Eυχές

Ο Κόκκινος Φάκελος σας εύχεται καλές γιορτές

Κοραή 4 - Κοmmandatur

Το κτίριο της Εθνικής Ασφαλιστικής είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες χώρους ιστορικής μνήμης της Αθήνας.

Το 1938 εγκαταστάθηκε σε αυτό η Εθνική Ασφαλιστική. Θεωρούνταν υπερσύγχρονο κτίριο για την εποχή του, έργο των αρχιτεκτόνων Εμμανουήλ Κριεζή και Αναστασίου Μεταξά. Στα υπόγεια του κτιρίου είχε προβλεφθεί και κατασκευαστεί αντιαεροπορικό καταφύγιο. Λίγες ημέρες μετά την ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας, μέρος του κτιρίου επιτάχθηκε από την μεταξική κυβέρνηση για τη στέγαση κρατικών υπηρεσιών. Στις 6/5/1941, οι κατοχικές δυνάμεις το επιτάσσουν και εγκαθιστούν εκεί διάφορες υπηρεσίες των γερμανικών στρατευμάτων και την Kommandatur.

Ακόμα και σήμερα ελάχιστα είναι γνωστά σχετικά με τη χρήση του κατά την κατοχική περίοδο. Το αντιαεροπορικό καταφύγιο είχε όμως χρησιμοποιηθεί για κρατητήριο αγωνιστών της Κατοχής. Τα υπόγεια προσφέρονταν ιδιαίτερα για αυτή τη χρήση αφού βρίσκονται 6 μέτρα κάτω από τη γη και παρέχουν απόλυτη απομόνωση από την πόλη. Και τα δύο υπόγεια έχουν βαριές συμπαγείς σιδερένιες πόρτες και τα παράθυρά τους, ελάχιστα στον αριθμό, βλέπουν προς τους φωταγωγούς, ενώ διαθέτουν συμπαγή σιδερένια παραθυρόφυλλα. Το κρατητήριο διέθετε μεταλλικά ντεπόζιτα νερού, αποχωρητήρια και δύο μικρά λουτρά. 

Στο πρώτο υπόγειο διασώζονται μερικά μικροαντικείμενα ( κονσέρβες, τσιγάρα, ξυραφάκια κτλ.) των κρατουμένων που βρέθηκαν στο χώρο. Επίσης σώζονται γράμματα και μέρη επιστολών. Εκεί μπορεί κανείς να δει την τεράστια ναζιστική σημαία που κυμάτιζε κατά την Κατοχή στην οροφή του κτιρίου.

Στο Β Υπόγειο μπορεί κανείς να δει τα ιστορικά graffiti των κρατουμένων που βρέθηκαν εκεί. Ονόματα, σχόλια για τις συνθήκες κράτησης και πορτραίτα των ιδίων αλλά και γυναικών. Εκεί εντοπίζεται και το σχόλιο που άφησε ο κρατούμενος δημοσιογράφος Πέτρος Πουλίδης. 

Αξίζει να το επισκεφθείτε

Φωτογραφίες

Η είσοδος 

Σχεδιάγραμμα του υπογείου

Το δεύτερο υπόγειο

Σημείωμα στο δεύτερο υπόγειο των αδερφών Χάλαρη 

Σημείωμα του Γιώργου Σταρούσου

Σημείωμα Ιταλού που φαίνεται ότι κρατήθηκε από τις 29-7-44 έως τις 1-8-44

Σχέδιο γυναικείων γυμνών μορφών 

Χούντα και Εκκλησία

Με αφορμή σχόλιο που αναρτήθηκε στο μπλογκ σχετικά με την αμφισβήτηση των σχέσεων Χούντας και Εκκλησίας, προχωρούμε στην αναδημοσίευση του εξαιρετικού άρθρου του Ιος σχετικά, με τίτλο: Τότε που μελετούσαμε. Είναι ένα άρθρο παλιό αλλά κατατοπιστικό...

Γνώριζαν ή δεν γνώριζαν οι παράγοντες της Εκκλησίας; Πολλά -και κυρίως αρνητικά- σχόλια προκάλεσε η δήλωση του κ. Χριστόδουλου ότι δεν έτυχε να ακούσει τίποτα περί βασανιστηρίων της χούντας, επειδή εκείνη την περίοδο ήταν απορροφημένος στις μελέτες του. 

Οι περισσότεροι σχολιαστές επέκριναν ως υποκριτική και προσχηματική τη δήλωση. Φυσικά έχουν δίκιο. Ομως η αντίδραση αυτή παραγνωρίζει τον πυρήνα της σκέψης του κ. Χριστόδουλου. Αυτό που δεν είπε, αλλά σαφώς εννόησε ο αρχιεπίσκοπος, είναι ότι η 21η Απριλίου έσφαλε επειδή υπέπεσε σε ορισμένες «υπερβολές», ενώ κατά βάση ήταν μια ορθή έκφραση του «ελληνοχριστιανικού πνεύματος» στην οποία προσχώρησε κι ο ίδιος και η συντριπτική πλειοψηφία των ανώτερων κληρικών.

Υπάρχει και ένα δεύτερο επιχείρημα το οποίο επικαλούνται οι έσω -(και έξω)- εκκλησιαστικοί απολογητές του κ. Χριστόδουλου: «Εσείς δεν μας λέτε ότι δεν πρέπει να αναμειγνύεται η Εκκλησία στα πολιτικά ζητήματα; Πώς τότε θέλατε να αντιδράσει εναντίον της χούντας;». Δυστυχώς πρόκειται για σόφισμα, το οποίο εκθέτει όσους το επικαλούνται. Η Εκκλησία την περίοδο της δικτατορίας ήταν αναμεμειγμένη στην πολιτική όσο ποτέ άλλοτε. Δεν κράτησε καμιά στάση απόστασης ή ουδετερότητας. 

Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών

Από την αρχή ταυτίστηκε πλήρως με το μηχανισμό της δικτατορίας και δέχτηκε να παίξει το ρόλο του ιδεολογικού και πνευματικού άλλοθι των βασανιστών.

Από την πρώτη στιγμή η χούντα επιδίωξε να στηριχθεί στην Εκκλησία, και 

δυστυχώς δεν αντιμετώπισε καμιά δυσκολία. Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε ότι ο πρώτος κρατικός θεσμός που δέχτηκε τη χουντική αναμόρφωση είναι ακριβώς η Ιεραρχία: «Εν εκ των πρώτων μελημάτων της Εθνικής Κυβερνήσεως ήτο και η τοποθέτησις επικεφαλής της Εκκλησίας της Ελλάδος ενός αξίου και θεοπνεύστου ηγήτορος», διαβάζουμε στο προπαγανδιστικό «Διατί έγινε η Επανάστασις της 21ης Απριλίου». 

Και το ίδιο φυλλάδιο εξηγεί: «Φαυλοκρατικαί συναλλαγαί, ανηθικότηται, ασυδοσία έναντι της πολιτείας, παράνομος πλουτισμός εχαρακτήριζεν την Εκκλησίαν της Ελλάδος, η οποία συμπορεύουσα με την επικρατούσαν σήψιν και φαυλότητα της Πολιτείας, απεστέρει του έθνους των ιδανικών φορέων δια την πρόοδον και επιβίωσίν του. Ο καθαρμός της Εκκλησίας ήτο επιβεβλημένος. Και η Επανάστασις της 21-4-67 έδωσεν εις τον καθαρμόν τούτον, απόλυτον προτεραιότητα».

Από την «αριστίνδην» Ιερά Σύνοδο που διόρισε η χούντα με επικεφαλής τον Ιερώνυμο ξεκινά μια περίοδος ανωμαλίας και περιφρόνησης των λεγομένων «Ιερών Κανόνων». Ανωμαλία που κληρονομήθηκε το 1974 από τον Σεραφείμ και το 1998 από τον Χριστόδουλο.

Την επαύριο του πραξικοπήματος το επίσημο όργανο της Εκκλησίας αρχίζει το λιβανωτό: «Ο απροκαταλήπτως κρίνων την εν Ελλάδι πραγματικότητα, μετά την εγκατάστασιν της νέας Εθνικής Κυβερνήσεως, δεν είναι δυνατόν ή να ομολογήση ότι εις πολλούς τομείς της εθνικής και κρατικής δραστηριότητος εγένετο ήδη αισθητή μια νέα πνοή υγείας και ανακαινιστικής δημιουργίας. Η επιτευχθείσα γαλήνη και το εξαγγελθέν πρόγραμμα της Κυβερνήσεως γεννούν την ελπίδα ότι θα ανατείλουν διά τον τόπον καλύτεραι ημέραι. Οι στόχοι του κυβερνητικού προγραμματισμού είναι τω όντι αξιέπαινοι». («Εκκλησία», 15/5/67). 

Ο Ιερώνυμος αισθάνεται υποχρεωμένος να εκφράσει δημόσια στον Καλαμποκιά («υπουργό» Παιδείας στην πρώτη κυβέρνηση της χούντας) την ευγνωμοσύνη της Εκκλησίας κατά τη σύγκλιση της «αριστίνδην Συνόδου»: 

«Η Εθνική Κυβέρνησις ηθέλησεν ίνα η αναγεννητική πνοή την οποίαν αντιλαμβανόμεθα πνέουσα εις πάντας τους τομείς της δημοσίας ζωής πνεύση και εντός της Εκκλησίας. Επιθυμούμεν να επαναλάβωμεν τας προς την Εθνικήν Κυβέρνησιν προσωπικάς ευχαριστίας». (23/5/67).

Και φυσικά η παρέμβαση της χούντας δεν υπήρξε «στιγμιαία». Ακόμα και στους εκλεκτούς της μητροπολίτες δεν είχε εμπιστοσύνη και φρόντιζε αυτή η ίδια να διορίζει τους νέους. Το διαλαλεί περήφανος ένας από τους ευεργετηθέντες ιεράρχες, ο Λεωνίδας Παρασκευόπουλος, προς τον «υπουργό» Βορείου Ελλάδος Γκαντώνα, κατά την ενθρόνισή του στη θέση του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης: «Ευχαριστώ την Εθνική Κυβέρνησιν, ήτις προέκρινεν την μετριότητά μου διά να ποιμάνω το ποίμνιον της θεοσώστου ταύτης επαρχίας». 

Κατά τα άλλα, είναι γνωστό ότι (σύμφωνα με την παράδοση) την εκλογή των ιεραρχών την καθορίζει το... Αγιο Πνεύμα. Ο Λεωνίδας πάντως δεν υπήρξε αγνώμων. Σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας υπήρξε θερμός προπαγανδιστής του «προεδρικού» ζεύγους. Τον δικτάτορα Παπαδόπουλο τον αποκαλούσε «Σωτήρα του Εθνους», «ευλογημένον», «άνθρωπο του Θεού» και «άξιο της πατρίδος». Οσο για τη διαβόητη Δέσποινα Παπαδοπούλου, γι' αυτήν επιφύλασσε μια ειδική προσφώνηση: «Δύο Δέσποινας έχομεν: Μίαν εις τους ουρανούς, την Παναγίαν, και άλλην εις την γην, την κυρίαν Προέδρου».

Η συμπεριφορά του Λεωνίδα δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Ολόκληρη η Εκκλησία λειτουργούσε ως προπαγανδιστικός μηχανισμός του Απριλιανού καθεστώτος. Και αντίθετα από όσα μας λένε σήμερα οι υποστηρικτές του αρχιεπισκόπου, εκείνη την περίοδο η Ιεραρχία ήταν αναμειγμένη στην ενεργό πολιτική όσο ποτέ άλλοτε.

Λιβανίζοντας τον δικτάτορα

Δεν υπάρχει άλλος πολιτικός στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους που να έχει υμνηθεί τόσο πολύ και να έχει τιμηθεί με τέτοιο τρόπο από την Εκκλησία όσο ο δικτάτορας Παπαδόπουλος και ο στενός πυρήνας των πραξικοπηματιών. 

Το Μάιο του 1968 ο Ιερώνυμος απένειμε στον Παπαδόπουλο τον «Χρυσούν Σταυρόν του Αποστόλου Παύλου», μια τιμή που δεν αξιώθηκε κανείς πρωθυπουργός δημοκρατικής κυβέρνησης. Ολόκληρη η Ιεραρχία δήλωσε ότι κάνει δεήσεις στον Υψιστο για να φυλάει τον δικτάτορα και τους πραξικοπηματίες «ίνα φέρητε εις πέρας το ιερόν και σωτήριον έργον το οποίον ανελάβατε προς αιωνίαν δόξαν της πατρίδος». 

Την ίδια μέρα προσφώνησε τον Παπαδόπουλο στο μέγαρο της Αρχιεπισκοπής ο Αντώνιος Γαβαλάς εκ μέρους όλων των κληρικών που εργάζονταν εκεί (δηλαδή και του γραμματέα της κ. Χριστόδουλου Παρασκευαΐδη): «Αι άγιαι ψυχαί των ιερέων θα δέωνται του Θεού ημών υπέρ της ευοδώσεως και ολοκληρώσεως του εθνοσωτηρίου έργου της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου 1967. Αποδεικνύετε ότι είσθε ο πρώτος και μόνος που σέβεται και τιμά το ευλογημένον, αλλά τόσον περιφρονημένον ελληνικόν ράσον (...) Αλλά ο Θεός αγαπά την Ελλάδα (...) Επρεπε να ανατείλη, έπρεπε να ξημερώση η θεοδώρητος εκείνη ημέρα της 21ης Απριλίου 1967. Η Επανάστασις της 21ης Απριλίου σώζει την Ελλάδα από την καταστροφήν και την εξουθένωσιν, εις την οποίαν αφεύκτως ωδηγείτο. Επί της Εθνικής Κυβερνήσεως αποκτά επί τέλους και η Εκκλησία της Ελλάδος Ηγεσίαν. Ω χαράς ευαγγέλια!».

Το Νοέμβριο του 1972 η Ιεραρχία παραδίδει στον Παπαδόπουλο και τα «Διάσημα Μεγαλοσταύρου του Τάγματος Αποστόλου Παύλου» και ο Ιερώνυμος δίνει μια σπάνια παράσταση δουλικότητας: «Δεν τολμώ να καταχραστώ περαιτέρω της καλωσύνης Σας και να λάβω και άλλο μέρος του πολυτίμου χρόνου Σας (...) Η Υμετέρα μόνον Εξοχότης το ετόλμησε (από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους) και με το ξίφος της αποφασιστικότητος, η οποία 

Σας διακρίνει, αποκόψατε τα δεσμά της εσταυρωμένης Εκκλησίας. Η Εκκλησία Σάς ικετεύει: ολοκληρώσατε το Εργο Σας μέχρι τέλους. Η Εκκλησία Σάς ευγνωμονεί ήδη και θα Σας ευγνωμονεί εσαεί».

Μέσα σ' αυτό το κλίμα, οι πραξικοπηματίες δήλωναν σε κάθε ευκαιρία ότι 

επιτελούν θείο έργο και υπονοούσαν ότι έχουν ειδική θεϊκή εντολή. Ο Παττακός, κάτω από τα θερμά χειροκροτήματα των συνέδρων στο Δ' Πανελλήνιο Θεολογικό Συνέδριο, το έλεγε καθαρά: «Θεωρώ επιδαψίλευσιν της Θείας Χάριτος το γεγονός ότι μου παρέχεται η ευκαιρία να σας μεταφέρω το μήνυμα της ελληνοχριστιανικής επιβεβαιώσεως του Αποστόλου της 

Επαναστάσεως πρωθυπουργού κ. Γ. Παπαδοπούλου». 

Και πάλι ο Παττακός, το 1971, δήλωνε ότι «η απαρέγκλιτος γραμμή της Εθνικής Κυβερνήσεως είναι η υλοποίησις της χριστιανικής διδασκαλίας και της εμπραγμάτου αγάπης», και απέδιδε τη γραμμή «εις τον ευσεβή πρωθυπουργό μας».

Ούτε ένας από τους σημερινούς μητροπολίτες που είχαν κάποια ηλικία (και θέση) επί δικτατορίας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι διαφοροποιήθηκε. Με πικρία το διαπιστώνει ο πρωτοπρεσβύτερος Πυρουνάκης, με επιστολή του στον ερευνητή Γιώργο Καρανικόλα: «Σημειώνω το καλόπιστο λάθος σου, να νομίζεις ότι ελάχιστοι δεσπότες στη δικτατορία έκαναν Αντίσταση. Κανείς!».

Μητροπολίτες και πατριάρχες 

Ακόμα και οι σημερινοί «εκσυγχρονιστές» ιεράρχες νιώθουν άβολα όταν τίθεται σχετικό θέμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η εφημερίδα που υποστήριζε μέχρι θανάτου τον Παπαδόπουλο και έχει σήμερα ταχθεί υπέρ του Χριστόδουλου, δημοσιεύει φωτογραφίες του «αντιπολιτευόμενου» μητροπολίτη Χρυσοστόμου με τον Λαδά για να τον πιέσει να μη μιλά για χουντικούς μέσα στην Εκκλησία.

Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς;

* Τον μητροπολίτη Κωνστάντιο Αλεξανδρούπολης, ο οποίος έγραφε επιστολές στον Παπαδόπουλο και του ζητούσε νέα παρέμβαση, και δήλωνε ότι εργάζεται για το δημοψήφισμα; «Με το θάρρος που μου δίδει η αφοσίωσίς μου προς το πρόσωπόν Σας και η ειλικρινής αγάπη μου προς το έργον της Επαναστάσεως, έρχομαι να θέσω υπ' όψιν Σας την αγανάκτησιν και τον αναβρασμόν, ο οποίος επικρατεί εις την παράταξιν των Αρχιερέων που προήλθαν μετά την Επανάστασιν της 21ης Απριλίου (...) Φρονώ ότι εν όψει του Δημοψηφίσματος, διά την επιτυχίαν του οποίου όλοι μας εργαζόμεθα, επιβάλλεται η αναστολή των εργασιών της Ιεράς Συνόδου».

* Τον μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντίνο, ο οποίος με εγκύκλιό του δήλωνε: «Η Εθνική Κυβέρνησις έχει επιτελέσει τεράστιον εθνικόν έργον. Το σύνθημα του Προέδρου της Εθνικής Κυβερνήσεως "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" μοναδικόν και ιστορικόν, ήχησεν ως εγερτήριον σάλπισμα»;

* Τον μητροπολίτη Σάμου Παντελεήμονα, ο οποίος χτυπούσε τις καμπάνες όταν τον επισκεπτόταν ο Παττακός, και είχε αναρτήσει τη σημαία με το όρνιο της χούντας στη μητρόπολή του;

* Τον μητροπολίτη Κιλκισίου Χαρίτωνα, ο οποίος δήλωνε ότι «η Επανάστασις εδώ είμεθα ο κ. Νομάρχης, ο κ. Διοικητής, και εγώ»;

* Τον μητροπολίτη Καστοριάς Δωρόθεο, ο οποίος χαρακτήριζε την 21η Απριλίου «λαμπροφόρο νύκτα» και καλούσε τους πιστούς να ψηφίσουν «ναι» στο δημοψήφισμα της χούντας; «Η επανάστασις της 21ης Απριλίου 1967 ήνοιξε την λεωφόρον της ευτυχίας, της γαλήνης, της ευημερίας, της προόδου και της Ειρήνης. Εάν δώσωμεν το ψηφοδέλτιόν μας με το ΝΑΙ θα ευτυχήσωμεν, ενώ αντιθέτως εάν ψηφίσωμεν ΟΧΙ θα δυστυχήσωμεν 

και οδύνην πολλήν θα δοκιμάσωμεν». («Φωνή της Καστοριάς», 15/9/68).

* Τον μητροπολίτη Διδυμοτείχου και Ορεστιάδος Κωνσταντίνο, ο οποίος ανακοίνωνε την «περίλαμπρον νίκην του Δημοψηφίσματος»;

* Τον μητροπολίτη Λαρίσης Θεολόγο, ο οποίος με εγκύκλιό του αποφαινόταν ότι όσοι δεν ψηφίσουν «ναι» δεν είναι χριστιανοί (6/1207-20/9/68);

* Τον μητροπολίτη Ζακύνθου Απόστολο, ο οποίος καταπατώντας την παράδοση, έδινε στον Παττακό το σκήνωμα του Αγίου Διονυσίου κατά τη λιτανεία;

* Τον μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών Διονύσιο, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος που έσπευσε να συγχαρεί την 21η Απριλίου;

* Τον μητροπολίτη Καβάλας Αλέξανδρο, ο οποίος θεωρούσε το χουντικό Σύνταγμα «το καλύτερο, αρτιώτερο, σαφέστερο και πλέον δημοκρατικό και φιλελεύθερο από κάθε προηγούμενο του τόπου μας»; Υπερηφανευόταν, μάλιστα, ότι «θα το ψηφίσωμεν ρίπτοντες την Κυριακήν ένα μεγαλοπρεπές ΝΑΙ εις την κάλπην, διά να διατρανώσωμεν τα ευγνώμονα αισθήματά μας προς τους μεγαλουργούς ηγέτες μας».

* Τον μητροπολίτη Ζιχνών (και μετέπειτα Πατρών) Νικόδημο, ο οποίος είχε συντάξει παρόμοια εγκύκλιο (576/20/9/68);

* Ο θλιβερός κατάλογος δεν έχει τέλος. Αν εξαιρέσουμε τον Χρυσόστομο Πειραιώς, οι υπόλοιποι μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδας δέχτηκαν μετά χαράς να αναλάβουν το ρόλο εκφωνητή της χουντικής προπαγάνδας. Αλλά δεν πήγαν πίσω και οι πατριάρχες.

Πρώτος απ' όλους ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, ο οποίος κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα δήλωνε: «Εγώ γνωρίζω και βλέπω ότι ο ελληνικός λαός έχει πλήρη ελευθερίαν» (18/5/69). Απευθυνόμενος δε προς τον Παττακό: «Παρακολουθώ το έργον της κυβερνήσεως εκ διαφόρων πληροφοριών και εκπλήσσομαι διά την αποδοτικότητα των προσπαθειών της, 

ιδιαιτέρως εκπλησσόμενος διά την ιδικήν σας δραστηριότητα: Σεις πλέον δεν πετάτε καν αεροπορικώς, πετάτε ο ίδιος».

- Τον Αύγουστο του 1968 ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Βενέδικτος αναγόρευσε τη χουντική τρόικα σε «Μεγάλους Σταυροφόρους του Τάγματος των Ορθοδόξων Σταυροφόρων του Παναγίου Τάφου».

- Τον Μάιο του 1969 ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Νικόλαος απένειμε στον Παπαδόπουλο το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου, λέγοντας: «Ο δρόμος τον οποίον ακολουθήσατε διά την λύσιν της πολιτικής καταστάσεως και την εξυγίανσιν του τόπου είναι ο καλύτερος, και θα μας φέρει εις την Ανάστασιν του έθνους (...) Ο Θεός σας επέλεξεν ως όργανόν Του (...) Το έργο αυτό σάς το ανέθεσεν η πρόνοια του Θεού».

Το τραγικό είναι ότι όλα αυτά τα στοιχεία είναι δημοσιευμένα στα επίσημα έντυπα της Εκκλησίας ή στις εφημερίδες της εποχής και είναι προσιτά σε κάθε ενδιαφερόμενο. Οσο για τα πιο «προσωπικά» στοιχεία, αυτά προέρχονται από ειδικό Δελτίο που εκδόθηκε από την ίδια την Αρχιεπισκοπή κατά τη μεταπολίτευση, όταν η «ιωαννιδική» ομάδα Σεραφείμ ήθελε να εκθέσει την «παπαδοπουλική» ομάδα του Ιερώνυμου. Φυσικά από τα έντυπα των ιερωνυμικών μπορεί κανείς να αντλήσει ανάλογες πληροφορίες και για τους σεραφειμικούς.

Μετά από όλα αυτά, ας μην απορεί κανείς που οι ιεράρχες υπήρξαν και μετά τη δικτατορία οι πρώτοι που υποστήριξαν «ως μέτρο χριστιανικής αγάπης» την αμνήστευση των χουντικών και την αποφυλάκιση των πρωταιτίων του πραξικοπήματος. Επικεφαλής της πρώτης φιλοχουντικής οργάνωσης της μεταπολίτευσης, της «Ελληνικής Αμνηστίας», ήταν ο γνωστός μητροπολίτης Λεωνίδας. Με προκήρυξή του τον Σεπτέμβριο του 1979 ο διαβόητος Λεωνίδας καταγγέλλει: «Είναι γνωστό σε όλους ότι Ελληνες Αξιωματικοί επί πέντε χρόνια τώρα σαπίζουν στις φυλακές του Κορυδαλλού ως πολιτικοί κρατούμενοι. Και να σκεφθή κανείς ότι αυτοί οι έντιμοι στρατιωτικοί προέταξαν πάντοτε τα στήθη τους μέχρι αίματος για την ελευθερία και τη σωτηρία της πατρίδος. Είναι ολοφάνερο ότι η πράξις αυτή είναι άδικη, παράνομη, καταλυτική κάθε έννοιας ηθικής τάξεως, διασπαστική της ενότητος του έθνους και διά τούτο αντιχριστιανική. Συνεπώς αυτοί οι άνθρωποι δεν έπρεπε να μείνουν ούτε μια ώρα φυλακή».

Βέβαια ο Λεωνίδας έπαψε να είναι μητροπολίτης. Αλλά και ολόκληρη η Ιερά Σύνοδος του «δημοκράτη» Σεραφείμ, μόλις θεώρησε ότι οι καιροί το επιτρέπουν, έσπευσε να ζητήσει την αποφυλάκιση. Ηταν το 1992, επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη. Τότε ενώθηκαν όλοι, παπαδοπουλικοί, 

ιωαννιδικοί και ουδέτεροι ιεράρχες για να ζητήσουν την απελευθέρωση των παλιών τους ευργετών. Και βέβαια δεν διαφώνησε ούτε ο κ. Χριστόδουλος ούτε κανείς άλλος από τους σημερινούς κήνσορες της δημοκρατίας. 

Ο «γραμματέας» μαζί με τον «αλήτη»

Το ελαφρυντικό της νεαράς ηλικίας επικαλούνται οι περί τον κ. Χριστόδουλο για να δικαιολογήσουν όσα ισχυρίστηκε ο ίδιος για τη στάση ή τη δράση του την περίοδο της δικτατορίας. Θεωρούν, δε, ότι η δημοσίευση της φωτογραφίας του εν μέσω όλων των πρωτοκλασάτων πραξικοπηματιών είναι παραπλανητική. Ο πράγματι σχετικά νέος (γεννήθηκε το 1939) αρχιμανδρίτης ήταν όμως ιδιαίτερα ικανός και φιλόδοξος. Κατόρθωσε έτσι να επιλεγεί από τον Ιερώνυμο ως γραμματέας της Ιεράς Συνόδου και ανέλαβε καθήκοντα τον Ιανουάριο του 1968. Στη θέση αυτή παρέμεινε και μετά την εκδίωξη του Ιερώνυμου από τον Σεραφείμ. Μητροπολίτης εκλέχθηκε στις 13 Ιουλίου 

1974, πρόλαβε δηλαδή τις τελευταίες μέρες της χούντας του Ιωαννίδη.

Δυστυχώς δεν «μελετούσε» απλώς κατά την περίοδο της χούντας ο κ. Χριστόδουλος. Ως γραμματέας και στη συνέχεια αρχιγραμματέας της Συνόδου ήταν ενήμερος όλων των «ευαίσθητων» ζητημάτων. Κυριολεκτικά το δεξί χέρι του Ιερώνυμου, αλλά και του Σεραφείμ.

- Ο Χριστόδουλος ακολουθεί τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο στις 

πολιτικο-εκκλησιαστικές εξορμήσεις του και καταγράφει με στρατευμένο πνεύμα τις εντυπώσεις του. «Μπροστά μας η Βόρειος Ηπειρος, η αλύτρωτη. Μεγάλοι και μικροί, παιδιά και γέροι, στρατός και λαός μ' ένα στόμα ψάλλουν: Εχω μια αδελφή, κουκλίτσα αληθινή, την λένε Βόρειο Ηπειρο την αγαπώ πολύ. Για τούτο μια αυγή, χωρίς διαταγή, θα τρέξω ν' αγκαλιάσω 'γω τη δόλια μ' αδελφή» (περ. «Εφημέριος», 1970, σ. 566-574).

- Στο συγγραφικό του έργο της περιόδου περιλαμβάνονται νομικά κείμενα 

υποστήριξης των χουντικών νομοσχεδίων («Γενική επισκόπησις του σχεδίου νόμου περί των εκκλησιαστικών δικαστηρίων», περ. «Εκκλησία», 1972, σ. 32-37, 81-84, 192-195).

- Ο ίδιος υπογράφει και μελέτη για τη σχέση Εκκλησίας και Πολιτείας, από την οποία προκύπτει η «κανονικότητα» της χουντικής Ιεράς Συνόδου («Ο θεσμός και το έργον της ΔΙΣ», περ. «Εκκλησία», 1972, σ. 374-380, 480-483, 532-536, 568-573).

- Ο Χριστόδουλος επιλέγεται για να αποδώσει τις φιλοχουντικές τελετές τη 

Ιεραρχίας: «Εν συνεχεία, ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπαδόπουλος, υπό τας ενθουσιώδεις ζητωκραυγάς του λαού, λαβών ανά χείρας την αναμνηστικήν πλάκα...» (περ. «Εκκλησία», 1971, σ. 318). 

- Στο ίδιο κείμενο μνημονεύονται και τα λόγια του μητροπολίτη Λεωνίδα προς τον Παπαδόπουλο: «Ανθρωπε του Θεού και άξιε της πατρίδος μας». 

- Ο αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου ήταν εκείνος που συντόνιζε τη φιλοχουντική δράση των ιεραρχών. Το αποκαλύπτει ο ιδιόρρυθμος μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος σε επιστολή του που δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία» (17/2/1978). Ο Αμβρόσιος περιγράφει τη δουλική υποταγή του μητροπολίτη Παντελεήμονα στον Παττακό (ανάρτηση σημαίας της «επαναστάσεως», πανηγυρικές κωδωνοκρουσίες κ.λπ.) και καταγγέλλει ότι πίσω απ' αυτή τη συμπεριφορά βρίσκονταν οι εντολές της Αρχιγραμματείας. 

- Την περίοδο της δικτατορίας ισχυροποιείται η τρόικα της Χρυσοπηγής, δηλαδή η ομάδα των τριών φιλόδοξων αρχιμανδριτών Χριστόδουλου (Παρασκευαΐδη) - Καλλίνικου (Καρούσου) -Αμβρόσιου (Λενή). Ο αρχηγός της ομάδας, Καλλίνικος, έκανε σεμινάρια στη Χωροφυλακή και επί δικτατορίας ανακηρύχθηκε ανεπισήμως σε πνευματικό πατέρα των σωμάτων ασφαλείας. 

Οσο για τον Αμβρόσιο, αυτός υπήρξε ταγματάρχης της Χωροφυλακής και μετά τη δικτατορία εξακολουθούσε να υμνεί τους βασανιστές.

Το σημαντικότερο βέβαια είναι ότι ο κ. Χριστόδουλος και οι συνεργάτες του δεν διαφοροποιήθηκαν από την ακροδεξιά προσκόλληση εκείνης της περιόδου μέχρι και την αναρρίχησή του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. 

Ο Χριστόδουλος κατόρθωνε να ισορροπεί μεταξύ της υποστήριξης του Σεραφείμ και των καλών σχέσεων με τους «ριγμένους» ιερωνυμικούς. Ταυτόχρονα διατήρησε ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τους νέους ακροδεξιούς και φιλοχουντικούς πολιτικούς σχηματισμούς. 

Τα κακά της δικτατορίας τα ανακάλυψε μόλις τώρα που η παλιά ακροδεξιά φουρνιά έχει πλέον εκλείψει. Τώρα πια μπορεί να στραφεί στη «μεταμοντέρνα» ρατσιστική και εθνικιστική ακροδεξιά. 

1) Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, 2) Ο Άνθιμος, 3) Ο Χριστόδουλος

Όταν οι ιδεολογικές σχέσεις μιλούν από μόνες τους

H ματωμένη επέτειος της Χούντας

Σαν σήμερα, 49 χρόνια πριν και ενώ είχαν προκηρυχθεί εκλογές για τις 28 Μαΐου, αξιωματικοί του στρατού, υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου, και συμμετοχή του ταξίαρχου Στυλιανού Παττακού και του συνταγματάρχη Νικολάου Μακαρέζου κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα.

Ξεκίνησε έτσι η λεγόμενη επταετία, μια ματωμένη περίοδος γεμάτη δολοφονίες, βασανιστήρια, εκτοπισμούς, λογοκρισία

Έχοντας εξασφαλίσει περίπου 100 τεθωρακισμένα στην περιοχή της Αττικής, οι πραξικοπηματίες κινήθηκαν τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου και κατέλαβαν αρχικά το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Στη συνέχεια έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο έκτακτης ανάγκης του ΝΑΤΟ με κωδικό Σχέδιο Προμηθεύς, με αποτέλεσμα να κινητοποιηθούν όλες οι στρατιωτικές μονάδες της Αττικής. Το συγκεκριμένο σχέδιο προορίζονταν για την αναγκαστική ανάληψη εξουσίας από το στρατό με σκοπό την εξουδετέρωση κομμουνιστικής εξέγερσης, σε περίπτωση που εισέβαλαν στην Ελλάδα δυνάμεις του Σοβιετικού Στρατού.

Εκείνη την ημέρα, ο παππούς του γράφοντος, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, μέλος του ΚΚΕ, εξόριστος του Εμφυλίου και υποψήφιος νομάρχης της ΕΔΑ, γευμάτιζε στο σπίτι του με την οικογένειά του. Το μεσημέρι εμφανίστηκαν χωροφύλακες που τον ζήτησαν στο τμήμα της περιοχής για κάποια "υπόθεσίν του". Εκείνος κατάλαβε περί τίνος πρόκειται και ζήτησε λίγο χρόνο να ετοιμάσει μερικά πράγματα. Η γυναίκα του διαμαρτυρήθηκε έντονα. Τα παιδιά του θυμόνται ακόμα το γεγονός. Θα έκανε 3 χρόνια να τα ξαναδεί.

Στην αγορά του χωριού περίμενε ένα ΡΕΟ με στρατιώτες που μάζευε τους "υπό κράτησιν" αριστερούς και κομμουνιστές. Πλήθος κόσμου είχε μαζευτεί στην αγορά και κανείς δεν μίλαγε. Μόνο όταν ο παππούς μου επιβιβάζονταν στο αυτοκίνητο, μια γυναίκα, μανάβισσα στο επάγγελμα, κεντρώα στην ψήφο άρχισε να φωνάζει: "Δεν ντρέπεστε; Τον Νίκο πήρατε; Τον καλό τον άνθρωπο;" και του έδωσε μια τσάντα με πορτοκάλια.

Ήταν εμφανές ότι οι ΗΠΑ είχαν βάλει τη σφραγίδα τους στην Χούντα. Εφάρμοσαν την τακτική της realpolitik ως προς τις σχέσεις τους με το νέο καθεστώς. Έτειναν να αποδέχονται ως τετελεσμένο γεγονός τη δικτατορία επικαλούμενοι διάφορα εκλογικευτικά επιχειρήματα τύπου: ο απλός κόσμος της ελληνικής υπαίθρου και των αστικών κέντρων δεν ερχόταν σε ευθεία ρήξη με το καθεστώς. Γενικά η απουσία κάποιου ισχυρού αντιπολιτευτικού κινήματος στο εσωτερικό, ή και εκ μέρους της οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου, υποστήριξης του καθεστώτος και οι διακηρύξεις της Χούντας για την προώθηση μέτρων εκδημοκρατισμού λειτουργούσαν ενισχυτικά για την Αμερικανική στάση. Το κλειδί για την κατανόηση της αμερικανικής στάσης «βρίσκεται στο γεγονός της φιλοατλαντικής στάσης της ηγεσίας της χούντας» και η εμπλοκή των ΗΠΑ στα εσωτερικά της Ελλάδας φέρει την υπογραφή του Τζον Πάππας.

Ο παππούς μου κρατήθηκε για 1-2 ημέρες με άλλους πολιτικούς κρατούμενους στο Μεσολόγγι στις γνωστές φυλακές που βρέθηκαν εκατοντάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Μαζί με μερικές δεκάδες πολιτικούς κρατούμενους της Χούντας βρίσκονταν και ο στρατηγός του ΕΛΑΣ, καθηγητής της Σχολής Ευελπίδων και βουλευτής της ΕΔΑ, Γεράσιμος Αυγερόπουλος. Ήδη σε προχωρημένη ηλικία και με προβλήματα υγείας. Δεν τους ανέκριναν, δεν τους βασάνισαν, δεν τους ζήτησαν δήλωση. Ήταν εμφανές ότι πήγαιναν απευθείας για εξορία. Πού όμως; 

Η επταετία της Χούντας σημαδεύτηκε από σκάνδαλα και πολλές περιπτώσεις χρηματισμού και ευνοιοκρατίας. Τα πιο γνωστά είναι το σκάνδαλο με τα λεγόμενα θαλασσοδάνεια του συνταγματάρχη Ιωάννη Λαδά που έμεινε κοροϊδευτικά στην ιστορία ως ο κύριος "καθαρά χέρια", το σκάνδαλο με τα σάπια κρέατα του συνταγματάρχη Μπαλόπουλου και οι τεράστιες χρηματικές δαπάνες για τους κοσμικούς εορτασμούς και την πολυτελή ζωή του αντισυνταγματάρχη (ο Παπαδόπουλος τον έκανε υποστράτηγο) Μιχάλη Ρουφογάλη, που του είχε ανατεθεί η διεύθυνση της ΚΥΠ, δηλαδή του εθνικά κρίσιμου τομέα των μυστικών υπηρεσιών, ο οποίος επίσης εξασφάλιζε τη χορήγηση δανείων σε υποστηρικτές της χούντας, επιβαρύνοντας τις ελληνικές δημόσιες τράπεζες.

Η ευνοιοκρατία και το ρουσφέτι επί χούντας γιγαντώθηκαν: Ο Μακαρέζος διόρισε τον κουνιάδο του Αλέξανδρο Ματθαίου Υπουργό Γεωργίας, ο Λαδάς έκανε τον ένα ξάδερφό του στρατηγό και διοικητή της ΑΣΔΕΝ και έναν άλλο ξάδερφό του Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών, και ο γαμπρός του Παττακού Ανδρέας Μεϊντάσης έγινε βαθύπλουτος παίρνοντας χαριστικά δουλειές από το Δήμο Αθηναίων. Ο στρατηγός Βασίλειος Καρδαμάκης διορίστηκε διοικητής της ΔΕΗ και ο στρατηγός Αλέξανδρος Νάτσινας (πρώην αρχηγός ΚΥΠ με τεράστιες ευθύνες για το σχέδιο ΠΕΡΙΚΛΗΣ και το παρακράτος) διορίστηκε Πρόεδρος στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Στενές ήταν ακόμα οι σχέσεις της δικτατορίας με τους εφοπλιστικούς κύκλους, στους οποίους παραχωρήθηκαν περαιτέρω προνόμια, κυρίως χαμηλότερη φορολογία, για μετεγκατάσταση στο λιμάνι του Πειραιά. 

Αποτέλεσμα όλων αυτών υπήρξε η γιγάντωση του δημοσίου χρέους.

Οι "προς εκτοπισμόν" του Μεσολογγίου φορτώθηκαν σε ένα αρματαγωγό του πολεμικού ναυτικού και πετάχτηκαν στα αμπάρια του. Στο κατάστρωμα ναύτες με πλήρη εξάρτηση και όπλα τραγουδούσαν προκλητικά το "Τι θέλουνε οι Βούλγαροι εις την Μακεδονία". Στο αμπάρι του πλοίου βρίσκονταν κι άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι από τις φυλακές Κέρκυρας και Κεφαλλονιάς. Το καράβι σταμάτησε στη Λευκάδα για να φορτώσει κι άλλους κρατούμενους και ανοίχτηκε στο Ιόνιο πέλαγος. Κανείς δεν γνώριζε που πηγαίνουν. Οι πιο ψύχραιμοι προσπαθούσαν να κρατήσουν ψηλά το ηθικό. Παλιότεροι αγωνιστές αποφάσισαν να ενημερώσουν τους συντρόφους τους. "Ακούστε, εκεί που πάμε τώρα μπορεί να υπάρξει ξύλο και βασανιστήρια. Πρέπει να κρατήσουμε αξιοπρεπή και ενιαία στάση. Δεν πρέπει να λυγίσουμε. Δεν πρέπει να υπογράψουμε δηλώσεις ότι κι αν κάνουν." Το καράβι τελικά ξεφόρτωσε το "φορτίο" του στη Γυάρο. 

Την περίοδο 1968 -1969, περίοδος που η δικτατορία έχει ριζώσει για τα καλά στα σώματα ασφαλείας, δίπλα ακριβώς, επί της οδού Μπουμπουλίνας 18, στεγάζεται η Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφαλείας (κατεδαφισμένη σήμερα) στην οποία έδρασαν οι βασανιστές της χούντας. Το άντρο του Μάλλιου, του Μπάμπαλη και του Λάμπρου, χαράσσεται στη μνήμη των κατοίκων της περιοχής από τις κραυγές των αντιστασιακών που βασανίζονται στην μονίμως αιματοβαμμένη ταράτσα του. Πολλοί είναι εκείνοι θα δηλώσουν αργότερα πως τα βασανιστήρια ήταν τόσο απάνθρωπα που ακόμη κι ο θάνατος φάνταζε μια κάποια λύση.

Τα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, η 29χρονη τότε ηθοποιός Κίττυ Αρσένη, συλλαμβάνεται μετά από πληροφορίες για τα αντικαθεστωτικά της φρονήματα και δράση. Αρχικά μεταφέρεται στα νταμάρια της Κυψέλης όπου γίνεται μια πρώτη επίδειξη βασανιστηρίων και εκφοβισμού με εικονικές εκτελέσεις. Όταν δεν μιλά, μεταφέρεται στην ασφάλεια. Κάπως έτσι περιέγραφε την «διαμονή» της στο περίφημο κτίριο: Από εκεί και πέρα άρχισε μία περίοδος ανακρίσεων άλλου τύπου, εξοντωτικές, αϋπνίες, αυστηρά απομόνωση, που σήμαινε ότι σε ένα κελί δεν έπινες νερό, δεν έτρωγες, δεν έβγαινες για τις σωματικές σου ανάγκες. Και βεβαίως η επίσκεψη επάνω στην περίφημη ταράτσα.[…] Εκεί ήταν το λεγόμενο πανηγύρι το λέγανε. Το λέγανε το πανηγύρι. Εκεί ήταν πιο συστηματικά τα βασανιστήρια. Δηλαδή ενώ στα Νταμάρια ήτανε κάποιοι άνθρωποι που κτυπούσαν, κλωτσάγανε και είχες την αίσθηση ότι μπορείς και να τους αντιμετωπίσεις, εκεί άρχισαν πιο συστηματικά. Ήταν ο πάγκος, ήταν το δέσιμο πάνω στον πάγκο να είσαι ακίνητος. Ήτανε τα νερά που σου ρίχνανε και δεν μπορούσες να αντιδράσεις, και η φάλαγγα η κανονική που είναι αυτό το κτύπημα στα πέλματα με ματσούκια. Φαντάζομαι, δεν τα είδα. Το σκοτάδι, οι πατσαβούρες που ήταν πίσω που σου ρίχνανε».

Στη Γυάρο οι συνθήκες ήταν απάνθρωπες. Οι εξόριστοι, κοντά στους 7000 συνολικά, τοποθετούνται στις παλιές φυλακές του νησιού που είχαν φτιαχτεί κατά τον Εμφύλιο. Δεν υπάρχουν βασανιστήρια, όμως η διαβίωση είναι δύσκολη. Ποντίκια, υγρασία, αέρας και βρώμα. Το φαγητό απαρτίζεται από ζωάλευρα και κρέατα του 1949. Το νερό είναι λίγο και βρώμικο. Οι εξόριστοι πρέπει για μια ακόμα φορά να βασιστούν στις δικές τους δυνάμεις για να ζήσουν. Ο παππούς μου έμεινε μαζί με τους Αιτωλοακαρνάνες. Τα κρυοπαγήματα από το Αλβανικό Μέτωπο ξεκίνησαν να επιβαρύνουν την ήδη κουρασμένη καρδιά του. Και δεν ήταν μόνο αυτός. Πολλοί εξόριστοι υπέφεραν από διάφορες παθήσεις σε αυτές τις συνθήκες. Και η οικογένεια πίσω τα έβγαζε πέρα δύσκολα. Με ανήλικα παιδιά να πρέπει να πάνε σχολείο και να δουλεύουν το οικογενειακό μαγαζί. Την περίοδο του 1968 αρρώστησε σοβαρά και ο Αυγερόπουλος. 

Εκτός από την Κίττυ Αρσένη εκεί φυλακίζεται και ο Ανδρέας Λεντάκης. Όπως γράφει χαρακτηριστικά στο βιβλίο της Μπουμπουλίνας 18 :

«Εδώ έφεραν και τον Ανδρέα. Μόλις τον πιάσανε τον βάλανε στο δίπλα δωμάτιο και πρόλαβε να μας ρωτήσει: ‘Βαράνε πολύ;’. Κι εμείς τότε δεν προλάβαμε να του απαντήσουμε. Μόνο αρχίσαμε το τραγούδι. Περιμέναμε την ώρα που θα τον ανεβάζανε επάνω, τραγουδάγαμε και του χτυπάγαμε συνθηματικά στον τοίχο. Τον ξεπροβοδίζαμε…

Είχε πάθει τρεις διασείσεις. Δεν ξέραμε πώς θα ξανακατέβαινε κάτω. Τα τρανζίστορ άρχιζαν να παίζουν στη διαπασών. Το βασανιστήριο ήταν σίγουρο. Τίποτα δεν μπορούσε να το εμποδίσει. Κι όμως υπήρχε μια μάχη που θα δινόταν. Στην πρώτη γραμμή του πυρός.

Τον ανέβασαν και τον κρατήσανε μέχρι να ξημερώσει. Όλο το βράδυ είμαστε μαζί του. Σε μια στιγμή έπαψαν να ακούγονται χτυπήματα ή μοτοσικλέτα… και ακούγαμε μόνο ουρλιαχτά. Τότε δεν αντέξαμε.

Η Χρυσή έβαλε υστερικές φωνές και η Αριάδνη τιναζόταν από σπασμούς. Εγώ έλεγα και ξαναέλεγα δυνατά: ‘Να πεθάνει! Να πεθάνει! Να μην βασανίζεται άλλο!’.

Ακούγαμε τα νερά που του ρίχνανε και το κιούπι που ανεβοκατέβαινε. Τα ξημερώματα ακούστηκε: ‘Φτάνει, δεν θα αντέξει άλλο!’. Τότε πέσαμε και εμείς να κοιμηθούμε. Όταν την άλλη μέρα κοιτάξαμε από την τρύπα του δωματίου του είδαμε ένα μάτσο κρέας ματωμένο. Όταν ο Ανδρέας μας ξανακοίταξε με το παραμορφωμένο πρόσωπό του ανάμεσα στα αίματα και στα γένια, χαμογελούσε, τους είχε νικήσει».

Ανάμεσα στους εξόριστους της Γυάρου οι πολιτικές οργανώσεις το 1968 έχουν πια οργανωθεί. Στέλνουν κρυφά υπομνήματα στον ΟΗΕ, τον Ερυθρό Σταυρό και την Σοβιετική Ένωση. Στο ράδιο Μόσχα ανακοινώνονται κάθε μέρα εκκλήσεις για αποφυλάκιση των βαριά αρρώστων εξορίστων. Όσων πάσχουν από "ανήκεστο βλάβη". Ανάμεσά τους  ο παππούς κι ο Αυγερόπουλος. Όμως ο Αυγερόπουλος δεν μπορεί να αφεθεί στη μοίρα του. Είναι επιφανής βουλευτής, στρατηγός και αντιστασιακός. Έτσι το 1968, ο Παττακός έρχεται να τον δει στο κρεβάτι του να τον δει.

Στις 09 Φεβρουαρίου του '74, συλλαμβάνεται και ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης. Μένει στην Ασφάλεια 40 ημέρες  και στη συνέχεια εξορίζεται. Στην κατάθεση του ανέφερε τα εξής: «Σωματικές κακοποιήσεις δεν είχα. Μόνο ψυχικές. Είχαν συλλάβει και τη γυναίκα μου. Με ανέκρινε ο Σμαΐλης… Μια μέρα έφεραν στο κελί μου τον Τάσο Παπαδόπουλο. Τον είχαν κακοποιήσει… Τον είχαν κάψει στα γεννητικά όργανα και είχε σημάδια από χαστούκια».

Αφάνταστοι εξευτελισμοί σημειώνονταν και σε κρατούμενα κορίτσια. Οι δηλώσεις του τότε εισαγγελέα έλεγαν χαρακτηριστικά«ούτε οι ορδές του Αττίλα δεν κακοποιούσαν τραυματίες».

Η «Επιστημονική Ανάκριση» της ταράτσας περιγράφεται και στους «Ανθρωποφύλακες» του Περικλή Κοροβέση

«Η ταράτσα της Μπουμπουλίνας έχει το πιο γνωστό πλυσταριό του κόσμου. Η ασφαλίτικη επινοητικότητα, με εντελώς μηδαμινά μέσα – έναν πάγκο, ένα σκοινί και μερικά στειλιάρια-, δημιούργησε μια από τις πιο ένδοξες αίθουσες βασανιστηρίων της εποχής μας. Πριν σε πάνε εκεί την ξέρεις. Όταν μπαίνεις έχεις την εντύπωση πως την έχεις ξαναδεί. Αυτό που είναι καινούργιο για σένα, είναι ο πανικός. […] Μ’ ανεβάζανε στην ταράτσα. Η γνωστή παρέα κι ο Σπανός. Κάποιος χαφιές που τους είδε να ανεβαίνουν, τους χαιρέτησε λέγοντας «Από κυνήγι έρχεστε;»[…] 

Η πινακίδα γράφει: “Απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος". […] Έμοιαζε με ιεροτελεστία ανθρωποθυσίας. Κανένας δεν μίλαγε πια. Δουλεύανε. Τα βάζανε με κάποιον Μπάμπαλη και με κάποιον Μάλλιο, που είναι τσαπατσούληδες. […] Οδηγίες Σπανού προς τον χειρώνακτα βασανιστή:

«Δώσε φυστίκι, Κώστα»

«Ξύλο, σίδερο;»

«Ξύλο και βλέπουμε».

«Μάλιστα γιατρέ».

Ο Κώστας έφτυσε τα χέρια του, πήρε το ξύλο κι άρχισε. 

Ο Φάλαγγας είναι μια υπερβολικά μεγάλη δύναμη που ενεργεί πάνω σου. Σου δίνει την εντύπωση πως γλιστράς σε μια μεγάλη επικλινή γυαλιστερή επιφάνεια και πέφτεις πάνω σ’ έναν σκληρό, γρανιτένιο τοίχο. Αν δεν ήξερες πως σε κοιτάνε στα πόδια θα σου ήταν δύσκολο να προσδιορίσεις από πού έρχεται…»

Οι εξόριστοι της Γυάρου μαθαίνουν την άφιξη Παττακού και αποφασίζουν να διαμαρτυρηθούν έντονα. Η σωματοφυλακή του και οι χωροφύλακες τους απωθούν και τους κλειδώνουν στους θαλάμους τους. Ο Παττακός επισκέπτεται τον Αυγερόπουλο. Τον χαιρετά στρατιωτικά.

"Χαίρετε στρατηγέ μου. Ήρθα να σας επισκεφτώ όταν έμαθα για την υγεία σας."

"Ήρθες να δεις έναν κομμουνιστή;"

"Ήρθα να δω τον καθηγητή μου από τη Σχολή Ευελπίδων"

Ο Αυγερόπουλος τότε τον φασκελώνει και με τα δύο χέρια και του λέει: 

"Να ! Πάρε τα να μη στα χρωστάω! Τέτοια γράμματα σε έμαθα εγώ; Έτσι υπηρετείς την Πατρίδα;"

Ο Γεράσιμος Αυγερόπουλος αποφυλακίστηκε το 1969 και τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό. Αγωνίστηκε με το ΚΚΕ ως το τέλος της ζωής του το 1981.

Ο παππούς μου αποφυλακίστηκε το 1969 και νοσηλεύτηκε για καιρό στην Αθήνα με σοβαρά καρδιολογικά προβλήματα. Δεν άφησαν την οικογένειά του να τον επισκεφθεί. Αγωνίστηκε ως το τέλος της ζωής του στις γραμμές του ΚΚΕ. Πέθανε το 1976.

Η Χούντα έπεσε το 1974. Δικάστηκαν μόνο οι πολιτικοί αυτουργοί της και τα κατώτερα στρατιωτικά της στελέχη. Δικάστηκαν επίσης ορισμένοι βασανιστές του ΕΑΤ-ΕΣΑ και της Μπουμπουλίνας. Η Εκκλησία, ο εφοπλιστικός κόσμος, τα βιομηχανικά κεφάλια και οι οικονομικοί υποστηρικτές της δεν λογοδότησαν ποτέ. Η ελληνική αστική τάξη επέστρεψε αναίμακτα στην αστικού τύπου δημοκρατία της. Η Κύπρος είχε διχοτομηθεί και τα αίματα του Πολυτεχνείου είχαν πια καθαριστεί...

Mια μικρή ιστορική διόρθωση

Διαβάζοντας τις ειδήσεις αυτές τις ημέρες ήρθαμε σε επαφή με το παρακάτω απαράδεκτο και ανιστόρητο σχόλιο του κ. Κ Μητσοτάκη σχετικά με την Αριστερά και τις σχέσεις τις με την τρομοκρατία:

Το σχόλιο αυτό είναι αναρτημένο στο site της Νέας Δημοκρατίας και προέρχεται από το Twitter.


Απαντούμε

Η Αριστερά (μιλώ για την ιστορική Αριστερά, όχι τη σημερινή αυτοαποκαλούμενη Αριστερά) έχει τόση σχέση με την τρομοκρατία όση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο (Ρετσινόλαδο = βασανιστήριο της Μεταξικής Δικταρορίας δεξιού πολιτικού χαρακτήρα). Ας εξετάσουμε λοιπόν ορισμένα περιστατικά δράσης του δεξιού παρακράτους από το ελληνικό ιστορικό παρελθόν:

Αχαία του Εμφυλίου

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 1945: Στις 7 το απόγευμα στην πλατεία Ψηλά Αλώνια 100-150 μέλη του ΕΑΜ της πόλης παρακολουθούσαν ομιλία στελέχους του ΚΚΕ. Την εκδήλωση παρακολουθούσε και η ΕΠΟΝ Πάτρας, η οποία τραγούδησε αντάρτικα τραγούδια. Μέλη της Χ Πάτρας, βοηθούμενοι από εθνοφύλακες της πόλης επιτέθηκε κατά του συγκεντρωμένου πλήθους με λοστούς και ρόπαλα. Το σκηνικό παρακολουθούσε ατάραχη η Χωροφυλακή, η οποία στο τέλος του πογκρόμ συνέλαβε 16 αριστερούς πολίτες, μεταξύ των οποίων τον ανιψιό του Υπουργού Υγιεινής Γ. Βοίλα. Οι συλληφθέντες ξυλοκοπήθηκαν και από τους χωροφύλακες και οδηγήθηκαν την επομένη στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο, από το οποίο καταδικάστηκαν σε 5 μήνες φυλάκιση για "πρόκληση επεισοδίων".

22-25 Φλεβάρη 1945: Η Χ της Πάτρας, υποβοηθούμενη από την ΕΟΒ Πάτρας σπάζουν τα γραφεία της ΕΑΜικής εφημερίδας Ελεύθερη Αχαία, τραυματίζοντας και 2 μέλη του προσωπικού της.

11 Μάρτη 1945: Δολοφονείται μέσα σε κεντρικό εστιατόριο της Πάτρας από τον υπίλαρχο της εθνοφυλακής Τάκη Βίτσα και μερικούς ακόμα τραμπούκους, ο δικηγόρος Χριστόφορος Αθανασίου, ο οποίος δεν ήταν μέλος του ΕΑΜ υποστήριζε όμως το δίκαιο του αγώνα του.

21 Μάρτη 1945: Μέλη της Χ Πάτρας σπάζουν ξανά τα γραφεία της ΕΑΜικής εφημερίδας Ελεύθερη Αχαία.

28 Απριλίου 1945: Μέλη της Χ Πάτρας και της ΕΟΒ Πάτρας σπάζουν ξανά τα γραφείο της ΕΑΜικής εφημερίδας Ελεύθερη Αχαία, τραυματίζουν 6 μέλη του προσωπικού και κλέβουν το ταμείο της εφημερίδας.

17 Οκτωβρίου 1945: Σημειώνεται η αγριότερη επίθεση κατά της ΕΑΜικής εφημερίδας Ελεύθερη Αχαία. Μεγάλη ομάδα χιτών της Πάτρας πραγματοποιεί επιδρομή στα γραφεία της εφημερίδας που βρίσκονται στο στενό του Βούρβαχη. Στην ομάδα περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων οι: Σπύρος Σπυρόπουλος (παπλωματάς), Διονύσης Μπένιας, Κοσμάς Λουκάτος, Γεώργιος Σιμιτζής, Δημ. Ξένος από τα Σαβάλια Ηλίας. Ο Ξένος είχε μαζί του και αγγλικό αυτόματο τύπου "Στεν" το οποίο χρησιμοποίησε στην επίθεση σκοτώνοντας με το όπλο αυτό τον πιεστή της εφημερίδας Νίκο Σπυρόπουλο, 40 ετών. Οι δράστες μετά την επίθεση τράπηκαν σε φυγή, όμως ο Σπύρος Σπυρόπουλος πιάστηκε από τον τυπογράφο Ανδρέα Μπουγιουκλή και κινδύνεψε να σκοτωθεί, αν δεν είχε παρέμβει ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας, που τον απέσπασε από τα χέρια του Μπουγιουκλή και τον παρέδωσε στην Αστυνομία.

Τα γεγονότα συσκοτίστηκαν φυσικά στην αστυνομική αναφορά.

Ο Νίκος Σπυρόπουλος ενταφιάστηκε την επομένη το μεσημέρι στο νεκροταφείο της Αγιαλεξιώτισσας. Η κηδεία του έγινε με συνοδεία πλήθους κόσμου. Μετά τον ενταφιασμό, το πλήθος άρχισε να αποχωρεί σιγά-σιγά, όταν όμως έφτασαν στην πλατεία Ταμπαχάνων, δέχτηκε απρόκλητη επίθεση από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις. Ένα μέρος του πλήθους διέρρευσε στη Γούναρη, ενώ το υπόλοιπο προχώρησε στη Γερμανού- εναντίον δε αυτού του τμήματος, άρχισε να πυροβολεί κάποια ομάδα αστυνομικών, με επικεφαλής τον Παναγιώτη Καραμπούλη. Αποτέλεσμα της χρήσης των όπλων ήταν ο τραυματισμός πολλών πολιτών, τρεις εκ των οποίων χτυπήθηκαν σοβαρά. Σκοτώθηκε επίσης ο χαρτεργάτης Ιωάννης Ελευθεριάδης και ο αστυνομικός Παναγιώτης Μπελεζώνης, ο οποίος όχι μόνο αρνιόταν να πυροβολήσει, αλλά ζητούσε από τους συναδέλφους του να τον μιμηθούν στην άρνησή του. Η δολοφονία του Μπελεζώνη δεν είναι ξεκάθαρο αν έγινε εξαιτίας της άρνησης εκτέλεσης εντολής ή τυχαία. Το γνωστό όμως στοιχείο που προέκυψε από τη νεκροτομή, είναι ότι και ο Μπελεζώνης και ο Ελευθεριάδης σκοτώθηκαν από το ίδιο όπλο.

Ιούλιος 1945: Δολοφονείται από τον χίτη Ηλία Μανωλόπουλο, έξω από το Μπρακουμάδι, ο παλιός καπετάνιος του ΕΛΑΣ Δήμος Μπαρής ή Μαυροδήμος, που πήγαινε από την Πάτρα στο σπίτι του, στο χωριό Σκιαδά. Δολοφονήθηκαν επίσης την ίδια ημέρα σε διάφορα χωριά και μέσα στην πόλη της Πάτρας από ένοπλους τρομοκράτες οι: Κων. Βεναρδής, Ευστάθιος Καλλιγάς, Γεώργιος Κεντριστάκης, Ανδρέας Κουρσιβανός, Διονύσης Λυμπερόπουλος, Σπύρος Δαούσης, Ιωάννης Αδαμόπουλος (Μοριάς), Βασίλης Γκιώνης, Δημ. Χριστοδουλόπουλος, Γεώργιος Αλεξανδρόπουλος, Διομίδης Μαυραγάνης, Χρήστος Γραικιώτης (Σπάρτακος), Γεώργιος Στριμμένος, Παναγιώτης Μπουργέλας, Ανδρέας Σολωμός, Στ. Μπερούκας, Λεωνίδας Διαμαντόπουλος, Αντώνης Τσουμπός (Κολοκοτρώνης), Νίκος Κουνάβης, Τάκης Μπελερής και ο Ελληνοαμερικάνος Δημ. Τζελέπης από το χωριό Μέντζαινα. Επίσης δολοφονήθηκε ο  δάσκαλος Γεώργιος Τσούνης, ο Σωτήρης Ορφανός, ο φιλόλογος καθηγητής Αλ. Βουτσιάνης, ο ΕΠΟΝίτης Βασίλης Ραμαντάκης, ο Βλάσης Καρούζος, ο Βασίλης Κανελλόπουλος, ο 15χρονος Γ. Λεγάτος και ο ανάπηρος του αλβανικού μετώπου Γεώργιος Παπαγεωργίου από το Σιγούνι.

31 Αυγούστου 1946: Κατά τη διεξαγωγή του Δημοψηφίσματος για τη Βασιλεία δολοφονείται με ρόπαλα από χίτες στην Κουνινά της Αιγιαλείας ο κομμουνιστής Παναγιώτης Σκαρτσίλας και τραυματίζεται σοβαρά ο Διονύσης Νικολάου και ο Γεώργιος Αλεξανδρόπουλος.

Πελοπόννησος του Εμφυλίου

20/01/1946: Στην μονή Τσίγκου του Οιτύλου, οι πρώην ταγματασφαλίτες Α. Βουνιτσέας, Σ. Γερακάρης, Ηλ. Σαλάπας και Κ. Σαξιώνης δολοφόνησαν με αυτόματα τους συγγενείς των επικυρηγμένων ανταρτών του ΔΣΕ Σωτήρη και Αντώνη Πέτρουλα. Νεκροί έπεσαν:   

Πέτρουλα Καλλιόπη, θυγ. Σωτήρη

Πέτρουλα Μαριγούλα, συζ. Σωτήρη

Πέτρουλα Ξανθίππη, σύζ. Αντώνη

Πέτρουλα Παναγιώτα, συζ. Γιώργου Πέτρουλα

Πέτρουλα Πανώρια, θυγ. Γεωργίου

Πέτρουλα Χριστοφίλη, θυγ. Σωτήρη

Πέτρουλας Γεώργιος, ξάδερφος

Πηγή: Ακρόπολις 23-1-1946, Φωνή της Λακωνίας 27-1-1946,

12/08/1946: Άγνωστοι συμμορίτες αποβιβασθέντες από λέμβο στην Παλιά Μονεμβάσια απήγαγαν με την απειλή όπλων τους παλιούς αγωνιστές του ΕΛΑΣ Νίκο Σκάγκο (Κόλλιας), Παναγιώτη Σκάγκο (ετών 25) και τους εκτέλεσαν σε ερημιά μακριά από το σπίτι τους.

Πηγή : Νίκος Κισαμιτάκης

22/07/1946: Μέλη της συμμορίας Κατσαρέα (ΕΑΟΚ), με επικεφαλής τον Σταύρο Γερακάρη και τον Α. Βουνισέα έκαναν επιδρομή στο χωριό Λάγιο Γυθείου. Εκεί εκτελέστηκαν με μαχαίρια οι Πολυμενάκος Γεώργιος και Κωνστανταράκος Σταύρος και με αυτόματα οι Βρεττάκου Δήμητρα και η Βρεττάκου Νούλα. Προηγουμένως τις είχαν βιάσει 30 συμμορίτες.

Πηγή: Φωνή της Λακωνίας 3-8-1946, Ριζοσπάστης 2-8-1946

04/08/1946: Στο χωριό Βρονταμάς, υπό την διοίκηση του αρχιδήμιου Πάνου Κατσαρέα συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν οι παρακάτω αθώοι πολίτες:

Λαλώνης Γεώργιος του Ιωάννου

Ρέμπελος Δημήτρης του Μιχαήλ

Σακελλάρης Μενέλαος του Επαμεινώνδα

Κοντάξης Νικόλαος του Αργύρη

Ο τελευταίος ήταν προύχοντας και ευκατάστατος άνθρωπος και εκτελέστηκε από το χέρι του Βουτσινέα, υπασπιστή του Κατσαρέα.

Πηγή: Βήμα 13-8-1946, Ελεύθερη Ελλάδα 29-3-1947, Ριζοσπάστης 8-8-1946

19/08/1946: Φρικτό έγκλημα συντελείται στην Σκάλα Λακωνίας. Συμμορία του Κατσαρέα δολοφονεί τους αθώους πολίτες:

Δεδετσίνα Αντώνη (αγρότης)

Καμουλάκο Ντίνο (ράφτης)

Τσιάπα Ηλία (ταχυδρόμος)

Μπόκος Θεοδώσης (αγρότης)

Οι νεκροί μεταφέρονται με χειράμαξα από τους αλήτες του Κατσαρέα και διανέμονται σπίτια τους.

Πηγή Ελευθερη Ελλάδα 24-3-1947, Ριζοσπαστης 27-8-1946

19/08/1946 Δολοφονία στο χωριό Βρονταμά. Μέλη της συμμορίας του Κατσαρέα εισέρχονται στο χωριό και δολοφονούν τους δημοκρατικούς Δ. Πικραμένο και Ι. Πικραμένο

Πηγή Ριζοσπάστης 27-8-1946

25/08/1946: Οι συμμορία των παλιών ταγματασφαλιτών Πουλικάκου και Καμαρινέα εκτελούν στην Σκάλα Λακωνίας τους παρακάτω δημοκρατικούς αθώους πολίτες:

Λεμονίτη Θεοφάνη

Λεμονίτη Αναστάση

Παπαφάγο Σπύρο

Σπυριδάκο Γεώργιο

Παπαφάγο Πάνο

Πηγή Σπάρτη 18-9-1946 , Ριζοσπάστης 8-9-1946

28/08/1946: Και νέα επίθεση συμμοριτών του Κατσαρέα στο Βρονταμά. Με επικεφαλής τον Καμαρινέα και τον Πουλικάκο ομάδα συμμοριτών του Κατσαρέα επέδραμε στο χωριό και σκότωσε τους παρακάτω αφού τους είχε συλλάβει από τα σπίτια τους:

Μουλάς Ευθύμης

Σταυρόπουλος Π.

Σταυροπούλου (σύζυγος)

Σταυρόπουλος Γ.(υιός)

Πηγή Ριζοσπάστης 8-9-1946

01 - 05/10/1946: Η συμμορία Πουλικάκου- Καμαρινέα επέδραμε στο χωριό Φιλίσι Μολάων και αφού συνέλαβε εκτέλεσε σε χωράφι τους παρακάτω:

Μπουντούρη Γεώργιο

Σταυριανό Ξ.

Τραιφόρο Γεώργιο

Πηγή Ριζοσπάστης 8-9-1946

06/09/1946: Στο χωριό Καστανιά Οιτύλου δολοφονούνται από παρακρατικούς οι :

Μαμουνέα Πολυξένη (μητέρα)

Μαμουνέα Παναγιώτα (κόρη) ετών 14

Μαμουνέα Μαρία (κόρη) ετών 17

Πηγή Ριζοσπάστης 19-9-1946

19/09/1946: Η συμμορία Κατσαρέα με αρχηγό τον διαβόητο ταγματασφαλίτη Γιάννη Παυλάκο, επιδράμει στο χωριό Γραμμούσα Μολάων. Εκεί συλλαμβάνουν και εκτελούν τους:

Γιαννακάκο Παναγιώτη του Ιωάννη, πατέρα

Γιαννακάκου Αριστέα, κόρη Παναγιώτη

Λεμπέση Κωνσταντίνο του Βασιλείου

Πηγή Ριζοσπάστης 24-9-1946

23/09/1946: Στο χωριό Σουστιανά Σπάρτης ένοπλοι χίτες συλαμβάνουν και εκτελούν τους παρακάτω:

Δαλιούρη Μαριγώ, 75 ετών

Δούνια Δέσποινα, χήρα Γεωργίου

Δούνια Μαριγώ, χήρα Αλεξάνδρου

Νικόλαρο Ιωάννη

Τσάκωνα Θανάση, ετών 16

Τσάκωνα Ηλία, ετών 17

Πηγή Φωνή της Λακωνίας 1-10-1946, Ριζοσπάστης 4-10-1946, Ελευθερη Ελλάδα 3-2-1947

09/10/1946: Οι συμμορίτες του Κατσαρέα επιδράμουν στο χωριό Βαμβακού και μετά από ξυλοδαρμό αρκετών δημοκρατικών πολιτών συλλαμβάνουν και εκτελούν τους Κουτρουμάνη Πλάτωνα και Προβιά Αργύρη.

Πηγή Βήμα 30-10-1946, Φωνή της Λακωνίας 7-11-1946 

09/10/1946: Οι εθνικόφρονες του χωριού Βαρβίτσα δολοφόνησαν 6 αθώους πολίτες στην πλατεία της πόλης και την αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης Θεοδώρα Γεωργαντά από την Σκούρα. Το έγκλημα έγινε γιατί οι αλήτες της Χ είχαν πληροφορίες ότι τα άτομα αυτά υποβοηθούσαν τους αντάρτες στην μάχη της Βαμβακούς. 

Πηγή Ελευθερία 20-10-1946, Ριζοσπάστης 16-10-1946

09/10/1946: Στο χωριό Γκοριτσά ταγματασφαλίτες του Κατσαρέα εκτέλεσαν με φρικτό τρόπο εννέα μέλη του ΚΚΕ. 

Γεωργούτσος Κωστας

Λυμπερόπουλος Κώστας

Καρούμπας Δημήτρης

Κοντοβίτης Δημήτρης

Κώνστας Αναστάσιος

Κατσανός Ηλίας

Λάσκαρης Ιωάννης

Νοχός Πολυζώης

Σπυρίδης Λυκούργος

Πηγή Φωνή της Λακωνίας 7-11-1946 Ριζοσπάστης 30-10-1946

22/10/1946: Ακόμα ένα φρικαλέο έγκλημα του Κατσρέα συντελείται στην Ζούπενα. Δολοφονούνται οι εξής αθώοι πολίτες: 

Ιατρού Π.

Ιατρού Ελένη, αδελφή

Λάσκαρης Δ. πατέρας

Λάσκαρης Κ. υιός

Λάσκαρης Ν. υιός του Κ ετών 14

Τσελέκη Α.

Τσελέκη Α. αδέλφια

Πηγή Βήμα 26-10-1946

06/02/1947: Στο χωριό Βασιλάκι δολοφονούνται από τον αλήτη Γιάννη Παυλάκο και την συμμορία του με απάνθρωπα πολύωρα βασανιστήρια οι:

Καλογεράκος Αριστείδης

Καλογεράκου Βασιλική

Καλογεράκου Αθηνά

Πηγή Καλογεράκος Σταύρος κάτοικος Βασιλακίου, Ριζοσπάστης 16-3-1947

21/03/1947: Στο Γύθειο η συμμορία του Κατσαρέα και μέλη της Χ εισέρχονται το πρωί στην πόλη και εξαναγκάζουν τους πολίτες σε κατοίκον περιορισμό και τα μαγαζιά σε κλείσιμο. Από τις 11:30 έως και τις 12:40, οι παρακρατικοί επιδράμουν στις πολιτικές φυλακές του Γυθείου και μεταφέρουν 35 φυλακισθέντες στην κεντρική πλατεία της πόλης όπου τους εκτελούν με αυτόματα. Ο πολίτης Α. Καμουλάκος που αποτολμά να διαμαρτυρηθεί κατακρεουργείται με σουγιάδες και μαχαίρια. Για το περιστατικό ο Γεώργιος Παπανδρέου, παππούς του σημερινού δωσίλογου πρωθυπουργού θα δηλώσει : "Καλώς εσφάγησαν και ακόμα εθνική ανάγκη είναι οι μοναρχικές συμμορίες. Ο Κατσαρέας νέος Πάυλος Μελάς".

Πηγή Ριζοσπάστης 26-3-1947

21/03/1947: Ένοπλοι χίτες με επικεφαλής τον Σταύρο Γερακάρη επέδραμα στην Απιδιά και δολοφόνησαν σαν άλλοι νεάντερταλ με ρόπαλα (!) τους Γιαννουκάκη Κωνσταντίνο, Κυριακίδη Κοσμά, Κατσικόπουλο Διονύσιο και την δασκάλα Παρασκευή Μακρή. 

Πηγη Ριζοσπάστης 28-3-1947 Δημήτρης Τζαμούρης από το βιβλίο Δουραλή τόμος Ε΄ σελ 308-309

21/03/1947: Ένοπλοι με αρχηγούς τους Γερακάρη και Βουνιτσέα, επιδράμουν στο χωριό Μολάοι. Εκεί μετά το πλιάτσικο αρκετών οικιών συλλαμβάνουν και εκτελούν 9 πατριώτες στην διασταύρωση Σπάρτης-Μονεμβάσιας, Μονεμβάσιας - Μολάων. Τα ονόματα των εκτελεσθέντων είναι τα εξής:

Ζουρντού Δήμητρα

Ζουρντού Ρουμπίνη

Μιχελάκος Σταύρος

Κουτσομιχάλης Χρήστος

Περδικάρης Γεώργιος, ετών 70

Χριστοφυλάκου Αθηνα, ετών 14

Χριστοφυλάκου Αθηνά, μητέρα

Χριστάκος Θ. ανάπηρος του αλβανικού

Χατζηδάκης Κ.

Σύμφωνα με πληροφορίες ταξιδιωτών αποκαλύπτονται οι φρικτές λεπτομέρειες της εκτέλεσης. Οι πατριώτες εκτελέστηκαν με χτυπήματα στο κεφάλι με ημιαξόνιο ενός αυτοκινήτου, μέχρις ότου τα κεφάλια τους πολτοποιήθηκαν.

Πηγή Βασιλική Τέσσερη κάτοικος Μολάων, Βήμα 23-3-1947, Ριζοσπάστης 25-3-1947 και 27-3-1947

21/03/1947: Οι αδίστακτη ομάδα του παλιού ταγματασφαλίτη Σταύρου Γερακάρη συνέλαβαν και εκτέλεσαν στο χωριό Άγιος Δημήτριος τους παρακάτω πολίτες: 

Γραμματικάκη Π.

Γραμματικάκη Πάτρα, σύζηγος

Κομνηνού Μαριγώ

Λάμπρο Νίκο

Μοίρα Χρήστο

Μοίρα Μαριγώ συζ. Νίκου

Μοίρα Λυγερή

Μοίρα Νικόλαο

Μπατσάκη Αλέξη

Χριστάκη Ιωάννη

Λάμπρου Ευάγγελο

Κωστάκη Ιωάννη

Κώνστα Γεώργιο

Χριστάκη Αριστείδη

Χριστάκη Χρήστο

Θεοδωρακάκο Ιωάννη

Οικονομάκη Γεωργία

Παναρίτη Γεώργιο

Σπανό Αντώνη

Πηγή Ριζοσπάστης 25-3-1947

21/03/1947: Πολυμελής ομάδα παρακρατικών με αρχηγό τον σφαγέα Γιάννη Παυλάκο εισέρχεται στο χωριό Γεράκι Σπάρτης. Εκεί μετά από γλέντι που οργανώνουν με κλεμμένα ζωντανά από τους χωρικούς. Συλλαμβάνουν και δολοφονούν άγρια τους: 

Λυσσάρη Δημήτρη

Σπανού Αικατερίνη, χήρα, ετών 80

Τσολομίτη Κ.

Τσολομίτη Π.

Μήτρη Βασίλη

Για το περιστατικό αναφέρει η εφημερίδα "Σημερινά Πατρών": "Στην Λακωνία στο κομμάτι αυτό της ελληνικής γης που υποφέρει περισσότερο από κάθε άλλο μέρος. Το παρακράτος του Κατσαρέα εγκαταστάθηκε μονίμως. Μετά τον θάνατό του, οι σημερινοί διάδοχοί του Γιάννης Παυλάκος και Σταύρος Γερακάρης, παλιά μέλη των ταγμάτων ασφαλείας, δρουν ανεξέλεγκτα. Η ζωή, η τιμή και η περιουσία κάθε πολίτη εξαρτάται από την καλή ή όχι διάθεση του πρώτου τυχόντος καθάρματος που είναι ενταγμένο στις ομάδες αυτές. Ο ίδιος ο Παυλάκος έχει σκοτώσει ιδιοχείρως υπερτετρακόσια άτομα κυρίως δε χήρες, γέρους και παιδιά. Για αυτόν είναι μια φυσική ανάγκη και όταν δεν έχει πρόχειρο άνθρωπο να σκοτώνει, σκοτώνει χοίρους, γάτες και σκυλιά."

Πηγή: Ελεύθερη Ελλάδα 3-4-1947, Ριζοσπάστης 22-4-1947, Φωνή της Λακωνίας 16-4-1947, Γιάγκος Κων/νος από το Γεράκι  

 23/03/1947: Η συμμορία του Παυλάκου επιδράμει στο χωριό Γεράκι για δέυτερη φορά. Το χωριό αυτό έχει περίπου 3000 κατοίκους. Από αυτούς 6 ή 7 ήταν αριστεροί και 2 ή 3 αντάρτες. Ήταν από τα πιό αντιδραστικά χωριά της περιοχής. Την δεύτερη φορά η ομάδα του Παυλάκου πλιατσικολογεί σπίτια. Ο ίδιος ο Παυλάκος κατεβαίνει στην πλατεία να πιεί καφέ. Εκεί συναντά έναν χωρικό ονόματι Μήτρη που ήταν εθνικόφρον. Ο Παυλάκος τον ρωτάει "Πώς λέγεσαι?" εκείνος απαντά " Μήτρης", "Α! Μήτρης λέγεσαι? Πάρε την λοιπόν" και του ρίχνει με το πιστόλι και τον σκοτώνει. Δίπλα στο άψυχο σώμα του νεκρού ο Παυλάκος θα κάτσει να πιεί καφέ. Αργότερα ένας ακόμα χωριάτης βγαίνει από το καφενείο. Ο Παυλάκος του ρίχνει στο κεφάλι με το πιστόλι και αστοχεί. Του φωνάζει τότε: "Τι? Δεν σε πέτυχα? Τυχερός είσαι, άντε φύγε, να δούμε αν ο επόμενος θα είναι τόσο τυχερός"

Πηγή:  Σημερινά Πατρών 9-6-1947 

26/03/1947: Νέο φρικιαστικό έγκλημα στην Σκάλα. Ένοπλοι χίτες εισήλθαν στο χωριό και εκτέλεσαν τους παρακάτω: 

Βολάκου Μαργαρίτα

Μιχαλάκου Αφροδίτη

Σκάλκος Θεόδωρος

Σταυροπούλου Καλλιόπη

Χούμπαβλης Χρήστος, ετών 74

Χούμπαβλης Σωτήρης, ετών 60

Χρυσός Αποστόλης

Παπαφάγου Ελένη

Θανάσης Πολίτης

Τα νεκρά κορμιά των εκτελεσθέντων πετάχτηκαν στο Ευρώτα. Κάποια δεν βρέθηκαν ποτέ...

Πηγή: Ριζοσπάστης 29-3-1947, Φωνή της Λακωνίας 16-4-1947, Ακρόπολις 30-3-1947

28/06/1947: Στο χωριό Δαφνί Σπάρτης, στην τοποθεσία Τρία Κλαδάκια, τραμπούκοι του Παυλάκου συνέλαβαν του δημοκρατικούς πολίτες της περιοχής Παρθύμο Ηλία, Παρθύμο Γεώργιο και Παρθύμο Παναγιώτη. Εκεί τους βασάνισαν φρικτά για ώρες και αφού τους έγδυσαν τους κρέμασαν. Τα σώματά τους τα άφησαν κρεμασμένα για 5 ημέρες μέχρι που μύρισαν οπότε και επέτρεψαν στους χωρικούς να τα θάψουν. 

Πηγή Ριζοσπάστης 29-6-1947

28/06/1947: Άγρια σφαγή από τον ταγματασφαλίτη Παυλάκο στο χωριό Λεβέτσοβα. Συμμορίτες του με αρχηγό τον ίδιο συνέλαβαν τους παρακάτω

Χήρα Πολολού, ετών 75

Μέλιος Πολολός , υιός της

Παναγιώτης Δημακάκος

Ελένη Δημακάκου, σύζυγος

 Τα έξι μικρά τέκνα του ζεύγους

Βούλα Ροζάκου

Βούλα Κοπανέλη

Τους προαναφερθέντες τους βασάνισαν φρικτά κόβοντας και σπάζοντας τους τα άκρα και τελικά τους εκτέλεσαν. Τα έξι μικρά παιδιά τα έβαλαν να βλέπουν τα μαρτύρια της μάνας τους και μετά τα σκότωσαν με περίστροφο.

Πηγή: Ριζοσπάστης 29-6-1947

1947: Στο χωριό Σκαμνίτσα Μαλευρίου ένοπλοι χίτες σκότωσαν τις: Πέτρουλα Ελισσάβετ, Πέτρουλα Παναγιώτα, Μελετάκου Ελβίρα και τον Πέτρο Πέτρουλα.

Πηγή: Φωνή της Λακωνίας 3-7-1947

03/11/1947: Ένοπλοι αλήτες του ελληνοφάγου Γιάννη Παυλάκου επέδραμαν στο χωριό Βρυνικό (Αστέρι) Μολάων και εκτέλεσαν με φρικτά βασανιστήρια τους: 

Καρυτιανού Τασία

Καρυτιανού Ποτίτσα

Καρυτιανό Θεόδωρο

Σούντα Νίκο

Πηγή : Καρυτιανός Παναγιώτης από το Βρύνικο

25/12/1947: Ένοπλες ομάδες με επικεφαλής τον Γιάννη Παυλάκο και τον χίτη Μήτσο Μπρατίτσα επιδράμουν στο χωριό Γούβες Μολάων και εκτελούν τους Κανέλλη Ηλία και Κανέλλη Γιάννη υιούς Κανέλλη Ι. Μαζί τους εκτελείται και ο Μουλατσιώτης Λάμπρος του Ι.

Πηγή: Εθνικός Φρουρός Σπάρτης 15-1-1948

06/09/1947: Ένοπλος παρακρατικός της συμμορίας Κατσαρέα σκοτώνει στο χωριό Βλαχιώτη Μολάων τους παρακάτω κομμουνιστές: 

Γιάννη Σίμο

Γεωργία Σωτηράκου μαχήτρια του ΕΛΑΣ

Μεταξία Σωτηράκου μαχήτρια του ΕΛΑΣ

Πηγή : Γιώργης Σίμος (γιός), Γιάννης Σωτηράκος (γιός)

13/04/1948: Το τζιπ στο οποίο επέβαιναν οι: μοίραρχος Τ. Παναγιωτόπουλος του 2ου μηχανοκίνητου λόχου και τρεις χωροφύλακες προσέκρουσε σε νάρκη και ανατινάχτηκε. Για αντίποινα, οι άντρες του λόχου εισήλθαν στις 17:10 με τεθωρακισμένα, στις φυλακές Σπάρτη και αφού δολοφόνησαν τρεις χωροφύλακες ξεκίνησαν να δολοφονούν υπόδικους και φυλακισμένους. Ο ταγματάρχης της Χωροφυλακής Δημ. Φίτσιος που το γραφείο του βρίσκονταν δίπλα στις φυλακές, έσπευσε να σώσει τους κρατούμενους και δολοφονήθηκε επί τόπου από τους στρατιώτες. Ο κατάλογος των νεκρών των φυλακών Σπάρτης είναι ο παρακάτω: 

Γάλαρης Γ.

Κουλάκος Β

Κουλάκος Δ.

Λαμπρινάκος Δ.

Ζαχαράκος Δ.

Μουλουγιάννης Ν.

Μαργιόλης Α.

Βουδέλης Δ.

Λαχανάς Π.

Μιχαλόπουλος Τ.

Πέτρουλας Σ.

Μαρινάκος Δ.

Λιακάκος Π.

Κουλογιάννης Η.

Γκοτσαλίτης Β.

Φούρναρης Δ.

Ζαχαράκος Ν.

Αβδούλης Σ.

Πιέρρος Σ.

Καλύψας Ν.

Χριστάκος Δ.

Μιχαλάκος Α.

Κοτσιφάκος Γ.

Μανουσάκης Σ.

Σταυρογιάννη Κ.

Καπελάκος Δ.

Πηγή Βήμα 15-4-1948, 20-4-1948

22/05/1948: Στο χωριό Κροκεές (Λεβέτσοβα), ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να συλλάβει το μέγεθος της φρίκης. Ένοπλη ομάδα του Παυλάκου με αρχηγό τον ίδιο εισέρχεται στο χωριό. Εκεί ο Παυλάκος υποχρέωσε ένα παιδί 16 ετών να σκοτώσει την μητέρα του με περίστροφο στην πλατεία του χωριού. Το παιδί υποχρεώθηκε στην πράξη αυτή όταν το απείλησε οτι θα βιάσει και θα σκοτώσει τις δύο του αδελφές. Η νεκρή μητέρα ονομάζεται Σταυρούλα Θεοχαράκου...

Πηγή Γιάννης Ιατρίδης από τις Κροκεές

02/05/1949: Ένοπλοι χίτες με επικεφαλής των ταγματασφαλίτη Γιάννη Παυλάκο επέδραμαν στο χωριό Βρονταμά και με υπόδειξη δεξιών κατοίκων του χωριού βρήκαν κρησφύγετα στα οποία κρυβόντουσαν κάτοικοι του χωριού και τους εκτέλεσαν όλους. 

Αρμένης Χρήστος

Γαλάνη Ευαγγελία

Γαλάνης Σπύρος

Δαράκης Παναγιώτης

Δαράκη Ευαγγελία

Δαράκης Αθανάσιος

Καρακατσάνης Δημ.

Μπιργιόλος Παναγιώτης

Πηγή: Μαρία Μπιργιόλου από τον Βρονταμά, αδελφή του Παναγιώτη

Δεκέμβρης του 1949: Στο χωριό Απιδιά συμμορίτες του δήμιου Μήτσου Μπατίτσα από τα Νιάτα επέδραμαν στο Σαμόνικο και συνέλαβαν και εκτέλεσαν μετά από βασανιστήρια τους: 

Χριστοφύλου Ελένη

Χριστοφύλου Βασίλω

Χριστόφυλο Μήτσο

Πηγή: Γιάννης Χριστόφυλος από την Απιδιά

Δεξιές παρακρατικές συμμορίες του Εμφυλίου στην Καρδίτσα

29-30 Απριλίου 1945: Σημειώνεται τρομοκρατική επίθεση συμμοριών στη Λάρισα. Καταστρέφονται τα γραφεία του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ. Καίγονται τα γραφεία της εφημερίδας "Αλήθεια" και όλα τα βιβλία της δημοτικής βιβλιοθήκης. Έτσι δίνεται το σύνθημα για την αρχή του τρομοκρατικού οργίου σε όλη την περιφέρεια. Οι συμμορίτες είναι τοπικά μέλη της Οργάνωσης Χ.

30 Απριλίου 1945: Συμμορίτες της ακροδεξιάς παραβιάζουν την λέσχη της ΕΠΟΝ Καρδίτσας, σπάζουν τα έπιπλά της και καίνε το έντυπο υλικό.

Μάιος-Ιούνιος 1945: Συχνές συλλήψεις, ξυλοδαρμοί και βασανισμοί πολιτών, ΕΠΟΝιτών και μελών του ΕΑΜ της Καρδίτσας. Τα μαρτύρια λαμβάνουν χώρα στο κτίριο Εθνοφυλακής και Χωροφυλακής Καρδίτσας όπου οι αγωνιστές μεταφέρονται με την απειλή όπλων είτε από τα κρατικά όργανα, είτε από τους παρακρατικούς. 

14 Ιουλίου 1945: Μαζική επιδρομή των ακροδεξιών συμμοριών του Σούρλα και του Βουρλάκη στα χωριά του κάμπου: Παλαμά, Κουτσαρί, Ματαράγκα. Λεηλατούνται πάνω από 30 σπίτια αντιστασιακών και βασανίζονται οι ένοικοι τους, πολλοί μέχρι και αναισθησίας. Στα τραύματά τους υποκύπτουν οι αγωνιστές του ΕΛΑΣ Γεώργιος Χαλκιώτης και Λιάρος Ευάγγελος. 

Ιούλιος 1945: Οι συμμορίες του Μόκκα, Θέου και Βόιδαρου διενεργούν επιδρομές στα ορεινά χωριά των Αγράφων. Βασανίζονται δεκάδες αγωνιστές και λεηλατούνται περιουσίες. Ιδιαίτερη προτίμηση δείχνουν στις προίκες των κοριτσιών. Αρπάζονται και πολλά άλογα.

Αύγουστος 1945: Επιδρομή μοναρχοφασιστών στο χωριό Σοφάδες. Δεκάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης συλλαμβάνονται μαζικά όσο δουλεύουν στα χωράφια τους. Μεταφέρονται στην πλατεία και βασανίζονται απάνθρωπα. Μια μικρή ομάδα αγωνιστών θα αμυνθεί με δικράνια και τσάπες και θα γλιτώσει. Θα είναι μερικοί από τους πρώτους διωκόμενους αγωνιστές της περιοχής. Επικεφαλής του πογκρόμ είναι ο Σούρλας. Όσο γίνονται τα βασανιστήρια κάθεται στο καφενείο και τρώει λουκούμι και καφέ. Αργότερα θα εκτελέσει τον περαστικό χωρικό Ανδρέα Γκέκα που έτυχε να γυρνά από το χωράφι του. 

Φθινόπωρο 1945: Εθνοφύλακες συλλαμβάνουν την Ευαγγελία Κουσάντζα, στέλεχος του ΚΚΕ. Την βασανίζουν μέχρι αναισθησίας και τη μεταφέρουν στο κρατητήριο Καρδίτσας όπου τα μαρτύριά της συνεχίζονται. Οι τοπικές οργανώσεις της πόλης κινητοποιούνται και την σώζουν από βέβαιο θάνατο μεαφέροντάς την στο τοπικό νοσοκομείο. 

Σεπτέμβριος 1945: Η συμμορία του Μπίσδα θα λεηλατήσει εκ νέου το χωριό Σοφάδες. Η συμμορία στήνει ενέδρα έξω από το χωριό και συλλαμβάνει όσους δημοκρατικούς και αριστερούς πολίτες πήγαιναν στο παζάρι. Τους βασανίζει απάνθρωπα, του ξυλοκοπεί με στειλιάρια και τους κλέβει τις περιουσίες τους. Οι αρχές του χωριού ειδοποιούνται αλλά αδιαφορούν χαρακτηριστικά. 

Οκτώβριος 1945: Η συμμορία του Βουρλάκη επιδράμει στα χωριά στους πρόποδες των Αγράφων. Στο χωριό Χουτένα δολοφονεί τρεις οργανοπαίχτες και βασανίζει δεκάδες αγωνιστές. Δολοφονούνται 4 στελέχη του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Στο χωριό Καλλιφώνι συλλαμβάνει μέλη του ΕΑΜ και της τοπικής ΕΠΟΝ τα βασανίζει και δολοφονεί 6 από τους αγωνιστές. Στο χωριό Σέκλιζα, γνωστό για την σχεδόν αθρόα συμμετοχή του στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, η συμμορία συγκεντρώνει όλους του κατοίκους στο σχολείο του χωριού και ρίχνει μέσα μια χειροβομβίδα. Με την ναζιστική αυτή μέθοδο σκοτώνεται ένας πολίτης και τραυματίζονται 17. Η συμμορία μετέπειτα διαπόμπευσε τον ιερέα του χωριού ανεβάζοντάς τον σε μουλάρι και κρεμώντας του κουδούνια. 

Νοέμβριος 1945: Η συμμορία του Θέου συνέλαβε τους αγωνιστές Θωμά Καραθάνο και Κώστα Γιαννακό έξω από το χωριό Παλιόκαστρο. Ο Καραθάνος ξεκίνησε να φωνάζει και να διαμαρτύρεται και έτσι οι συμμορίτες τον εκτέλεσαν αμέσως. Ο Γιαννακός βασανίστηκε για ώρες με διάφορους τρόπους με αποτέλεσμα να υποκύψει στα τραύματά του μερικές ημέρες μετά. 

Noέμβριος 1945: Επιδρομή συμμοριών στο χωριό Κουμάδες Καρδίτσας. Δεκάδες αγωνιστές και δημοκρατικοί πολίτες ξυλοκοπούνται μέχρι αναισθησίας και δεκάδες σπίτια λεηλατόνται. 

Δεκέμβριος 1945: Στην Καρδίτσα, μοναρχικές συμμορίες σπάζουν για δεύτερη φορά τα έπιπλα και τα μουσικά όργανα της λέσχης της ΕΠΟΝ. Επίσης καταστρέφουν τις τυπογραφικές εγκαταστάσεις της ΕΑΜικής εφημερίδας "Φωνή της Καρδίτσας" και πετούν τα τυπογραφικά στοιχεία στους υπονόμους. Ξυλοκοπούνται δεκάδες αγωνιστές που απαγάγονται από τα σπίτια τους. 

Δεκέμβριος 1945: Χωροφύλακες πυροβολούν ευθαρσώς νέους και νέες που τραγουδούν αντιστασιακά τραγούδια τα βράδια στις συνοικίες Ευαγγελίστρας και Αγίας Παρασκευής. Συλλαμβάνονται 12 νέοι και οδηγούνται στα κρατητήρια όπου βασανίζονται. 

Ιανουάριος 1946: Συμμορίτες μπαίνουν στην Καρδίτσα και συλλαμβάνουν την ΕΠΟΝίτισσα Μαρία Ταλιαδούρου. Την βιάζουν μαζικά και την παρατούν στο δρόμο λιπόθυμη.

Χειμώνας 1946: Η συμμορία Βουρλάκη επιδράμει στο χωριό Φίλια. Βασανίζει δεκάδες αγωνιστές και καταστρέφει σπίτια και περιουσίες. Επτά αγωνιστές μεταφέρονται σε αφασία στο νοσοκομείο Καρδίτσας, θα ζήσουν μόνο οι τρεις. 

Χειμώνας 1946: Χωροφύλακες παραβιάζουν το οικογενειακό άσυλο οικίας στη συνοικία Ευαγγελίστα της Καρδίτσας, όπου γλεντούν νέοι και νέες της ΕΠΟΝ. Οι άνδρες συλλαμβάνονται δήθεν για παράνομη συνεδρίαση και μεταφέρονται στα κρατητήρια όπου βασανίζονται άγρια. 

Άνοιξη 1946: Χωροφύλακες παραβιάζουν το οικογενειακό άσυλο στη συνοικία Αγία Παρασκευή Καρδίτσας. Συλλαμβάνουν δύο στελέχη του τοπικού ΕΑΜ τα οποία θέλουν να οδηγήσουν στα κρατητήρια. Οι γείτονες κινητοποιούνται και τους αποσπούν από τα χέρια τους. Ακολουθεί οργάνωση μαχητικής διαδήλωσης. Εκατοντάδες πολίτες της πόλης κινητοποιούνται. Επιθυμούν να φθάσουν στην κεντρική πλατεία και να διαμαρτυρηθούν στην Εισαγγελία και την Διοίκηση Χωροφυλακής. Όταν η διαδήλωση φθάνει στους μύλους του Ψάρρα, απόσπασμα χωροφυλάκων ανοίγει πυρ, τραυματίζει 12 και συλλαμβάνει 40 διαδηλωτές. Οι διαδηλωτές βασανίζονται για δύο 24ωρα. Αργότερα δικάζονται σε ποινές 2-3 μηνών κράτησης. Επειδή οι φυλακές Καρδίτσας ασφυκτιούν ήδη τους στέλνουν στις φυλακές Κασαβέτας. 

Άνοιξη 1946: Οι συμμορίτες του Παπακόφα μπαίνουν στην συνοικία Στρατώνα και επιχειρούν να απαγάγουν 4 ΕΑΜίτες. Μια επίκαιρη κινητοποίηση των κατοίκων της περιοχής θα τους απωθήσει και θα βάλει τέρμα στα σχέδιά τους. 

Δεξιές παρακρατικές συμμορίες στην Αιτωλο/νία

Το 1945, αμέσως μετά την Βάρκιζα, ο Γ.Π. Μαυρομάτης, με στήριξη της εθνοφυλακής και της χωροφυλακής ανακηρύσσεται αρχηγός και οργανώνει ομάδα χιτοσυμμοριτών, αποτελούμενη από τους Σωτήρη Μαυρομάτη, Δημήτρη Στραβοκέφαλο, Νάσιο Κολίδα, Σπύρο Βάση, Τόλια Τζούρο, Σπύρο Κεφρίτσα, Σάκα, Μύτακα και Πάνο Λούτζη.

Τον Απρίλη του 1945, δολοφονούν τον ανταρτοεπονίτη του ΕΛΑΣ Θεόφιλο Καρύδα πάνω στο άνθος της ηλικίας του. Το παιδί ήταν δεν ήταν 20 ετών. Την ίδια τύχη έχει ο Βασίλης Κοκορόμπας (Λαμπέτης), ΕΛΑΣίτης και μαχητής του αλβανικού. Ήταν από τους πρώτους αντάρτες του ΕΛΑΣ και είχε χάσει τον αδερφό του στους 120 του Αγρινίου που εκτέλεσαν οι Γερμανοί. Στο κρατητήριο της Κατούνας, η ομάδα των κτηνανθρώπων δολοφονεί με φρικτά βασανιστήρια τους αγωνιστές Θ. Μπουμπούλη, Γιάννη Παπακωνσταντίνου και Τίτο Γιάννη. Επίσης δολοφόνησαν ένα μικρό παιδάκι που βοηθούσε στις δουλειές τις αδελφές του κομμουνιστή Σπύρου Λιαπάκη. (Πηγή Αριστείδης Θεοχάρης, Στην Στερεά Ελλάδα με το ΔΣΕ 1945-1946. Συνέντευξη Αγγελική Κουφάκη)

Το 1946, την Μεγάλη Πέμπτη, η παραπάνω συμμορία δολοφόνησε με χειροβομβίδα μέσα στο σπίτι τους Αρ. Μπουμπούλη, Ελένη Μπουμπούλη, Κωνσταντίνα Μπουμπούλη, και την Αθανασία Μπουμπούλη. Η οικογένεια κάθονταν τότε στο γιορτινό τραπέζι...(Πηγή Αριστείδης Θεοχάρης, Στην Στερεά Ελλάδα με το ΔΣΕ 1945-1946. Συνέντευξη Αγγελική Κουφάκη)

Στην Μαχαιρά Ξηρομέρου, επικεφαλής των δεξιών τρομοκρατών είναι ο Αθανάσιος Καπελάρης, από τη Σταμνά. Ο Καπελάρης είναι σταθμάρχης της τοπικής χωροφυλακής και επικεφαλής αποσπάσματος χιτών. Στο κρατητήριο οι τραμπούκοι του με μαέστρο τον ίδιο βασάνισαν φρικτά δύο φορές τον Σταύρο Τσίντζο που τελικά δολοφονήθηκε από τους ίδιους στον Λάκκο του Μαλιάρη. Δολοφονήθηκε επίσης ο Μανδηλάς τον Ιούνιο του 1946. Η ίδια ομάδα συνέλαβε στην Μακρυνία τους Δημήτρη Μαυρογιώργο και τον Γιώργο Πλιάτσικα. Τους μετέφεραν στο γνωστό κρατητήριο και τους έκαψαν ζωντανούς. Από τους ίδιους τραμπούκους μαρτύρησε ο Γιώργης Κορδέλης από το Πεντάλοφο. Έφεραν επίσης από το Αγρίνιο τον παλαίμαχο κομμουνιστή Στέφανο Κομπλίτση τον οποίο βασάνισαν μέχρι αναισθησίας. Τέλος οι ίδιοι τρομοκράτες κούρεψαν τις αγωνίστριες Ειρήνη Μακρυπίδη, Μαριγώ Μακρυπίδη, Μαρία Γεροθόδωρου και Ειρήνη Κουτρουμάνου. (Πηγή Αριστείδης Θεοχάρης, Στην Στερεά Ελλάδα με το ΔΣΕ 1945-1946.)

Στο χωριό Πρόδρομος υπήρχε επίσης ομάδα χιτοσυμμοριτών. Στις 22-23 Νοέμβρη του 1945, οι τρομοκράτες εισέβαλλαν στο σπίτι του Γιάννη Κωστόπουλου (Ακαρνάν) προπολεμικού κομμουνιστή, γραμματέα υπαχτίδας του ΚΚΕ στο Αγρίνιο και πτυχιούχου της Παντείου. Εκεί προσπάθησαν να βιάσουν την αδελφή του Χρυσούλα που επειδή αντιστάθηκε πετάχτηκε στο πηγάδι με αποτέλεσμα να μείνει για πάντα ανάπηρη. Οι ίδιοι φρικτοί κτηνάνθρωποι λεηλάτησαν τα σπίτια των Σπύρου και Βαγγέλη Παπαφώτη και Χρ. Βλάχου τα οποία καίνε. Επίσης κούρεψαν τις αγωνίστριες Ανθούλα Κουζέλη και Κωστούλα Σταύρου. Αργότερα το ίδιο έτος δολοφονούν με κανιβαλικό τρόπο τους Γιάννη Παπαφώτη και τον Σωκράτη Τσελεπή του οποίου του έκοψαν με φαλτσέτα τα γεννητικά όργανα. Επίσης εκτέλεσαν στο Αργοστόλι τον κομμουνιστή Αριστοτέλη Βλάχο.

Τα ονόματα των τρομοκρατών είναι: Μιχάλης Λαινάς, Γιώργος Ζώης, Λάμπρος Κατσαρομήτσος, Νίκος Σταματάκη και ο Παπαδήμος από το Ριζοβούνι Πρέβεζας, φίλος του ταγματάρχη του ΕΔΕΣ Μπούρου.

(Πηγή Αριστείδης Θεοχάρης, Στην Στερεά Ελλάδα με το ΔΣΕ 1945-1946.)

Στο χωριό Χρυσοβίτσα που κάηκε από τους Ιταλούς το 1943, οι Γιάννης Κώτσης και Γιάννης Χρυσιώτης κούρεψαν τις αδελφές Χάιδω και Αναστασία Τσόμπου πρώτες ξαδέρφες του καπετάνιου Λεωνίδα Τσόμπου και αντάρτισσες του ΕΛΑΣ. Στο ίδιο χωριό ο τρομοκράτης Οδυσσέας Παπαδημητρίου με ομάδα τραμπούκων σκότωσαν στην θέση Γουρνοκαλύβα τον ΕΛΑΣίτη Γεράσιμο Κατσιγιάννη. Το έγκλημα έλαβε χώρα στις 7 Ιούλη 1945.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στον κάμπο της Χρυσοβίτσας οι ΕΠΟΝίτες του χωριού με επικεφαλής τον δικηγόρο Θανάση Σώλο εξόρμησαν και μετέτρεψαν με κέντρωμα τις εκατοντάδες αγριαπιδιές σε αχλαδιές. Το περιστατικό έγινε το 1943 μεσούσης της κατοχής για να έχει το χωριό να τρώει από τα δέντρα. Οι φρικτοί σκοταδιστές που προαναφέραμε κατέστρεψαν τα δέντρα το 1945 για να μην θυμάται κανείς το έργο αυτό της ΕΠΟΝ. (Πηγή Αριστείδης Θεοχάρης, Στην Στερεά Ελλάδα με το ΔΣΕ 1945-1946. )

Στο χωριό Βρακά Αστακού στις 16 Απρίλη του 1946, σκοτώνεται με πέτρες και ρόπαλο, ο αγωνιστής του ΕΛΑΣ Νίκος Στάθης Καραιμπέρης. Ο τρομοκράτης που έπραξε τον κανιβαλισμό είναι ο Γιάννης Α. Κοράκης. (Πηγή Αριστείδης Θεοχάρης, Στην Στερεά Ελλάδα με το ΔΣΕ 1945-1946.)

Στο χωριό Αγράμπελο Νταγιάντα τρομοκράτες και χιτομοναρχικά κτήνη βίασαν τη γυναίκα του αγωνιστή Νικόλα Κωτσέλη και το επανέλαβαν όταν η οικογένεια μετακόμισε στο Ζαπάντι Αγρινίου. Φυσικοί αυτουργοί οι Μπούσης, Νταγιάντας, Μ. Λαινάς, Γιώργος Κατσαρός. Αυτοί σκότωσαν  και τον αγωνιστή Κώστα Νασίκα με φρικτά βασανιστήρια. Τέλος στο χωριό δολοφονήθηκε από τραμπούκους του ΕΔΕΣ υπό τον Μπούρο ο Σπύρος Σταμούλης. (Πηγή Αριστείδης Θεοχάρης, Στην Στερεά Ελλάδα με το ΔΣΕ 1945-1946. )

Στο χωριό Κανδήλα Ξηρομέρου ταγματασφαλίτικα όργανα του Βέρη σκότωσαν στο ξύλο τον Λαμπράκη Λήλα τον Αύγουστο του 1946. Αργότερα, με τον ίδιο τρόπο σκότωσαν στην Αθήνα τον Θεόδωρο Πάτρα από τους πρώτους αντάρτες του ΕΛΑΣ στην Στερεά. (Πηγή Αριστείδης Θεοχάρης, Στην Στερεά Ελλάδα με το ΔΣΕ 1945-1946. )

Στο χωριό Κατοχή, ο παρακρατικός δολοφόνος Δημ. Λουκάς ή Μαλιάρης δολοφόνησε σε καρτέρι στην θέση Τρίκαρδο τον αγωνιστή Γεράσιμο Βινιεράτο (Μιαούλη). Επίσης καταδικάζεται σε θάνατο ο αγωνσιτής Αντώνης Κατσαραίος με ψεύτικες κατηγορίες του Στράτου Μπιρέρη από το Αιτωλικό.(Πηγή Αριστείδης Θεοχάρης, Στην Στερεά Ελλάδα με το ΔΣΕ 1945-1946.)

Στο χωριό Γουριά, ο Κόντης Γιώργος από την Χρυσοβίτσα Ξηρομέρου έσφαξε νύχτα 5 Μάη 1945 στον ύπνο του, τον καπετάνιο του ΕΛΑΝ Γιάννη Χριστοδούλου (Φρίξο). (Πηγή Αριστείδης Θεοχάρης, Στην Στερεά Ελλάδα με το ΔΣΕ 1945-1946.)

Στο χωριό Νεοχώρι, οι χιτοσυμμορίτες κούρεψαν τις αγωνίστριες Βάγια Τσώτα και Θεώνη Μαρκαντώνη. Βασάνισαν την Ελένη Τσώτα, τον Στάθη Κούτρα, τον Δημήτρη Μουλαρά και δολοφόνησαν τον Δ. Μπαρμπάτη που άφησε πίσω 5 μικρά παιδιά. (Πηγή Αριστείδης Θεοχάρης, Στην Στερεά Ελλάδα με το ΔΣΕ 1945-1946. )

Στο χωριό Καινούργιο γνωστοί παρακρατικοί και χίτες κατακρεούργησαν με μαχαίρι τον αγωνιστή Αποστόλη Φώτη Σπυρόπουλο. Στις 28 Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς (1946), πέθανε από φρικτά βασανιστηρια στο κελί του τμήματος Χωροφυλακής, ο αγωνιστής Λαμπροκωστόπουλος. Νωρίτερα, στις 22 Ιούνη 1946, την ίδια τύχη έιχε ο δάσκαλος αγωνιστής Κώστας Τσόλκας από το Παναιτώλιο.(Πηγή Αριστείδης Θεοχάρης, Στην Στερεά Ελλάδα με το ΔΣΕ 1945-1946.)

Θα πείτε αυτά όλα είναι κάπως παλιά... Πάμε σε κάτι πιο σύγχρονο:

Η δολοφονία Λαμπράκη από το δεξιό παρακράτος

Λίγο μετά τις 8 το βράδυ της 22ας Μαΐου του 1963, ο Γρηγόρης Λαμπράκης ξεκίνησε από το ξενοδοχείο Κοσμοπολίτ της Θεσσαλονίκης, όπου είχε αφιχθεί τις πρώτες μεταμεσημβρινές ώρες, για να μεταβεί σε εκδήλωση που διοργάνωσε η «Επιτροπή δια την διαθνή ύφεσιν και ειρήνην», στην οποία ήταν ομιλητής. Η κατάσταση ήταν τεταμένη. Από τις 6 το απόγευμα πολλές δεκάδες άτομα ακραίων δεξιών πολιτικών πεποιθήσεων είχαν αρχίσει να συγκροτούν αντισυγκέντρωση στα πεζοδρόμια των οδών Σπανδωτή, Ερμού και Βενιζέλου, κοντά στο κτίριο όπου επρόκειτο να γίνει η συγκέντρωση. Είχαν προηγηθεί διαβήματα στελεχών της Ε.Δ.Α. τόσο προληπτικά στον εισαγγελέα Πρωτοδικών κ. Αργυρόπουλο, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την αστυνομία, όσο και στο Ε' Αστυνομικό Τμήμα, μετά τη συνάθροιση των "αντιφρονούντων". Στον τόπο της συγκέντρωσης βρίσκονταν ήδη 180 χωροφύλακες εν στολή, καθώς και ο επιθεωρητής Χωροφυλακής Βόρειας Ελλάδας υποστράτηγος Κωνσταντίνος Μήτσου και ο διευθυντής των αστυνομικών δυνάμεων της πόλης, συνταγματάρχης Ευθύμιος Καμουτσής.

Κανείς τους όμως δεν έδωσε διαταγή να διαλυθεί η αντισυγκέντρωση. Έτσι ο Γρηγόρης Λαμπράκης προπηλακίστηκε καθώς πήγαινε στο κτίριο όπου βρίσκονταν τα γραφεία του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος, απ' όπου και εκφώνησε μετά από λίγο το λόγο του, κάτω από τις έξαλλες κραυγές του πλήθους των "αγανακτισμένων πολιτών", ενώ έπεφταν βροχή οι πέτρες εναντίον του.

Μέσα σ' αυτή την έκρυθμη κατάσταση, αφού ολοκλήρωσε όπως-όπως την ομιλία του για την ειρήνη, ο βουλευτής της Ε.Δ.Α. φώναξε από το μικρόφωνο: "Προσοχή, προσοχή. Εδώ βουλευτής Λαμπράκης. Σαν εκπρόσωπος του Έθνους και του Λαού, καταγγέλλω ότι υπάρχει σχέδιο δολοφονίας μου και καλώ τον υπουργό Β. Ελλάδος, τον νομάρχη, τον εισαγγελέα, τον στρατηγό Χωροφυλακής Μήτσου, τον διευθυντή της Αστυνομίας και τον διοικητή Ασφαλείας να προστατέψουν τη συγκέντρωση και τη ζωή μου".

Στο μεταξύ, ο βουλευτής Καβάλας της Ε.Δ.Α. Γιώργος Τσαρουχάς, που ήταν περαστικός από τη Θεσσαλονίκη, έσπευσε κι αυτός για τη συγκέντρωση, αλλά μόλις πλησίασε δέχθηκε άγρια επίθεση από τους "αντιφρονούντες", τραυματίστηκε κι ενώ τον μετέφερναν με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, δέχθηκε ξανά επίθεση των παρακρατικών στοιχείων που τον κατέβασαν κάτω κι άρχισαν να τον χτυπούν και να τον κλωτσούν με μανία. Αιμόφυρτο τον μετέφεραν στο τέλος πολίτες, στον Σταθμό Α' Βοηθειών.

Ο Λαμπράκης, που δεν είχε μάθει τίποτα για την περιπέτεια του Τσαρουχά, ετοιμαζόταν να φύγει. Παρουσιάστηκε ο μοίραρχος Παπατριανταφύλλου, ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι η περιοχή είχε εκκαθαριστεί από τους συγκεντρωμένους. Βγαίνοντας ο Λαμπράκης συνάντησε τον συνταγματάρχη Καμουτσή, στον οποίο διαμαρτυρήθηκε έντονα για την ασυδοσία των παρακρατικών. Βλέποντας να εκκαθαρίζεται ο χώρος μπροστά στο κτίριο, ο Λαμπράκης μαζί με αρκετά άτομα ξεκίνησαν να περάσουν απέναντι στο ξενοδοχείο. Καθώς διέσχιζαν το δρόμο, ακούστηκε ο θόρυβος από μία μοτοσυκλέτα τρίκυκλη, που όρμησε με ξέφρενη ταχύτητα και έπεσε πάνω στην ομάδα του βουλευτή και των φίλων του, ενώ κάποιος που ήταν ανεβασμένος στην καρότσα, χτύπησε με ένα λοστό τον Λαμπράκη στο κεφάλι. 

Ο βουλευτής σωριάστηκε αιμόφυρτος στο έδαφος. Οδηγός του τρίκυκλου ήταν ο Σπύρος Γκοτζαμάνης, μεταφορέας, γνωστός στον υπόκοσμο της Θεσσαλονίκης. Ένας από τους εθελεντές συνοδούς του Λαμπράκη, ο Μανώλης Χατζηαποστόλου, πήδηξε μέσα στην καρότσα του τρίκυκλου και άρχισε να συμπλέκεται με το άτομο που κρατούσε τον λοστό. Αργότερα έγινε γνωστό ότι επρόκειτο για τον Μανώλη Εμμανουηλίδη, καταδικασμένο για βιασμό, παιδεραστία, κλοπή κ.α. Ακολούθησε άγρια πάλη. Το τρίκυκλο σταμάτησε, ο Γκοτζαμάνης κατέβηκε και με ένα αστυνομικό γκλομπ χτύπησε τον Χατζηαποστόλου, έως ότου εμφανίστηκε ένας απλός τροχονόμος, ο οποίος μη γνωρίζοντας όσα είχαν προηγηθεί, συνέλαβε τον Γκοτζαμάνη κατόπιν υποδείξεων των περαστικών.

Δολοφόνοι: Σπύρος Γκοτζαμάνης και  Μανώλης Εμμανουηλίδης

Ηθικοί αυτουργοί: Εμμανουήλ Καπελώνης, διοικητής του αστυνομικού τμήματος Τριανδρίας,  Ξενοφώντας Γιοσμάς, υποστράτηγος Κωνσταντίνος Μήτσου, επιθεωρητής Βορείου Ελλάδος. Το παλάτι και το βασιλικό ζεύγος.

Και αυτά όμως είναι παλιά... Πάμε σε κάτι πιο σύγχρονο:

Μεταπολίτευση

26.1.1975: Επιδρομή ναζιστών της οργάνωσης «Νέα Τάξη» στο ΕΜΠ και μαχαίρωμα του φοιτητή Β. Γεωργιάδη.

16.2.1976: Βόμβα σε γραφεία του ΚΚΕ Εσωτερικού (οδός Θεσ/νίκης).

24.3.1976: Ρίψη χειροβομβίδας σε βιβλιοπωλείο της Αθήνας και δυναμίτη σε γραφεία του ΚΚΕ στον Κορυδαλλό.

14.9.1976: Ανακάλυψη οπλοστασίου στα χέρια απόστρατων στελεχών της ιωαννιδικής χούντας, στη Θεσ/νίκη.

16.12.1976: Μαζικοί τραυματισμοί δημοσιογράφων από χουντικούς στην κηδεία του Μάλλιου, σε συνεργασία με «αγανακτισμένους» αστυνομικούς.

24.12.1976: Εκρηξη βόμβας της Εθνικής Σοσιαλιστικής Οργάνωσης Πανελλήνων (ΕΣΟΠ) σε γραφεία του ΚΚΕ.

24.1.1977: Επιστολή-βόμβα της ΕΣΟΠ στην εφημερίδα «Αυγή».

4.2.1977: Εκρηξη βόμβας σε βιβλιοπωλείο της Ασκληπιού, που πουλούσε βιβλία, δίσκους και είδη λαϊκής τέχνης από τη Βουλγαρία.

5.2.1977: Τρεις εκρήξεις βομβών στα γραφεία του ΕΚΚΕ στα Εξάρχεια, του ΚΚΕ στην Καισαριανή και του ΚΚΕ Εσωτ. στα Πετράλωνα.

11.2.1977: Βόμβα στο βιβλιοπωλείο «Πλανήτης», στην Ασκληπιού. Είχε «προαναγγελθεί», την προηγουμένη, από τον 20χρονο νεοφασίστα Αργ. Κακκαβά.

19.2.1977: Εκρηξη ισχυρής βόμβας στα γραφεία της Πολιτιστικής Λέσχης Παγκρατίου.

24.2.1977: Σύλληψη των Αριστοτέλη Καλέντζη, Αργ. Κακκαβά και Ευ. Χριστάκη, στην κατοχή των οποίων βρέθηκε ολόκληρο οπλοστάσιο από πυροβόλα, εκρηκτικά και χειροβομβίδες. Ομολογία των δυο τελευταίων για συμμετοχή σε βομβιστικές ενέργειες.

4.3.1977: Βόμβα της ΕΣΟΠ σε γραφεία του ΚΚΕ Εσ. «Τα Νέα».

9.3.1977: Σύλληψη του στελέχους της «4ης Αυγούστου» Δ. Ηλιόπουλου και της φίλης του, Χρ. Ζέκιου, για κατοχή όπλων.

22.3.1977: Εκρηξη βόμβας καταστρέφει το Ι.Χ. του γεν. γραμματέα της ΕΣΔΗΝ, Δ. Ξυριτάκη, στην Αλεξάνδρας.

30.5.1977: Σύλληψη του εν ενεργεία ανθυπίλαρχου Γ. Διαμαντή για ρίψη χειροβομβίδας σε βιβλιοπωλείο με βουλγαρικά βιβλία στην Ασκληπιού. Πρωτόδικα θα καταδικαστεί (10.8.77) σε κάθειρξη 8 χρόνων, που το Εφετείο θα μειώσει σε 5 χρόνια (8.2.78).

8.10.1977: Καταδίκη του Καλέντζη σε κάθειρξη 12 χρόνων, του Κακκαβά σε 2 χρόνια, του Δ. Ηλιόπουλου σε ενάμιση χρόνο.

9.10.1977: Εκρηξη βόμβας σε γραφεία της ΚΝΕ στα Πετράλωνα.

16.10.1977: Εμπρησμός των γραφείων της «Αυγή» από νεοφασίστες.

5.3.1978: Εκρηξη βόμβας στα γραφεία του περιοδικού «Αντί».

6.3.1978: Εκρηξη βόμβας στα γραφεία του ΚΚΕ Εσωτ. στη Ν. Φιλαδέλφεια.

10.3.1978: Εκρηξη βόμβας στον κινηματογράφο «Ελλη», κατά τη διάρκεια της προβολής της σοβιετικής ταινίας «Ουράνιο Τόξο». 18 θεατές τραυματίες, απ’ τους οποίους οι 3 πολύ σοβαρά.

20.6.1978: Εκρηξη βόμβας στον κινηματογράφο «Ρεξ», κατά τη διάρκεια της προβολής σοβιετικής ταινίας. 15 θεατές τραυματίες.

23.7.1978: 13 αλυσιδωτές εκρήξεις βομβών σε Αθήνα-Πειραιά, στην 4η επέτειο της Μεταπολίτευσης.

31.7.1978: Σύλληψη ως βομβιστών του Νικ. Μιχαλολιάκου κι άλλων 8 νεοφασιστών, και δίωξή τους με τον «αντιτρομοκρατικό» (Ν.774/78). Στις 29.9.78 παραπέμπονται για κατοχή εκρηκτικών, όχι όμως με τον «αντιτρομοκρατικό». Καταδικάζονται ο Μιχαλολιάκος σε φυλάκιση 13 μηνών κι ο Αλ. Μαριούκλας σε 10 μηνών. (15.1.79)

6.8.1978: Αλλες 12 εκρήξεις βομβών σε Αθήνα και Πειραιά μέσα σε μιάμιση ώρα.

18.10.1978: Τέσσερις διαδοχικές εκρήξεις βομβών στα δικαστήρια και σε καταστήματα που πουλάνε σοβιετικά προϊόντα.

17.12.1978: 39 εκρήξεις βομβών σε Αθήνα – Πειραιά, ως «μνημόσυνο» για τον βασανιστή Μάλλιο. Τραυματίες 7 περαστικοί.

11.1.1979: Επικήρυξη των ακροξεξιών βομβιστών Ν. Παναγόπουλου και Αντ. Πρωτοπαπά με 1.000.000 δρχ. για τον καθένα.

22.1.1979: Σύλληψη 9 βομβιστών που ανήκουν στην «Οργάνωσιν Εθνικής Αποκαταστάσεως» (ΟΕΑ) και ευθύνονται για τις αιματηρές βομβιστικές επιθέσεις στους κινηματογράφους. Δύο από τους συλληφθέντες (Χρ. Τζαβέλλας, Γ. Γεωργιάδης) είναι εν ενεργεία αξιωματικοί του στρατού. Αλλοι 4 βομβιστές καταζητούνται.

29.1.1979: Δίωξη κατά του διοικητή της Σχολής Χωροφυλακής αντισυνταγματάρχη Βουδικλάρη για πώληση όπλων σε μέλη της ΟΕΑ. Θα καταδικαστεί στις 1.6.79 απ’ το πενταμελές Εφετείο, απλώς για οπλοκατοχή, σε 2 χρόνια φυλακή.

15.3.1979: Αυθόρμητη παράδοση του καταζητούμενου για συμμετοχή στην ΟΕΑ (και πρώην διοικητή των χουντικών «Αλκίμων») Λογγίνου Παξινόπουλου.

16.3.1979: Τραυματισμός και σύλληψη του επικηρυγμένου βομβιστή Αντ. Πρωτοπαπά στον Κολωνό.

17.3.1979: Τραυματισμός και σύλληψη του επίσης επικηρυγμένου Ν. Παναγόπουλου στην Κυψέλη.

1.6.1979: Καταδίκη 10 από τους κατηγορούμενους της ΟΕΑ σε διάφορες ποινές (ισόβια στον Απ. Πρωτοπαπά, 18 χρ. στο γιατρό Ιω. Κουρκουλάκο, 14 χρ. στο Χρ. Τζαβέλα, 2 1/2 στο Λ. Παξινόπουλο κ.λπ.).

12.11.1979: Καταδίκη του Ν. Παναγόπουλου σε κάθειρξη 25 χρόνων.

12.5.1985 : – Στις 12 Μαΐου 1985 ο Μάκης Βορίδης μαζί με τους ομοϊδεάτες του από τη Νεολαία ΕΠΕΝ, επιτίθενται κατά αντιεξουσιαστών. Οι αντιεξουσιαστές διαδήλωναν στο κέντρο της Αθήνας σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους πολιορκούμενους στο Χημείο συντρόφους τους. Στη στήλη «Ιός» της εφημερίδας Ελευθεροτυπία στις 9 Ιουνίου 2002 δημοσιεύτηκε φωτογραφία στην οποία διακρίνεται ο Μάκης Βορίδης κρατώντας αυτοσχέδιο τσεκούρι μαζί με οπλισμένους ομοϊδεάτες του.

8.01.1991 : στην Πάτρα, στελέχη της ΟΝΝΕΔ Πάτρας, με επικεφαλής τον τοπικό πρόεδρο της οργάνωσης Ιωάννη Καλαμπόκα, επιτίθενται οπλισμένοι κατά των μαθητών στην κατάληψη του Πολυκλαδικού Λυκείου, χωρίς όμως να επιτύχουν να διώξουν τους νέους. Το βράδυ, ομάδα καθηγητών και γονέων επιχειρεί να μπει στο κτίριο. Με το άνοιγμα της πόρτας τα μέλη της ΟΝΝΕΔ επιτίθενται στον κόσμο με σιδερολοστούς, καδρόνια και τσιμεντόλιθους. Ο καθηγητής μαθηματικών και μέλος του Εργατικού Αντι-ιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ) Νίκος Τεμπονέρας, πέφτει θανάσιμα τραυματισμένος, με ανοιγμένο το κρανίο από το σιδερολοστό του Ι.Καλαμπόκα. Μεταφέρεται στο νοσοκομείο κλινικά νεκρός και το πρωί της 09.01.1991 παύουν όλες οι ζωτικές λειτουργίες του.

6.1998: δολοφονική επίθεση στον Δημήτρη Κουσουρή, μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ, από τα μέλη Χρυσής Αυγής, με επικεφαλή τον Αντώνη Ανδρουτσόπουλο (με ψευδώνυμο «Περίανδρος»).

24 .2. 2009, επίθεση με χειροβομβίδα στα γραφεία του «Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα»

18.01.2013, Ο μετανάστης από το Πακιστάν Σαχτζάτ Λουκμάν πέφτει θύμα άγριας ρατσιστικής δολοφονίας από μέλη της Χρυσής Αυγής ενώ επιστρέφει στο σπίτι του.

18.9.2013, Ο Παύλος Φύσσας ράπερ με αντιφασιστική δράση δολοφονείται στο Κερατσίνι από τον Γιώργο Ρουπακιά, στέλεχος της Χρυσής Αυγής.

Ας ξανασκεφτεί λοιπόν πριν μιλήσει ο κύριος Μητσοτάκης. Ας σκεφτεί τη σχέση κράτους και παρακράτους, τους σκοπούς που εκπληρώνει το ένα ενάντια στο κίνημα, όταν το άλλο δεν δύναται να λειτουργήσε με τον επιθυμητό τρόπο. Και κυρίως, πριν αρχίσει τις ιστορικές αναλύσεις, ας κάνει μια μικρή ιστορική αναδρομή στους όρους "Ιουλιανά", "Αποστασία" και "Δικτατορία των Συνταγματαρχών", ίσως εκεί συναντήσει συγγενικά του πρόσωπα...

Το κομμάτι της μεταπολίτευσης συνθέθηκε από το site Luben και το χρησιμοποιούμε για την ιστορική του καταγραφή.