει να δράσουν σε σύγκρουση με την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αν αυτή η λογική επικρατούσε τα χρόνια της κατοχής, δεν θα υπήρχε η εποποιία της ΕΑΜικής Αντίστασης και η Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.

Η προσπάθεια της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να εμφανιστεί ότι τιμά το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, τη Μακρόνησο, την Καισαριανή, για να δικαιολογήσει τα αντιλαϊκά μέτρα που υλοποιεί και την πλήρη ευθυγράμμισή της με το ελληνικό κεφάλαιο και με ΝΑΤΟ - ΕΕ, συνιστά ασέλγεια και αμαύρωση των ηρωικών αγώνων του λαού μας. Αποτελεί πρόκληση για κάθε αγωνιστή, προοδευτικό άνθρωπο. Το παρελθόν τιμά πραγματικά μόνο εκείνος που βρίσκεται στο πλευρό του λαού και όχι ενάντιά του.

Το στοιχείο της "εθνικής ενότητας", που με αφορμή την 28η Οκτώβρη, τονίζουν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, στοχεύει στην εξαπάτηση του λαού, για να τον κρατούν δεμένο στους κάθε φορά "εθνικούς στόχους" της αστικής τάξης, που είναι στον αντίποδα των λαϊκών συμφερόντων. Η Ιστορία διδάσκει ότι ούτε το 1940 ούτε και τα μετέπειτα χρόνια υπήρξε "εθνική ενότητα". Γιατί τέτοια ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει σε μια ταξική κοινωνία, είτε σε καιρό ειρήνης είτε σε καιρό πολέμου.

Και τότε, από τη μια μεριά υπήρχε η πλειοψηφία του λαού, που αγωνίστηκε από τις γραμμές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, οι στρατιωτικοί που εξέφραζαν το γνήσιο λαϊκό πατριωτισμό. Υπήρχε το ΚΚΕ, που ήταν ο βασικός εμπνευστής, καθοδηγητής και αιμοδότης της ΕΑΜικής Αντίστασης και έδωσε σε αυτόν τον αγώνα τα καλύτερα παιδιά του, πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι φυλακισμένοι και εξόριστοι από τη μεταξική δικτατορία κομμουνιστές ζήτησαν να σταλούν στο Μέτωπο, κάτι που αρνήθηκε η δικτατορία Μεταξά, ενώ στη συνέχεια παρέδωσε τους κρατούμενους στους κατακτητές, ανάμεσά τους και τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Νίκο Ζαχαριάδη, που τον έκλεισαν στο Νταχάου.

Από την άλλη, υπήρχε η αστική τάξη, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, τόσο αυτές που ανοιχτά συνεργάστηκαν με τον κατακτητή όσο και αυτές που διέφυγαν στο εξωτερικό. Όσες παρέμειναν καλλιεργούσαν τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια. Υπήρχαν οι δωσίλογοι, ταγματασφαλίτες και μαυραγορίτες, τους οποίους εξυμνεί με κάθε ευκαιρία η εγκληματική ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Οι λιγοστές αστικές δυνάμεις που οργάνωσαν "αντιστασιακές ομάδες", με την καθοδήγηση των Βρετανών, είχαν τα μάτια τους στραμμένα κυρίως στις μεταπολεμικές εξελίξεις, για να σταθεροποιηθεί η κλονισμένη αστική εξουσία, καθώς και στην προσπάθεια να υπονομευτεί το αυξημένο κύρος και ο αγώνας του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Αποδείχθηκε ότι ο αντιφασιστικός αγώνας δεν είναι αποκομμένος από την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας που γεννά το φασισμό κι αυτό είναι ένα από τα διδάγματα της περιόδου 1940-1944.

Σήμερα "εθνικός στόχος" της αστικής τάξης είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη, που θα στηριχθεί πάνω στα ερείπια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Είναι η συμμετοχή σε όλα τα πολεμοκάπηλα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, στο όνομα της "γεωστρατηγικής αναβάθμισης" της χώρας, που εμπλέκει το λαό μας σε μεγάλες περιπέτειες. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα αστικά κόμματα στήριξαν τις συμφωνίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τις ΗΠΑ για την αναβάθμιση των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων και τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών, με επίκεντρο την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου και των αγορών. Αυτοί οι ανταγωνισμοί παίρνουν και τη μορφή της πολεμικής αντιπαράθεσης.

Άλλωστε και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, απότοκος του οποίου ήταν και ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, ήταν αποτέλεσμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων μεταξύ των τότε καπιταλιστικών κρατών, κυρίως ανάμεσα στις ΗΠΑ - Βρετανία - Γαλλία και Γερμανία - Ιαπωνία - Ιταλία, για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, που από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσαν να λυθούν παρά μόνο με τα όπλα. Την όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων τροφοδότησε και η καπιταλιστική κρίση της δεκαετίας του 1930.

Ταυτόχρονα, στόχος και των δυο ιμπεριαλιστικών μπλοκ ήταν η καταστροφή του πρώτου εργατικού σοσιαλιστικού κράτους, της Σοβιετικής Ένωσης, που αποτελούσε φάρο για όλους τους λαούς και πρωτοστάτησε στη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών καταθέτοντας τεράστιο φόρο αίματος. Αυτό προσπαθούν να συγκαλύψουν με κάθε τρόπο οι φανεροί και κρυφοί εχθροί του σοσιαλισμού, που ανιστόρητα εξισώνουν το ναζισμό με τον κομμουνισμό, για να κρύψουν ότι τα δύο άκρα που συγκρούονται είναι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός από τη μια και ο καπιταλισμός από την άλλη, είτε ασκεί την κυριαρχία του με την κοινοβουλευτική μορφή είτε με την κατάργησή της.

Στηριγμένος στην ιστορική πείρα, ο λαός χρειάζεται να αποκτήσει εμπιστοσύνη και δύναμη στην πάλη του για το δίκιο και τη νίκη, να εμπιστευτεί το ΚΚΕ. Για να μη βρεθεί ο λαός "κάτω από τη σημαία" των εκμεταλλευτών του, αλλά να χαράξει το δικό του δρόμο, για τη δική του εξουσία. Σε κάθε ενδεχόμενο, ακόμη κι αυτό της πολεμικής εμπλοκής, το ΚΚΕ είναι έτοιμο να ασκήσει τον αυτοτελή ιδεολογικοπολιτικό και οργανωτικό ρόλο του για τα συμφέροντα του λαού και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Για να συγκροτηθεί μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία, για να γίνει ο λαός αφέντης του πλούτου που παράγει, έξω από τις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, σε μια κοινωνία, χωρίς φτώχεια, ανεργία, κρίσεις και πολέμους: Το σοσιαλισμό».

Επίσκεψη ΣΥΡΙΖΑ στη Μακρόνησο: Η απόλυτη ξεφτίλα δεν έχει πάτο

Αν δεν αναγνωρίζετε τον κύριο με την υψωμένη γροθιά, στη Μακρόνησο, είναι ο Παναγιώτης Ρήγας, γραμματέας του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ που μαζί με το κόμμα των ΑΝΕΛ συγκρότησαν κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα. Τον άνθρωπο που μόλις λίγες μέρες πριν ξέπλυνε τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, προσπάθησε να σβήσει την ιστορική μνήμη και να δώσει συγχωροχάρτι στις ΗΠΑ.

Ο κ. Ρήγας ως γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ουσιαστικά ο άνθρωπος που υποκαθιστά τον πρόεδρο του κόμματος Αλ. Τσίπρα, μιας και αυτός είναι απασχολημένος με την άσκηση των πρωθυπουργικών καθηκόντων.

Ζούμε την απόλυτη προσβολή της ιστορίας ενός λαού, της προσβολής των αγώνων ενός λαού αποτέλεσμα της απόλυτης ξεφτίλας ενός κόμματος που προκειμένου να δικαιολογήσει το ξέπλυμα, την συμμαχία με το… «διάβολο», την επικίνδυνη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, δεν ντρέπονται να …τιμήσουν αυτούς που οι προηγούμενες αμερικανόδουλες κυβερνήσεις είχαν στείλει στη Μακρόνησο για να τους λυγίσουν ή να τους αποτελειώσουν…

Αυτοί που μαγάρισαν αξίες, όραμα, καπηλεύτηκαν ιστορία και ελπίδες, σήμερα μαγάρισαν τα ιδανικά όσων μαρτύρησαν στη Μακρόνησο.

Κύριοι, η θέση σας είναι δίπλα στον Καμμένο και στον Κασιδιάρη, στο Καστελόριζο… Τις ίδιες αξίες υπηρετείτε…

Πηγή: ΑΤΕΧΝΩΣ

Επίσκεψη ΣΥΡΙΖΑ στη Μακρόνησο

Είναι πραγματικά γελοίο αλλά συνάμα και εξοργιστικό να βλέπει κανείς τις εικόνες στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να επισκέπτονται τη Μακρόνησο, για να τιμήσουν τους αγωνιστές Μακρονησιώτες των οποίων τις συντάξεις έχουν περικόψει. 

Σε μια θλιβερή από άποψη κόσμου επίσκεψη, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, των μνημονίων, των εφαρμοστικών νόμων, του καλού Τραμπ και του ψεκάσματος των ΜΑΤ σε αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης ύψωσαν γροθιές στο μνημείο του Μακρονησιώτη αγωνιστή και μοίρασαν κονκάρδες με λογότυπο "Ποτέ πια φασισμός", λες και στην Ελλάδα της Μακρονήσου δεν υπήρχαν αστικές δημοκρατικές κυβερνήσεις αλλά κάποιος δικτάτορας. Έτσι το πολιτικό κόμμα που τσάκισε τα λαϊκά και εργασιακά δικαιώματα του Ελληνικού λαού, επιχείρησε ένα ακόμα ιδεολογικό ξέπλυμα, όπως αυτό στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και στο Μουσείο Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα. 

Κι επειδή κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί ένα τέτοιο ιδεολογικό ξέπλυμα ακολουθούν μέτρα, πολύ φοβάμαι ότι έρχεται μπαράζ περικοπών και φόρων. 

Σε κάθε περίπτωση ας μην επεκταθούμε σε μιαν ιδεολογική ανάλυση του τι υπερασπίζονταν οι Μακρονησιώτες και οι κομμουνιστές της εποχής, σε σχέση με το ποια τάξη υπερασπίζεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ας πούμε μόνο αυτό: "Εκεί που οι καπεταναίοι κρεμούσαν τ' άρματα, τώρα κρεμάν οι γύφτοι τα νταούλια"...

Πηγή φωτογραφιών εδώ

Βιβλιοκριτική: Οι αντάρτες δεν προσκηνούν

Το νέο βιβλίο του συγγραφέα Τάσου Κατσαρού παρουσιάστηκε σήμερα με επιτυχία στον χώρο του θεάτρου "Εμπρός". Το βιβλίο των εκδόσεων ΔΙΑΔΟΣΗ, αποτελεί την πρώτη εκδοτική προσπάθεια του εκδοτικού οίκου, που δεν είναι μετάφραση ξενόγλωσσου έργου ή επανέκδοση και σηματοδοτεί ένα σημαντικό βήμα προς την πορεία των εκδόσεων. 

Το βιβλίο του Τ. Κατσαρού ήρθε σαν αποτέλεσμα μιας τετραετούς έρευνας σε αρχειακό υλικό, αυτοβιογραφίες και μαρτυρίες, πάνω στη δράση της ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για ένα βιβλίο που μεταχειρίζεται με τιμιότητα και ψυχραιμία την Ιστορία και τους πρωταγωνιστές της και στέκεται κριτικά απέναντι στο κύμα του ιστορικού αναθεωρητισμού, της ακροδεξιάς ιστοριογραφίας και της επιστημονικοφανούς ιστορικής παραφιλολογίας της εποχής. 

Αναδεικνύοντας άγνωστες και σημαντικές πτυχές της δράσης των λαογέννητων θεσμών του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και της ΟΠΛΑ, το βιβλίο Οι αντάρτες δεν προσκυνούν, σκιαγραφεί με πληρότητα τη δράση των αγωνιστών της εποχής στην πορεία τους για την αποτίναξη του ναζιστικού ζυγού και την κοινωνική δικαιοσύνη. Πρόκειται για ένα βιβλίο χρήσιμο για κάθε μελετητή και φίλο της Ιστορίας που εξετάζοντας την ιστορία του τόπου μας, φωτίζει, μεταξύ άλλων, την πορεία της ταξικής σύγκρουσης στο παρόν και στο μέλλον.

Το συστήνουμε ανεπιφύλακτα.

Η ανείπωτη τραγωδία των «ανταρτόπληκτων» του Εμφυλίου Πολέμου

Μια από τις πιο τραγικές πλευρές του Εμφυλίου Πολέμου αποτελεί ο ξεριζωμός εκατοντάδων χιλιάδων ελλήνων χωρικών από τις εστίες τους. Περίπου 700.000 έλληνες ( το 10% του πληθυσμού τότε) ανεξαρτήτως ηλικίας εκτοπίσθηκαν για να φτιάξει Εθνικός Στρατός «νεκρές ζώνες» ώστε να απομονωθούν οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, να μην μπορούν να ανεφοδιάζονται , ούτε να κάνουν στρατολογίες. Πρόκειται για το δεύτερο μεγαλύτερο ξεκλήρισμα ελληνικών πληθυσμών μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.  

Η κυβερνητική προπαγάνδα τους χαρακτήριζε «συμμοριόπληκτους» παρουσιάζοντας τα θύματα της δικής της πολιτικής σαν θύματα των αντιπάλων της, Σε μια πιο «ήπια» μορφή της προπαγάνδας της κυβέρνησης των Αθηνών οι εκτοπισθέντες χαρακτηρίζονταν «ανταρτόπληκτοι». Όμως ο όρος που ανταποκρίνεται στην αλήθεια είναι  «Στρατόπληκτοι». Ο Στρατός τους εκτόπισε βίαια με τη δύναμη των όπλων. 

Ο Στρατός τους μετέφερε στις πόλεις σε μακρυές σειρές καραβανιών τραγικών ανθρώπων. Και ο Στρατός τους μετέφερε πάλι στα χωριά τους μετά το τέλος των συγκρούσεων. Και το σχέδιο βασίστηκε σε βρετανική «πατέντα» με βάση ανάλογες μετακινήσεις ιθαγενών πληθυσμών στις βρετανικές αποικίες.

Ένας συνδυασμός των στοιχείων  του υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών, των αμερικανικών υπηρεσιών στην Ελλάδα και του ραδιοφωνικού σταθμού των ανταρτών δίνει του παρακάτω αριθμούς για τον αριθμό των προσφύγων στις διάφορες περιόδους του Εμφυλίου Πολέμου:


Ιανουάριος 1947   19.000

Μάιος 1947           65.000

Σεπτέμβριος 1947 238.000

Νοέμβριος 1947   500.000

Μάρτιος 1948      600.000

Μάιος 1949           684.000



Όλοι αυτοί οι άνθρωποι , νέοι ηλικιωμένοι , παιδιά, άνδρες και γυναίκες υποχρεώθηκαν να ζήσουν επί χρόνια μέσα σε άθλιες συνθήκες σε τενεκεδομαχαλάδες ή και τσαντήρια σε άθλιους πρόχειρους οικισμούς στο περιθώριο των πόλεων. Σύμφωνα με την κυβερνητική προπαγάνδα « 680.000 γυμνητεύοντες και πεινώντες ανταρτόπληκτοι εβεβαίωσαν δια της φυγής των ότι παρ’ όλας τας υποσχέσεις του συμμοριτισμού δια καλυτέραν αύριον και δημοκρατικήν ελευθερίαν , δεν δύνανται να ζήσουν υπό το κομμουνιστικόν καθεστώς…».


Αντίθετα το ΚΚΕ και η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση κατήγγειλαν ότι « οι μοναρχοφασίστες γνωρίζοντας πολύ καλά τη συμπάθεια και την υποστήριξη  του πληθυσμού στον αγώνα του ΔΣΕ, διέταξαν την εκκένωση των χωριών ώστε να δημιουργήσουν ένα κενό γύρω από τις μάχιμες μονάδες μας…». Tα αρχεία του ΟΗΕ και των αμερικανικών και βρετανικών υπηρεσιών είναι    αποκαλυτπικά και τα λένε πιο ωμά γι΄αυτή την τραγωδία με θύματα χιλιάδες ελληνικές οικογένειες.



Σε ένα σημείωμα του «Τμήματος σχεδιάσεων και επιχειρήσεων» του Αμερικανικού Στρατού για το διάστημα 15 Νοεμβρίου έως 14 Δεκεμβρίου 1948 αναφέρονταν τα εξής για τον «κίνδυνο» που συνιστούσαν οι κάτοικοι των χωριών της ορεινής Ελλάδας: « 50.000 κομμουνιστές ενταγμένοι σ’ ένα καλά οργανωμένο σύστημα πληροφοριών (υπήρχαν) σε κάθε χωριό στην Ελλάδα. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι συμμορίτες της Αυτοάμυνας και συνιστούν τόσο μεγάλο κίνδυνο , όσο και οι ένοπλοι αντάρτες.. Είναι οι διοικητικές , πληροφοριοδοτικές και εφοδιαστικές υπηρεσίες των ανταρτικών δυνάμεων».



Λίγο αργότερα μια αναφορά του αμερικανού γεωργικού Jay G. Diamond λέει τα πράματα με τα’ όνομά τους: « Η πολιτική εκκένωσης που ακολουθεί ο ελληνικός στρατός έτσι όπως έχει συλληφθεί αρχικά , είχε στόχο να αποστερήσει τους αντάρτες από πηγές διατροφής και πληροφόρησης…».


Η εφαρμογή των μέτρων έγινε σταδιακά:


Πρώτο μέτρο ήταν  ο αποκλεισμός από κάθε βοήθεια των χωριών που δεν βρίσκονταν σε «ασφαλείς περιοχές» σε συνδυασμό με τις συλλήψεις , την τρομοκρατία , τους φόνους κ.λπ..


Στις 6 Νοεμβρίου 1946 ο αμερικανός υποπρόξενος στη Θεσσαλονίκη George M. Widney , μετά από περιοδεία  στην Έδεσσα , την Καστοριά , Το Άργος  Ορεστικό και τη Φλώρινα αναφέρει ότι : «Η ελληνική κυβέρνηση έχει υιοθετήσει στη δυτική και κεντρική Μακεδονία μια σκληρή πολιτική , ισοδύναμη με καταδίωξη , απέναντι σε πρόσωπα και άτομα που εφοδιάζουν τις ένοπλες αριστερές συμμορίες ή που είναι επιδεκτικοί στην επιρροή τους». Προσθέτει ακόμη πως γίνονται διακρίσεις εις βάρος χωριών που συμπαθούν τους αριστερούς στο ζήτημα της διανομής τροφίμων και εφοδίων της UNRA( «Διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών για την Ανακούφιση και την Αποκατάσταση».

Ένας άλλος αξιωματούχος της UNRA  , βρετανός αυτή τη φορά, σε έκθεσή του σημειώνει ότι ολόκληρα χωριά στην Ευρυτανία αφήνονται χωρίς τρόφιμα,  για το φόβο εμφάνισης  των ανταρτών που (ενδεχομένως) θα τα έπαιρναν. Μάλιστα μιλάει και για θανάτους από ασιτία.


Δεύτερο μέτρο ήταν η απαγόρευση κυκλοφορίας από το ένα χωριό στο άλλο  (κυρίως στις ορεινές περιοχές) και η φρούρηση από μονάδες στρατού , της Εθνοφυλακής και τις Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου (τους γνωστούς ΜΑΥδες).


Και αν τα παραπάνω μέτρα δεν απέδιδαν υπήρχαν και τα πιο δραστικά: η εκτόπιση από τα χωριά. Ορισμένες φορές ο στρατός «συμβουλεύει» τους χωρικούς να εγκαταλείψουν τα χωριά τους για λόγους «ασφαλείας».όπως βεβαιώνεται και από απόρρητα έγγραφα του Στείτ Ντιπάρτμεντ . Και όταν οι «συμβουλές» δεν  φτάνουν η εκκένωση γίνεται αναγκαστικά. Η διαδικασία που ακολουθείται είναι συνήθως η εξής: Τμήματα του στρατού εισέρχονται στο χωρίο μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από πυροβολισμούς. Περίπολοι μαζί με τον παπά και τον πρόεδρο της κοινότητας περιέρχονται τα σπίτια και διατάσσουν όλους τους χωρικούς , άνδρες γυναίκες , παιδιά , ηλικιωμένους να συγκεντρωθούν στην πλατεία. Εκεί ένας αξιωματικός ανακοινώνει στους χωρικούς πω μέσα σε λίγες ώρες θα πρέπει να εγκαταλείψουν το χωριό. Όποιος δεν συμμορφωθεί θα συλλαμβάνεται.

Οι χωρικοί αφού πάρουν μαζί τους ότι μπορούν (τρόφιμα, ρούχα, άλλα πολύτιμα πράγματα) θα μεταφερθούν σε πόλεις που κρατάει ο στρατός. Συνήθως οι αξιωματικοί διαβεβαίωναν ότι ο εκπατρισμός δεν θα κράταγε πολύ. Τελικά για τις περισσότερες περιπτώσεις  αυτό το διάστημα κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια. Για κάποιους και πολύ περισσότερο.

Χαρακτηριστικά στις 27 Οκτωβρίου 1947 το γραφείο του στρατιωτικού ακολούθου της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ελλάδα σε απόρρητο έγγραφο προς το γενικό διοικητή  της «Ομάδας Αμερικανικού Στρατού στην Ελλάδα» (USAGG) αναφέρει ότι το 35ο Σύνταγμα του Ελληνικού Στρατού που εδρεύει στις Σέρρες «έχει απομακρύνει 1500 άνδρες, ηλικίας 16 έως 40, από χωριά της περιοχής του σε τρία στρατόπεδα», και προσθέτει: « Οι οικογένειες θα ακολουθήσουν αργότερα». Σε άλλο έγγραφο που βρίσκεται στα αρχεία του Στέητ Ντηπάρτμεντ ο ταγματάρχης Βέρος της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Γ΄ Σώματος Στρατού σημειώνει ότι «ορισμένοι διοικητές του Γ΄Σώματος είχαν ζητήσει να εκκενωθούν κάπου 150 χωριά κοντά στην περιοχή που ελεγχόταν από τους αντάρτες , ώστε οι τελευταίοι να μην μπορούν  να εξασφαλίσουν εφόδια από αυτά».


Όσο περνάει ο καιρός ο αριθμός των εκτοπισμένων αυξάνει ανησυχητικά. Ο αρχηγός της «Αμερικανικής Αποστολής Βοήθειας στην Ελλάδα» ( η γνωστή ΑΜΑG) Dwight Griswold, στέλνει στις 27.10.1947 τηλεγράφημα στον έλληνα υπουργό Εξωτερικών Κ. Τσαλδάρη , στο οποίο του εφιστά την προσοχή γιατί: « Ο ελληνικός στρατός έχει απομακρύνει 300.000 άτομα από σπίτια που βρίσκονται σε περιοχές που κρατούν οι αντάρτες ή στο θέατρο των επιχειρήσεων κυρίως στη βόρεια και κεντρική Ελλάδα για να εμποδίσει εξαναγκαστική στρατολόγηση (σ.σ. από τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας). Οι πρόσφυγες συνιστούν κρίσιμο εθνικό πρόβλημα , για το οποίο καταστρώνουμε σχέδια , από κοινού με την ελληνική κυβέρνηση  και τον ελληνικό στρατό».


Λίγο αργότερα ο ίδιος αμερικανός αξιωματούχος επισημαίνει στην κυβέρνηση των Αθηνών πως ο στρατός, αφού μεταφέρει τους εκτοπισμένους σε «ασφαλείς περιοχές» , τους αφήνει στο έλεος του Θεού χωρίς καμία φροντίδα.


Αξίζει στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι μόνο προς το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου , στις 9 Μαίου 1949 , καταρτίστηκε ο Αναγκαστικός Νόμος 894 με τον οποίο προβλεπόταν η δημιουργία μηχανισμών για την ανακούφιση των χιλιάδων ξεριζωμένων. Όμως και σ΄αυτή την περίπτωση το επίσημο κράτος φέρθηκε μικρόψυχα. Έχοντα χωρίσει τους ξεριζωμένους σε κατηγορίες (στην Α΄ περιλαμβάνονταν όσοι είχαν εγκαταλείψει τα χωριά τους για ν΄ αποφύγουν το ΔΣΕ , ΕΝΏ στις Β΄και Γ΄΄ όλες οι υπόλοιπες κατηγορίες εκτοπισμένων) η βοήθεια προβλεπόταν κυρίως για την πρώτη κατηγορία. Εκεί μάλιστα ενέταξαν και τις οικογένειες των επιστρατευμένων  και των ανδρών των ΜΑΥ.

-Αγρότες στη συντριπτική πλειοψηφία τους , υποχρεώνονται να ζουν κάτω από φοβερές συνθήκες σε παλιές φυλακές , στρατώνες ακόμη και σε σφαγεία.



-Οι περισσότεροι για να ζήσουν υποχρεώνονται να κάνουν τις πιο βαρειές δουλειές ή άλλα μη παραγωγικά επαγγέλματα , όπως αυτό του πλανόδιου πωλητή. Το Δεκέμβριο του 1949 σε έγγραφο του υπουργείου Σνυτονισμού αναφέρεται πως το Σουφλί είναι γεμάτο από άνεργους «συμμοριόπληκτους πρόσφυγες» που ζουν παρασιτικά.


Ακόμη και όταν διατάσσεται η επιστροφή στα χωριά τους , την οποία αναλαμβάνει συνήθως ο Στρατός, οι περισσότεροι προσπαθούν να την αποφύγουν  καθώς:


-Με τη ζωή στους άθλιους καταυλισμούς  των μεγάλων πόλεων έχουν χάσει την κοινωνική συνοχή τους.


-Τα χωράφια ( ο κλήρος τους ) που είχαν πριν από τον εμφύλιο ήταν πολύ μικρά και η παραγωγικότητα με τον πόλεμο έπεσε κατακόρυφα. Όσο για τα ζώα τους , ο αριθμός τους είχε μειωθεί δραματικά.

-Σπίτια, σχολεία, εκκλησίες στα χωριά είναι κατεστραμμένα από τις μάχες. Σε έγγραφο της Στρατιωτικής Διοίκησης  Θεσσαλονίκης τον Οκτώβριο του 1949 αναφέρεται: « Δεν είναι νοητό ουδέ επιτετραμμένον επί εαμοκρατίας να υπήρχαν δημοδιδάσκαλοι εις όλα τας χωρία και ήδη ότε πλήρης ασφάλεια παρέχεται εις άπαντα τα επαναπατρισθέντα χωρία να μην υπάρχουν τοιούτοι».

Η επιχείρηση μεταφοράς των «συμμοριοπλήκτων» και η εγκατάστασή τους στις πόλεις χρηματοδοτήθηκε με λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ που ανακοινώθηκε το καλοκαίρι του 1947. Με λεφτά του ιδίου σχεδίου χρηματοδοτήθηκαν και η πολιτική των εκτοπίσεων στα νησιά και των στρατοπέδων συγκέντρωσης όπως αυτό της Μακρονήσου. Το σχέδιο Μάρσαλ προέβλεπε την κατάρτιση ενός «Λογαριασμού Δραχμών Ανασυγκροτήσεως» για «έργα ανασυγκρότησης» (στρατιωτικά έργα, λιμάνια, αεροδρόμια κ.λπ.). Τα έργα αυτά μικρά ή μεγάλα τα αναλάμβαναν συνήθως αετονύχηδες επιχειρηματίες της εποχής, εργολάβοι , βιομήχανοι κ.λπ. Οι επιχειρηματίες αυτοί όχι μόνο έπαιρναν χρήματα από το λογαριασμό αλλά εξασφάλιζαν και ένα εργατικό δυναμικό από τους εκτοπισθέντες  με μηδενικό κόστος αφού έπαιρναν  λεφτά  για να πληρώνουν τα μεροκάματα πείνας (κάτι ανάλογο δεν γίνεται και σήμερα με τις επιδοτήσεις για την  ολιγόμηνη  και μη σταθερή απασχόληση των ανέργων;). Με αυτά  τα χρήματα πολλοί επιχειρηματίες της εποχής  θησαύρισαν και δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι από αυτούς είχαν βγάλει χρήμα με ουρά συνεργαζόμενοι με τους γερμανούς κατακτητές που τους εξασφάλιζαν κι αυτοί φτηνό εργατικό δυναμικό.

Λίγα χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου όλοι αυτοί οι ξεριζωμένοι θα αποτελέσουν τη μαγιά του μεγάλου κύματος της εξωτερικής μετανάστευσης, την οποία είχαν προαναγγείλει οι αμερικανοί εμπειρογνώμονες στην Ελλάδα από τον Ιούλιο του 1949. Σε αναφορά του «Γραφείου Αντικατασκοπευτικής Έρευνας» του Στέητ Ντηπάρτμεντ  (OIR: Office ofIntelligence Research) τονίζεται ότι το πρόβλημα του «υπερπληθυσμού στις αγροτικές περιοχές θα μπορούσε να λυθεί με την εξωτερική μετανάστευση 80.000 – 100.000 κάθε χρόνο, η οποία θα «εκμηδενίζει» την αναμενόμενη φυσική αύξηση του πληθυσμού» που υπολογιζόταν σε 80.000  με 100.000 άτομα.

Του Γιώργου Καραγιάννη

Αριθμός Λογαριασμού

Για τους φίλους και φίλες που ζητήσατε κάποιο αριθμό λογαριασμού για να βοηθήσετε στην συντήρηση του σχολείου στο χωριό Μπούφι (Ακρίτας) Φλώρινας, σας ενημερώνουμε ότι μπορείτε να καταθέσετε χρήματα εδώ:

Αθλητικός Μορφωτικός Εκπολιτιστικός Σύλλογος Ακρίτα- Ορφέας

IBAN: GR50 0172 2580 0052 5807 1926 091

Στα βήματα της Ιστορίας: Το μνημείο του ΔΣΕ στη Φλώρινα

Στο χωράφι που το αστικό κράτος έθαψε με μπουλντόζες νεκρούς και τραυματίες της μάχης της Φλώρινας, εκεί που επί χρόνια δεν υπήρχε όχι μνημείο, αλλά ένα λουλούδι να θυμίζει του 700 και πεσόντες του Εμφυλίου της χώρας μας, σήμερα βρίσκεται ένα σύγχρονο μνημείο κατασκευασμένο από το ΚΚΕ για τους αντάρτες του Εμφυλίου. Μετά από χρόνια προσκομμάτων και αρνήσεων από το δήμο και τη νομαρχία, μετά δεκαετίες ενός καλά "κρυμμένου μυστικού" που όλη η Φλώρινα γνώριζε αλλά ελάχιστοι συζητούσαν, το ΚΚΕ αναγκάστηκε να αγοράσει τελικά το χωράφι προκειμένου να τιμήσει του νεκρούς της ελληνικής ταξικής πάλης με ένα μνημείο. 

Στα βήματα της Ιστορίας - Το μνημείο των κρεμασμένων της Κλαδοράχης

Ο Κόκκινος Φάκελος επισκέφθηκε το μνημείο της Κλαδοράχης Φλώρινας, όπου στις 09/08/1943, οι Ναζί κατακτητές κρέμασαν 15 αγωνιστές του ΕΑΜ. 

Την προηγούμενη της εκτέλεσης, ομάδα ανταρτών του ΕΛΑΣ διενέργησε ενέδρα ενάντια σε διερχόμενο Γερμανικό απόσπασμα, όπου ένας Γερμανός μοτοσικλετιστής, δύο Γερμανοί οπλίτες και ένας πολίτης σκοτώθηκαν. Δύο ακόμα Γερμανοί στρατιώτες και ένας εφοριακός υπάλληλος ονόματι Μίμης Παπαδόπουλος αιχμαλωτίστηκαν. 

Με το φόβο των αντιποίνων, ο πρόεδρος της Κλαδοράχης, Παναγιώτης Παπάς, ενημερώνει το Γερμανικό Φρουραρχείο Φλώρινας για το συμβάν, φοβούμενος αντίποινα. Επίσης ενημερώνει και τον Νομάρχη Φλώρινας, Κωνσταντίνο Μπόνη.

Η απόφαση των Γερμανών είναι αντίποινα με απαγχονισμό 15 Ελλήνων για το θάνατο του Γερμανού στρατιώτη και αν δεν απελελευθερωθούν οι αιχμάλωτοι, την αύξηση των αντιποίνων στους 50 Έλληνες. Ο αριθμός δεν αυξήθηκε διότι απελευθερώθηκαν οι αιχμάλωτοι.

Φτιάχνεται και η λίστα των 15 όπου περιλαμβάνει συλληφθέντες από την περιοχή, αλλά και από κρατούμενους των Γερμανικών Φυλακών Φλώρινας. Ρόλο στις υποδείξεις της λίστας των μελλοθανάτων, φαίνεται να έπαιξαν και Βούλγαροι στρατιωτικοί που είχαν στοχοποιήσει πρόσωπα για την αντιστασιακή τους δράση.

Η εκτέλεση των 15 έγινε τα χαράματα της Δευτέρας 9 Αυγούστου 1943, με απαγχονισμό σε ενιαία δοκό η οποία στηρίχτηκε σε δύο δένδρα και οι απαγχονισθέντες, έμειναν κρεμασμένοι επί τρεις ημέρες προς παραδειγματισμό – εκφοβισμό, κατόπιν διαταγής του Γερμανικού Φρουραρχείου. Την ώρα της εκτέλεσης οι Γερμανοί έθεσαν σε  λειτουργία τις μηχανές των αυτοκινήτων τους για να μην ακούγονται οι φωνές των θυμάτων τους.

Πληροφορίες που δεν μπορέσαμε να εξακριβώσουμε αναφέρουν ότι παράγοντες της Φλώρινας έπεισαν τη Γερμανική διοίκηση ώστε να μην εκτελέσει ντόπιους κρατούμενους και στη θέση τους εκτελέστηκαν αγωνιστές του ΕΑΜ από τα Ιωάννινα, ανάμεσά τους και οι Εβραίοι αντιστασιακοί Αριστείδης Λεβής και Νισήμ Βατής.

Το μνημείο.

Η πλάκα με τα ονόματα των νεκρών.

Όπισθεν του μνημείου όπου έγινε η εκτέλεση.

Φωτογραφία της εκτέλεσης.

Θάνος Βερέμης και ... σάπιες τομάτες

Ο Θάνος Βερέμης είναι ιστορικός. Πολύ μεγάλος ιστορικός. Για την ακρίβεια 74 ετών. Και ως τόσο μεγάλος, είναι πολύτιμος. Ανήκει στην… ιδιωτική συλλογή του Αλαφούζου και κατά καιρούς εκτίθεται μαζί με άλλους εξέχοντες της συλλογής όπως ο Πορτοσάλτε, ο Μπογδάνος, ο Παπαδημητρίου, ο Αυτιάς, κλπ.  Είναι, επίσης, πρώην καθηγητής του ΕΚΠ, ακαδημαϊκός, πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ[1].

Κι ενώ είναι όλα αυτά και ενδεχομένως κι άλλα που μου διέφυγαν, «αγνοεί» πως οι Γερμανοφασιστικές δυνάμεις απώλεσαν το 80% των δυνάμεών της στο Ανατολικό Μέτωπο. Πως η Σοβιετική Ένωση επωμίστηκε το 49% του συνολικού κόστους του Β΄ ΠΠ.

Η Susan Butler αφιερώνει το βιβλίο της «Αγαπητέ κύριε Στάλιν»[2] με την αλληλογραφία των Ρούσβελτ – Στάλιν, στις 250.000 χιλιάδες νεκρούς Αμερικανούς του Β΄ΠΠ και στα 20.000.000 Σοβιετικών. Ο Θάνος Βερέμης δεν διάβασε το βιβλίο. Επίσης δεν έπεσαν στα χέρια του ο Ραιημόν Καρτιέ[3], ο Ουίνστον Τσώρτσιλ[4] και άλλοι και φυσικά, δεν είχε κανένα λόγο να διαβάσει την Ιστορία του Β΄ΠΠ της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ και τα απομνημονεύματα των σοβιετικών στραταρχών (Ζούκοφ Ροκοσόφσκι, Βασιλιέφσκι και άλλων).

Υποστήριξε, καταγέλαστα, στην εκπομπή της ΕΡΤ[5] πως οι Σοβιετικοί δεν βομβάρδισαν πόλεις και αμάχους της Χιτλερικής Γερμανίας (σε αντίθεση με τους δυτικούς που εξαφάνισαν την Δρέσδη, την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι) διότι δεν είχαν βομβαρδιστικά.

Μια απλή βόλτα να έκανε στο Google, θα μάθαινε εύκολα πως, η Σοβιετική Αεροπορία στον Β΄ ΠΠ, επέδειξε τουλάχιστον 4 εξαίρετα βομβαρδιστικά (TB-3, Tu – 4, Il – 2, Il – 4),  τα οποία παρήχθησαν σε δεκάδες χιλιάδες κομμάτια (μόνο το Il – 2 ξεπέρασε τις 36.000 μονάδες).

Η Σοβιετική Αεροπορία μεγάλης εμβέλειας πραγματοποίησε κατά τον Β΄ ΠΠ 220.000 εξόδους, ρίχνοντας 2.276.000 κιλά βόμβες διαφόρων τύπων.

Ο Θάνος Βερέμης όμως δεν τα ξέρει αυτά. Δεν γνωρίζει την χρήση των ιστορικών πηγών καθώς και τα έργα των ιστορικών και πρωταγωνιστών της εποχής.

Ο Θάνος Βερέμης κάνει πως δεν γνωρίζει. Γιατί γνωρίζει. Αλλά διαστρεβλώνει.  Βλέπετε έχει ταχθεί με την αστική τάξη, που κατά τα λεγόμενά του το 1940 αποτελούσε το 95% στη χώρα μας [αφού όπως δήλωσε η εργατική τάξη τότε ήταν ένα… 5% (!!!)] και παραχαράττει αφειδώς και ανερυθριάστως, έστω κι αν εξευτελίζεται.

[1] Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής & Εξωτερικής Πολιτικής.

[2] Εκδόσεις Γκοβόστη, 2008.

[3] Ιστορία του Β΄ ΠΠ, δύο τόμοι

[4] Εξάτομη ιστορία του Β΄ ΠΠ

[5] https://www.youtube.com/watch?time_continue=1638&v=nsKZD3SM-gs


Πηγή: ΑΤΕΧΝΩΣ

Στο χωριό Μπούφι της Φλώρινας

Ο Κόκκινος Φάκελος επισκέφτηκε το όμορφο ορεινό χωριό Μπούφι (Ακρίτας) της Φλώρινας, χωριό με ενδιαφέρουσα ιστορία και ζεστούς ανθρώπους. 

Το χωριό Μπούφι (στα σλαβομακεδόνικα σημαίνει μπούφος) βρίσκεται σε υψόμετρο 1.050 μέτρων στις πλαγιές του όρους Βαρνούντα. Βρίσκεται χτισμένο σε λοφώδη περιοχή βορειοδυτικά της πόλης της Φλώρινας. Δυτικά του χωριού υψώνεται η ανατολική πλευρά του όρους Βαρνούντα ή Βίγλα όπως ονομάζεται στα μέρη αυτά. Το χωριό χτίστηκε κατά την ύστερη περίοδο της Τουρκοκρατίας και οι κάτοικοί του συμμετείχαν ενεργά στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, έχοντας μάλιστα και δικό τους λόχο που πολέμησε στην Πελοπόννησο. 

Το Δημοτικό Σχολείο

Το 1908, το Μπούφι απέκτησε ένα πραγματικό διαμάντι: Το Δημοτικό Σχολείο, χτισμένο από τις δωρεές των κατοίκων δεσπόζει και σήμερα στον κεντρικό δρόμο του χωριού. Σπάνιο δείγμα δημόσιας αρχιτεκτονικής τόσο για τα χωριά του Βαρνούντα, όσο και για την ευρύτερη περιοχή, το Δημοτικό Σχολείο του χωριού στέγαζε 900 μαθητές και εκτός από αίθουσες διδασκαλίας, μια μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων, δικό του μαγειρείο και θεατρική σκηνή, η οποία την εποχή λειτουργίας του ήταν επενδυμένη με βελούδο. Η αρχιτεκτονική του σχολείου χαρακτηρίζεται από συμμετρία και έντονα νεοκλασικά στοιχεία, ενώ το κτήριο διέθετε παλαιότερα και καμπαναριό που σήμερα δεν σώζεται. 

Κατά την περίοδο της Κατοχής, το Μπούφι εντάχθηκε αθρόα σχεδόν στο πλευρό του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και το κτήριο του Δημοτικού Σχολείου χρησιμοποιήθηκε για τη στέγαση και ορισμένων υπηρεσιών του ΕΑΜ και της Εθνική Αλληλεγγύης. 

Το 2000, το Δημοτικό Σχολείο χαρακτηρίστηκε ως διατηρητέο, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι ουσιαστικό για ίδιο το κτήριο ή τους κατοίκους του χωριού. Σήμερα, το Δημοτικό Σχολείο βρίσκεται σε κατάσταση ερήμωσης, ενώ οι κάτοικοι του χωριού με δικά τους μέσα και προσπάθεια προσπαθούν να το διατηρούν καθαρό και να περισυλλέξουν τα έγγραφα και τα βιβλία που βρίσκονται ακόμα μέσα του. Ειδική μνεία θα πρέπει να κάνουμε εδώ στον νεαρό επιστήμονα Σίμο Οπασίνη και στα άλλα νέα παιδιά του χωριού που προσπαθούν με τη δική τους προσωπική δουλειά και χρόνο να κρατήσουν όρθιο το σχολείο και τις αίθουσές του καθαρές και σε καλή κατάσταση.

Το Δημοτικό Σχολείο

Το Δημοτικό Σχολείο

Το Δημοτικό Σχολείο

Οι εσωτερικές σκάλες

Θέα από αίθουσα διδασκαλίας.

Αίθουσα διδασκαλίας

Στην κουζίνα του σχολείου

Ο φούρνος

Στο υπόγειο

Η πίσω όψη του κτηρίου

Η θεατρική σκηνή του σχολείου.

Το μουσείο

Το μουσείο του χωριού δημιουργήθηκε αρχικά από τον Συνεταιρισμό Γυναικών και περιείχε λαογραφικά στοιχεία και μια συλλογή πετρωμάτων και μια συλλογή φυσικής ιστορίας. Αργότερα και

με την προσωπική του προσπάθεια, ο Σίμος Οπασίνης εμπλούτισε και επέκτεινε το μουσείο με ιστορικές φωτογραφίες, παραδοσιακά ρούχα, οικιακά αντικείμενα, έπιπλα, ακόμα και όπλα που μάζεψε από το χωριό, επί επτά ολόκληρα χρόνια που ασχολείται με τη διατήρηση και τη λειτουργία του. Κράτησε έτσι την παράδοση και την ιστορία του χωριού ζωντανή. Σήμερα, μπορεί κανείς να επισκεφθεί το μουσείο του χωριού και να δει πολύτιμα εκθέματα, ορισμένα από αυτά μοναδικά σε ολόκληρο το νομό Φλώρινας και σίγουρα εξαιρετικού ενδιαφέροντος. Ο Σίμος Οπασίνης οργανώνει παράλληλα τον καιρό αυτό και μια φωτογραφική έκθεση στον χώρο του σχολείου με φωτογραφικό υλικό του χωριού.

Παπάς, χωροφύλακας και μέλη των ΤΕΑ μετά τον Εμφύλιο.

Παλιά φωτογραφία του σχολείου.

Μπουφιώτες στρατιώτες των Βαλκανικών.

1908, φωτογραφία από τα εγκαίνια του Δημοτικού Σχολείου.

Είναι γνωστό από την προφορική ιστορία, ότι στην περιοχή της Μακεδονίας και της Θράκης της μετεμφυλιακής περιόδου, η πρόσβαση γινόταν με τη χρήση διαβατηρίων, ενώ η μετακίνηση από χωριό σε χωριό με την επίδειξη ειδικής άδειας μετακίνησης, που επέτρεπε στον κάτοχό της τη μετακίνηση έως 30 χιλιόμετρα από την περιοχή κατοικίας του. Το διχαστικό μέτρο αυτό βρισκόταν σε ισχύ έως και την πτώση της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Δεν είχαμε ποτέ δει βεβαίως τέτοιο έγγραφο, όμως στο μουσείο του Μπούφι, εκτίθεται μια σπανιότατη τέτοια άδεια μετακίνησης, που αποδεικνύει την ισχύ της προφορικής μαρτυρίας. Τελευταία της θεώρηση έγινε το 1975...

Στο μουσείο του χωριού μπορείτε να δείτε τη μοναδική στολή Βούλγαρου αστυνομικού της εποχής των Βαλκανικών που σώζεται σήμερα. Η γέφυρα του χωριού όριζε εκείνη την εποχή το σύνορο ανάμεσα στη Σερβία και στην Ελλάδα. Υπήρχε μάλιστα σκοπιά και από τις δύο της μεριές.

Στολή Βούλγαρου αστυνομικού.

Στολή οπλίτη του Εθνικού Στρατού από τον Εμφύλιο

Ξιφολόγχες, σφαίρες και όπλα.

Καρεκλάκι μωρού.

Λαογραφικά και ιστορικά στοιχεία 

Οι θρύλοι του χωριού λένε ότι κατά τη δημιουργία του δύο δίδυμα αγόρια πήραν ένα άροτρο με δύο δίδυμα βόδια και έσκαψαν περιμετρικά το χωριό. Από τότε, οι Μπουφιώτες κράτησαν στην παράδοσή τους τον άγραφο νόμο ότι το χωριό δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλειφθεί ή να μείνει σε αυτό μόνο ένας κάτοικος. Για το λόγο αυτό, το 1948, όταν ο κυβερνητικός στρατός εκκένωσε το χωριό, μερικοί ηλικιωμένοι κάτοικοι του χωριού κλείστηκαν μέσα σε ένα σπίτι, όπου συγκέντρωσαν και όλα τα τρόφιμα που διέθετε ο οικισμός και περίμεναν τη λήξη του πολέμου, ενώ οι υπόλοιποι εκκενώθηκαν. Με τη λήξη του Εμφυλίου και όταν επιτράπηκε ξανά στους Μπουφιώτες να επιστρέψουν στα σπίτια τους, 1200 άνθρωποι επέστρεψαν στο χωριό και βρήκαν τους γέρους του χωριού να τους περιμένουν.

Αξιοσημείωτο λαογραφικό στοιχείο του χωριού είναι ο άγραφος ηθικός νόμος σχετικά με τη σεξουαλική επαφή των γυναικών, μοναδικός ίσως σε όλη την Ελλάδα. Στο Μπούφι, από τις αρχές του 18ου αιώνα, θεωρούταν μεγάλη στενοχώρια για μια οικογένεια να έχει κόρη που δεν έχει γνωρίσει την ερωτική επαφή. Έτσι όταν τα κορίτσια έφθαναν σε ηλικία ενηλικίωσης, μπορούσαν να πάνε στην πλατεία του χωριού, να διαλέξουν το αγόρι που επιθυμούσαν και να έχουν την πρώτη τους ερωτική επαφή, ζήτημα που σήκωνε βεντέτα σε άλλες περιοχές της χώρας. 

 Τη δεκαετία του 1920, πολλοί κάτοικοι του χωριού μετανάστευσαν στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Αποτέλεσμα αυτού του μεταναστευτικού ρεύματος είναι να υπάρχουν και σήμερα σύλλογοι και κοινότητες αποδήμων από το Μπούφι στις χώρες αυτές. Παράλληλα, η κοινότητα, που διοικούταν έως το 1940 από μια μορφή δημογεροντίας επέλεγε τους καλλίτερους μαθητές για να τους στείλει στο εξωτερικό για σπουδές με κοινά έξοδα. Φρόντιζαν επίσης να υπάρχει πάντα γιατρός στο χωριό για την κάλυψη των ιατρικών τους αναγκών, ο οποίος ήταν συνήθως κάποιος Μπουφιώτης που επιλεγόταν για σπουδές στην Ιατρική Σχολή της Βιέννης. 

Το αυτοκίνητο του τελευταίου Μπουφιώτη γιατρού στη Βιέννη.

Ρυάκι στο χωριό.

Λεπτομέρεια από αψίδα πόρτας του 1921.

Λεπτομέρεια από πόρτα.

Λεπτομέρεια από πόρτα.

Το Μπούφι στον Εμφύλιο

Όπως και στην περίοδο της Κατοχής, έτσι και σε αυτή του Εμφυλίου, το Μπούφι πέρασε ξανά σχεδόν συνολικά στον Δημοκρατικό Στρατό. Η στρατηγική του θέση ανάμεσα σε δύο βουνά, το καθιστούσε ιδανικό για ανταρτοπόλεμο και στο μεγαλύτερο μέρος του Εμφυλίου, το χωριό βρισκόταν υπό τον έλεγχο των ανταρτών. Στα νοτιοδυτικά του, τα υψώματα βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των κυβερνητικών δυνάμεων που βομβάρδιζαν τακτικά το χωριό με βλήματα πυροβολικού, ενώ το βόρειο και ανατολικό ύψωμα στην "πλάτη" του χωριού κατεχόταν από τον ΔΣΕ. Οι αντάρτες είχαν σκάψει μάλιστα σειρά από πολυβολεία και ορύγματα ώστε να μπορούν ανενόχλητα να περνούν στο χωριό και ανεφοδιάζονται. Τα οχυρά του ΔΣΕ σώζονται ακόμα. 

Έως το 1949, το Μπούφι πλήρωνε βαρύ το τίμημα του πολέμου σε εφόδια και αίμα. 

Μετέπειτα,  το λαϊκό στοιχείο του χωριού υπέφερε τους αφόρητους περιορισμούς και τις διώξεις του αστικού κράτους. Μετά τον Εμφύλιο το χωριό μετονομάστηκε σε Ακρίτας. 

Το νότιο ύψωμα του χωριού που κατείχε θέσεις ο κυβερνητικός στρατός.

Το βόρειο και ανατολικό ύψωμα του χωριού που κατεχόταν από τον ΔΣΕ.

Κατάστημα απέναντι από το Δημοτικό Σχολείο. Τα στόρια του φέρουν ακόμα τρύπες από τις σφαίρες και τα θραύσματα των συγκρούσεων του Εμφυλίου.

Τα σημάδια του Εμφυλίου στα στόρια του μαγαζιού.

Για όλες τις πληροφορίες ευχαριστούμε ιδιαίτερα τους κυρίους Σίμο Οπασίνη, Ηλία Γρούιο και τον δάσκαλο Ανδρέα Αθανασιάδη που κατάγεται κι αυτός από το μακρινό Καρς του Πόντου. 

Μια μικρή σημείωση

Θα θέλαμε να διευκρινίσουμε ότι πρώτον: Με τον όρο "Σλαβομακεδόνες" εννοούμε το Σλαβικό στοιχείο της Ελλάδας που αίρει την καταγωγή του από τον πρώτο Σλαβικό αποικισμό επί εποχών Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Πρόκειται για εθνοτικό στοιχείο παμπάλαιο στον ελληνικό χώρο και σε ουδεμιά περίπτωση δεν επιθυμούμε να υπονοήσουμε ότι δεν θεωρείται ελληνικό φύλο. Όπως οι Αρβανίτες, οι Κρήτες, οι Ρουμελιώτες και άλλες εθνότητες, συγκροτεί και αυτό την Ελληνική επικράτεια.

Κατά δεύτερον: Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε, ούτε είχαμε και τέτοια πρόθεση, την ύπαρξη νότιων φύλων από τον ελλαδικό χώρο, που έζησαν στο χωριό Μπούφι και υιοθέτησαν την τοπική διάλεκτο. Kαθαρές φυλές δεν υπάρχουν, δεν υπήρξαν και δεν θα υπάρξουν ότι και αν ευαγγελίζονται ορισμένοι. 

Γνωρίζουμε ότι το ζήτημα της ταυτότητας είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο για τους κατοίκους της Μακεδονίας και Θράκης. Η άποψή μας σχετικά είναι ότι ο λαός από όπου και αν κρατάει η ρίζα του δεν έχει τίποτε να χωρίσει με τους άλλους λαούς, άλλων χωρών, πόσο μάλλον της ίδιας πατρίδας. Ας μην ξεχνάμε την εργαλειοποίηση τέτοιων εθνοτικών εθνικισμών από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, αλλά ας μην ξεχνάμε και την ΕΣΣΔ όπου για 80 χρόνια εκατοντάδες εθνότητες έζησαν μονιασμένες κάτω από την ίδια σημαία, διατηρώντας η κάθε μια τα δικά της έθιμα, τη δική της ντοπιολαλιά και τις δικές της παραδόσεις. Ας παραδειγματιστούμε από τα "καλά" που έφερε ο καπιταλισμός και το ΝΑΤΟ στη γειτονική μας Γιουγκοσλαβία. 

Έτσι σε όλους τους φίλους και τις φίλες από το Μπούφι και άλλα χωριά της αγαπημένης μας περιοχής της Ελλάδας, που είναι η Μακεδονία έχουμε να πούμε το εξής: Μακριά από εθνικισμούς ξενόφερτους και ντόπιους. Σας συνδέουν οι κοινές σας ανάγκες και η κοινή σας ταξική καταγωγή.