Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Γιώργης Τσερεμέγκας ένας Ικαριώτης αγωνιστής


Στις 14 Γενάρη του 1949 ο ΔΣΕ Ικαρίας έδωσε  μάχη  στο εκκλησάκι Αγ. Νούφριο (Ονούφριο) που είναι μεταξύ των χωριών Μαυράτου και Οξέ, πάνω από τον ανεμόμυλο του Πλάπου. Πηγαίνοντας οι αντάρτες στο Φάρο για να φύγουν ορισμένοι εθελοντές για τη Σάμο, σταμάτησαν στην Οξέ για να φάνε και να ξεκουραστούν. Δυστυχώς οι αντάρτες του ΔΣΕ έγιναν αντιληπτοί και ειδοποιήθηκε η χωροφυλακή. Οι αντάρτες μπήκαν μέσα στο εκκλησάκι για να προφυλαχτούν και οι χωροφύλακες άρχισαν να πυροβολούν για να τους καθηλώσουν μέσα. Έστησαν ένα πολυβόλο απέναντι από την πόρτα και πυροβολούσαν σε ριπές όποτε έβλεπαν κίνηση. Οι αντάρτες μπόρεσαν κι απαγκιστρώθηκαν, αλλά είχαν τρία θύματα. Ο πρώτος ήταν ο Μόσχος Μάζαρης του Πέτρου απ΄τα Μαντριά. Ήρθε αντιμέτωπος με δύο χωροφύλακες, έπαθε αφλογιστία το όπλο του (μπερέτα) και δεν γλίτωσε το θάνατο. Οι άλλοι δύο ήταν ο Γιώργος Τσερμέγκας, γιος του Παπά Τσερμέγκα από την Οξέ και ο εξόριστος Παναγιώτης Σαμπλίδης. Ο Γιώργος τραυματίστηκε και με το αίμα που είδε, έχασε την ψυχραιμία του (παρόλο που ήταν παλικάρι, λιγοψυχούσε στο αίμα) και δεν μπόρεσε να ξεφύγει. Κοντά του έμεινε ο Σαμπλίδης, δεν τον άφηνε μόνο του, ότι κι΄αν του έλεγε ο Γιώργος. Τους συνέλαβαν, τους πέρασαν στρατοδικείο στη Σάμο και τους εκτέλεσαν το 1949. Έτσι ο Αγ. Ονούφριος στάθηκε η πιο αιματηρή σύγκρουση για τους αντάρτες.

Ο Γιώργης Τσερεμέγκας

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Με αφορμή τον ένα χρόνο από τη δολοφονία Φύσσα


Με αφορμή τον ένα χρόνο από τη δολοφονία Φύσσα


Ο αδερφός τον αδερφό 




απ’ το `44 κι από το γλυκοχάραμα
ο αδελφός τον αδελφό 
με σύμβουλο ένα βρετανό 
ποτίζουν αίμα το στενό
με σύμβουλο ένα βρετανό...

...'46 εγύρισε στον σβέρκο μας θρονιάστηκε
κι ο αδερφός τον αδερφό
με σύμβουλο παλατιανό
κανόνια σέρνουν στο βουνό
με σύμβουλο παλατιανό...

...'47 κι ανάθεμα όλα δικά τους τ’ θελαν
κι αδερφός τον αδερφό
με σύμβουλο αμερικανό
χορταίνει νιάτα το βουνό
με σύμβουλο αμερικανό...

...προδότες και δοσήλογοι όλοι καλοδεχούμενοι
πατριώτες και αγωνιστές 
στον τοίχο και στις φυλακές
Νταχάου σε ελληνικό νησί
κι ένας σοφός υμνολογεί...

" Η Μακρόνησος είναι ο Παρθενών της συγχρόνου Ελλάδος"

...κι απ’ τα `54 το μέλλον μας ανθόσπαρτο
το σύστημα έχει οργανωθεί
και ο λαός φακελωθεί
οι σύντροφοι εκτελεστεί
οι πλάκες έχουν πλυθεί...

...μα ένας σοφός ανησυχεί...
"Δεν έχω ανάγκη από ήρωες, θέλω Χίτες σκυλιά λυσσασμένα που να γαυγίζουν"

...Στεριώνουνε της τάξη τους μένουν συναμετάξυ τους
πέρνουν το φόρο απ’το φτωχό 
τον κάνουν δάνειο κρατικό
κεφάλαιο εφοπλιστικό
κεφάλαιο βιομηχανικό...

...ο πλούσιος πλουσιότερος κι ο φτωχός φτωχότερος
η αγροτιά και η εργατιά 
τον δρόμο πέρνουν του βοριά
για πρόκοπη στην ξενητιά
και ένας σοφός δοξολογά...

" Η Μετανάστευσης είναι ευλογία δια τον τόπον"

...Σαν Έλληνες περήφανοι σαν Ευρωπαίοι ελεύθεροι
σαν κράτος συνεταιρικό
στο ΝΑΤΟ μέλος εκλεκτό
απ ’ τον προυπολογισμό
το πιο μεγάλο μερτικό...

...Το πιο μεγάλο μέρτικο το δίνουμε για το στρατό
κι είμαστε κράτος δυνατό
σε εχθρούς και φίλους σεβαστό
κι ακούμε εκείνο το σοφό
να λεει σε ενα αμερικανό...

" Κύριε Πρόεδρε της αμερικανικής βιομηχανίας ραπτομηχανών Singer ηδου ο στρατός σας" 

...το σύστημα έχει οργανωθεί
και ο λαός φακελωθεί
οι σύντροφοι εκτελεστεί
οι πλάκες έχουν πλυθεί...


Ακούστε το εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=_U5z5oULXLY


17/09 Μάνος Λοίζος


Η δημιουργία του έχει ριζώσει στις καρδιές όλων και των νέων. Τον θυμόμαστε και τον τραγουδάμε πάντα. Στην καθημερινότητά μας, στις εξόδους, στις συναυλίες, στις διαδηλώσεις. Τον θυμόμαστε όμως και τον τραγουδάμε κάθε χρόνο την ίδια μέρα.

Σχεδόν πάντα 17 Σεπτέμβρη πέφτει μέσα στις φεστιβαλικές εκδηλώσεις της ΚΝΕ, εκτός από φέτος που είναι παραμονή της έναρξης. Τριάντα δύο χρόνια συμπληρώνονται στις 17 Σεπτέμβρη από το θάνατο του Μάνου Λοΐζου, του μελωδού της ψυχής μας, του καλλιτέχνη που, στο σύντομο διάβα του από τη ζωή, πρόσφερε μια μεγάλη σε ποιότητα δημιουργία. Ο αιφνίδιος, πρόωρος θάνατός του αναμφίβολα άφησε ένα μεγάλο, δυσαναπλήρωτο κενό στην ελληνική μουσική δημιουργία. Ο θάνατος τον βρήκε σε ηλικία μόνο 45 χρόνων, το 1982, τη μέρα που ξεκινούσε στην Αθήνα το Φεστιβάλ ΚΝΕ - «ΟΔΗΓΗΤΗ» και η πικρή είδηση του θανάτου του σκόρπισε απέραντη θλίψη στους συντρόφους του, στο λαό που τον αγάπησε και τον τραγούδησε...

Ο Μάνος Λοΐζος υπήρξε μια από τις σημαντικότερες δυνάμεις του νεοελληνικού τραγουδιού, καταθέτοντας μουσική μεγάλης έμπνευσης και ταυτόχρονα οικεία και κοσμαγάπητη. Λάτρης του λυρισμού, όπως έχει πει ο Μίκης Θεοδωράκης, «ήταν μια πλαγιά πολύχρωμα λουλούδια που έλαμπαν, καθώς τα χτυπούσε ο ήλιος. Και θα λάμπουν για πάντα και πιο πολύ, όσο θα υπάρχει και θα λάμπει στον κόσμο αυτός ο μοναδικός ήλιος: Η καρδιά του ανθρώπου».

Το έργο του παραμένει ζωντανό, συνεχίζει να φωλιάζει στις καρδιές και να συνεπαίρνει με την ίδια δύναμη εδώ και χρόνια. Ποιος, άραγε, δεν έχει τραγουδήσει κομμάτια, όπως το «Αχ, χελιδόνι μου», «Άλλο τίποτα δε μένει», «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Τσιμινιέρα», «Το μερτικό μου απ' τη χαρά», «Η μέρα εκείνη δε θ' αργήσει», «Το νανούρισμα», «Ο γερο-νέγρο Τζιμ», «Τέλι τέλι», «Γερνάς και σκοτεινιάζει», «Πρώτη Μαΐου», «Τσε», «Σ' ακολουθώ», «Μη με ρωτάς», «Η κουτσή κιθάρα», «Ο δρόμος», «Τρίτος παγκόσμιος», «Τίποτε δεν πάει χαμένο» και τόσα άλλα;

Τραγούδια που αποκτούν ολοένα και περισσότερους φίλους, που τα μοιράζονται και τα ξαναμοιράζονται γενιές ολόκληρες. Τραγούδια που τραγουδιούνται με απίστευτο ενθουσιασμό, πάθος και αγάπη. Γιατί, πολύ απλά, η μουσική αυτή δημιουργία, που προέρχεται από το ταλέντο αυτού του ανθρώπου, από την ευαισθησία, την ποιότητα, τη φρεσκάδα, την αίσθηση ελευθερίας, την αλήθεια, την ομορφιά, είναι μια δημιουργία παλλόμενη, ζωντανή, που πρωτοείδε το φως μέσα στη δεκαετία του '60, των Λαμπράκηδων, των συνεχών διαδηλώσεων για το 1-1-4, των δυναμικών φοιτητικών, κοινωνικών και πολιτικών αγώνων και που έπεφτε σαν δροσιά στους διψασμένους για ομορφιά, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη. Ένα έργο που μας προσκαλεί και μας ξαναπροσκαλεί να αφουγκραστούμε τους χτύπους της καρδιάς του, που είναι οι χτύποι της δικής μας καρδιάς.


Ακούστε: 


Η πιο όμορφη θάλασσα: https://www.youtube.com/watch?v=-U1WlbnoXKc


Η μέρα κείνη δεν θ' αργήσει: https://www.youtube.com/watch?v=QVflukHGRp0


17/09 Παύλος Φύσσας



Σήμερα 17 Σεπτεμβρίου, έπεσε νεκρός ο αντιφασίστας μουσικός Παύλος Φύσσας στην πλατεία Ζαρντέν στο Κερατσίνι. Ο Φύσσας το μοιραίο βράδυ διαπληκτίστηκε πολιτικά με μέλη της Χρυσής Αυγής σε καφετέρια της περιοχής. Αργότερα, ενώ βρίσκονταν στο δρόμο με μέλη της παρέας του δέχτηκε την προμελετημένη επίθεση από μέλη της Χρυσής Αυγής του πυρήνα Νίκαιας. Οι ίδιοι είχαν επιτεθεί και σε μέλη του ΠΑΜΕ της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος την προηγουμένη κατά τη διάρκεια αφισοκόλλησης. Δολοφόνος του Φύσσα ήταν ο οικονομικός υπεύθυνος της Χρυσής Αυγής Νίκαιας Γιώργος Ρουπακιάς, ο οποίος μαχαίρωσε 3 φορές τον Φύσσα στην καρδιά με τομές τύπου L ώστε να σιγουρευτεί ότι το θύμα του θα πέθαινε από αιμορραγία. 

Ο πατέρας του Παύλου δούλευε στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος, χώρο εργασίας από τον οποίο είχε περάσει και ο ίδιος μετά το σχολείο. Για ένα μικρό διάστημα ο Φύσσας είχε οργανωθεί και στην ΚΝΕ αλλά έφυγε σύντομα και προσδιόριζε τον εαυτό του ως προοδευτικό αντιφασίστα. Από την ηλικία των 18 ετών είχε γνωριστεί με μέλη της Freestyle Productions, εταιρείας παραγωγής low bap μουσικής με έδρα το Πέραμα. Το καλλιτεχνικό του όνομα Killah P σήμαινε σύμφωνα με τον ίδιο «Killah Past - Δολοφόνος του παρελθόντος» και το πήρε όταν έφυγε από την Freestyle Productions. Είχε συμμετάσχει σε δισκογραφικές συλλογές και είχε κάνει αρκετές ζωντανές εμφανίσεις στην Αθήνα και την περιφέρεια. 

Η δολοφονία όπως καταγράφηκε επίσημα

Στις 17 Σεπτεμβρίου 2013, ο Παύλος Φύσσας βγήκε συνοδευόμενος από τη σύντροφό του σε μια καφετέρια μαζί με άλλα 8-10 άτομα παρακολουθούσαν αγώνα ποδοσφαίρου. Στην ίδια καφετέρια βρίσκονταν επίσης μια παρέα ακόμα δυο-τρίων άτομων. Σύμφωνα με την προανάκριση, υπήρξε ένταση ανάμεσα στις δύο παρέες. Στη συνέχεια, οι δεύτεροι άρχισαν να καλούν από τα κινητά τους να έρθουν και άλλοι. Η Ελληνική Αστυνομία ανέφερε ότι δέχθηκε κλήση στις 23:57:42, 17 Σεπτεμβρίου 2013, ότι είχε συγκεντρωθεί μια ομάδα 50 ατόμων με ρόπαλα στην συμβολή των οδών Ιφιγένειας και Λ. Παναγή Τσαλδάρη στο Κερατσίνι και κατευθύνονταν σε κατάστημα-καφετέρια με την επωνυμία «ΚΟΡΑΛΙ». Στις 23:59:19, ανατέθηκε σε μια ομάδα 8 αστυνομικών της ομάδας ΔΙ.ΑΣ να μεταβούν στο σημείο. Οι αστυνόμοι μετέβησαν στην καφετέρια Κοράλι, όπου απέξω βρισκόταν πλήθος 30 ατόμων, κάποια από τα οποία στη συνέχεια άρχισαν να τρέχουν προς την οδό Παναγή Τσαλδάρη, όπου είχαν συγκεντρωθεί περίπου 60 άτομα. Εκεί οι αστυνόμοι είδαν τον Παύλο Φύσσα αιμόρφυρτο, με τραύματα από μαχαίρι στο στήθος και όσο είχε ακόμη τις αισθήσεις του υπέδειξε τον Γιώργο Ρουπακιά ως το δράστη της επίθεσης, τον οποίο και συνέλαβαν. Το μαχαίρι το είχε πετάξει κοντά στο αυτοκίνητό του. Όπως προέκυψε από την προανάκριση, ο δράστης δεν βρισκόταν αρχικά στο κατάστημα. Ο Παύλος Φύσσας μεταφέρθηκε στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας, όπου και διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Ο Ρουπακιάς μετά την δολοφονία του Φύσσα επικοινώνησε τηλεφωνικώς με τον Γιώργο Πατέλλη, αρχηγό της Τ.Ο Νικαίας ο οποίος στην συνέχεια επικοινώνησε με τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής Γιάννη Λαγό. Μετά την δολοφονία ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Χρήστος Παππάς φέρεται ως εκείνος που έδωσε να κινητοποιηθούν τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής στην περιοχή. Με βάση αρχεία των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, μετά την δολοφονία υπήρξε συχνή τηλεφωνική επικοινωνία και με τον αρχηγό του κόμματος Νίκο Μιχαλολιάκο. Ο ίδιος δήλωσε στην απολογία του ότι κοιμόταν. Όλοι οι παραπάνω είναι προφυλακισμένοι με κατηγορίες είτε σε σχέση με την δολοφονία είτε για σύσταση εγκληματικής συμμορίας.

Εκτός των παραπάνω, προφυλακισμένοι για την υπόθεση της δολοφονίας είναι επίσης ο 32χρονος Γ. Καζαντζόγλου ο οποίος φέρεται ότι βρισκόταν στο αυτοκίνητο του Γιώργου Ρουπακιά το βράδυ που σκότωσε τον Παύλο Φύσσα και σε βάρος του είχε εκδοθεί ένταλμα σύλληψης με την κατηγορία της άμεσης συνέργειας στη δολοφονία, και ο 36χρονος Αθανάσιος Τζόρβας.


Η δολοφονία όπως αναφέρθηκε από μάρτυρες 


Ο Πέτρος Κωνσταντίνου στέλεχος του ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό δήλωσε πως, η επίθεση έγινε παρουσία αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ, γεγονός που καταγγέλουν και φίλοι του Φύσσα. Οι φίλοι του νεκρού αναφέρουν επίσης ότι η Αστυνομία δεν έλαβε δράση ενάντια στους Χρυσαυγίτες νεοναζί αλλά παρέμεινε παθητική μέχρι την εν ψυχρώ δολοφονία. Τότε μόνο μια γυναίκα αστυνομικός προχώρησε σε συλλήψεις. 


Μετά τη δολοφονία


Ο Παύλος Φύσσας κηδεύτηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2013 στο νεκροταφείο Σχιστού. Όταν βγήκε το φέρετρο από την εκκλησία ακούστηκαν τα συνθήματα «Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει», «Θάνατος στον φασισμό», ενώ την ώρα της ταφής οι παρευρισκόμενοι τραγουδούσαν στίχους των τραγουδιών του Παύλου Φύσσα. Την επομένη της δολοφονίας πολλοί φορείς προχώρησαν σε κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας στην περιοχή ανάμεσά τους το ΠΑΜΕ και το ΑΝΤΡΑΣΥΑ. Διαδηλώσεις εκτός της Ελλάδας έλαβαν χώρα και στο Παρίσι, την Βαρκελώνη, την Βαλένθια και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.

Την Κυριακή μετά τη δολοφονία Φύσσα η επαίσχυντη εφημερίδα Πρώτο Θέμα εξέδωσε φωτογραφία του Παύλου Φύσσα την στιγμή που άφηνε την τελευταία του πνοή στην αγκαλιά της κοπέλας του. 

Τα συστημικά τηλεοπτικά κανάλια επιχείρησαν από την πρώτη στιγμή να στρογγυλοποιήσουν το περιστατικό προβάλλοντάς το ως ποδοσφαιρική δολοφονία...



Ανακοίνωση του ΚΚΕ για τον Παύλο Φύσσα


«Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα απ’ τους ναζιστές εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, τιμάμε τη μνήμη του, δυναμώνοντας τον αγώνα ενάντια στο φασισμό - ναζισμό, ενάντια στο σύστημα που γεννά και θρέφει το φασιστικό τέρας. Το ΚΚΕ καλεί το λαό και τη νεολαία να πάρουν μαζικά μέρος στις δραστηριότητες που οργανώνουν οι φορείς του λαϊκού κινήματος και της νεολαίας με αφορμή τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Π. Φύσσα.

Οι εξελίξεις και οι αποκαλύψεις για την εγκληματική δράση της ΧΑ, μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα, αναδεικνύουν την ευθύνη των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων και την ανοχή του αστικού πολιτικού συστήματος στη δράση της ΧΑ.

Σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερες αποδείξεις ότι η ΧΑ είναι ναζιστική εγκληματική οργάνωση και ότι η εγκληματική της δράση απορρέει απ’ τη ναζιστική της φύση και ιδεολογία. Πίσω από τη δημαγωγία της ΧΑ κρύβεται η δράση και η πρακτική της, που υπηρετεί μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, διασυνδέεται με τμήματα του κρατικού μηχανισμού, διαπλέκεται με εγκληματικά κυκλώματα. Γι’ αυτό και στήνουν δουλεμπορικά γραφεία προκειμένου να "ενοικιάσουν", με μεροκάματα τρόμου, εργαζόμενους στη μεγαλοεργοδοσία, γι’ αυτό και επιτίθενται σε μετανάστες, συνδικαλιστές και άλλους αγωνιστές, γι’ αυτό και στη Βουλή στηρίζουν με τις θέσεις και τις προτάσεις τους συμφέροντα εφοπλιστών και άλλων τμημάτων του κεφαλαίου.

Ο ναζισμός είναι το μακρύ χέρι του κεφαλαίου, το πιο αποκρουστικό πρόσωπο του καπιταλιστικού συστήματος. Αξιοποιείται απ’ αυτό για να εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις, ανέργους, εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα. Αξιοποιείται από ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, προκειμένου να προωθούνται τα σχέδια και οι επεμβάσεις τους, όπως στην περίπτωση της Ουκρανίας. Άλλωστε και ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι τα μονοπώλια ήταν αυτά που εξέθρεψαν, ενίσχυσαν και στήριξαν την άνοδο του ναζισμού.

Σήμερα χρειάζεται να ενισχυθεί η πάλη του εργατικού λαϊκού κινήματος, της νεολαίας για την απομόνωση της ΧΑ σε κάθε τόπο δουλειάς και λαϊκή γειτονιά, να δυναμώσει η λαϊκή συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, που γεννούν και θρέφουν τα ναζιστικά μορφώματα.

Αποτελεί καθήκον κάθε τίμιου ανθρώπου, ιδιαίτερα των εκπαιδευτικών, των επιστημόνων, των καλλιτεχνών να συμβάλουν για να ορθωθεί τείχος στο δηλητήριο του φασισμού - ναζισμού. Να αναδείξουν στη νεολαία την ιστορική αλήθεια για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα εγκλήματα που διέπραξαν οι ναζί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, τις θυσίες που κατέβαλε ο ελληνικός λαός για την ήττα του φασισμού - ναζισμού, την Αντιφασιστική Νίκη, να αντιπαλέψουν σθεναρά την ανιστόρητη εξίσωση του φασισμού με το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Αυτός είναι ο δρόμος για να ηττηθεί οριστικά και τελεσίδικα ο φασισμός και τα κάθε είδους πολιτικά μορφώματά του».



Φωτογραφίες


Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Πρώτο Θέμα

Ο τίτλος του ΣΚΑΙ για το περιστατικό. Το κανάλι του κ. Αλαφούζου τα συμφέροντα του οποίου προασπίζεται η Χρυσή Αυγή στη Ζώνη

Η εμετική δημοσιογραφία του ΣΚΑΙ για τη Χρυσή Αυγή 



Ο Ρουπακιάς σε ναζιστικό χαιρετισμό με άλλα μέλη της Χρυσής Αυγής της Νίκαιας με την οποία δήλωσε "χαλαρή σχέση"

Πρόσφατο ντοκουμέντο για τη σχέση Ρουπακιά με τη ΧΑ Νίκαιας


Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

Εκδήλωση Μουσέιο Αη- Στράτη


01.09.2014
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


ΣΑΝ ΠΕΤΡΙΝΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ ΣΤΗ ΜΠΑΣΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
Ποιητικές μνήμες της Μακρονήσου

Το ποιητικό ντοκιμαντέρ του Ολιβιέ Ζισουά για τις μνήμες εξορίας της Μακρονήσου θα προβληθεί με την παρουσία του σκηνοθέτη στο Μουσείο Μακρονήσου στην Αθήνα την Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014.

Μετά την διεθνή πορεία της στα κινηματογραφικά φεστιβάλ (Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής Dok Leipzig 2012) και την κινηματογραφική διανομή της σε Ελλάδα, Γαλλία και Ελβετία (διαβάστε τις κριτικές στον ελληνικό και διεθνή Τύπο), η μεγάλου μήκους ταινία τεκμηρίωσης Σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας (2012) σε σκηνοθεσία του ελβετού ντοκιμαντερίστα Ολιβιέ Ζισουά, θα προβληθεί με την παρουσία του σκηνοθέτη τη Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014 στις 20:30 στον αύλειο χώρο των Μουσείων Μακρονήσου και Άη Στράτη.

Η ταινία αποτελεί ένα ελεγειακό κινηματογραφικό δοκίμιο που επιχειρεί να ζωντανέψει τις μνήμες εξορίας της Μακρονήσου, σκηνοθετώντας έναν λογοτεχνικό «Ψυχρό Πόλεμο» ανάμεσα στα ποιητικά γραπτά εξόριστων ποιητών, όπως ο Γιάννης Ρίτσος και ο Τάσος Λειβαδίτης, και τις ομιλίες αναμορφωτικής προπαγάνδας που μετέδιδαν τα μεγάφωνα των στρατοπέδων του νησιού κατά την περίοδο 1947-1950. Σημαντικά φωτογραφικά και κινηματογραφικά αρχεία εντάσσονται σε ένα υπνωτικό φιλμικό ταξίδι μέσα στα στοιχειωμένα ερείπια της Μακρονήσου.

Η προβολή της ταινίας συνδιοργανώνεται από την Πανελλήνια Ένωση Κρατούμενων Αγωνιστών Μακρονήσου και το Μουσείο Πολιτικών Εξόριστων Άη Στράτη, σημαντικούς φορείς μνήμης με τους οποίους συνεργάστηκαν οι δημιουργοί της ταινίας κατά την διαδικασία της έρευνας. Η προβολή θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου στις 20:30 στον αύλειο χώρο των μουσείων (Αγίων Ασωμάτων 31, Θησείο), με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. Μετά το πέρας της προβολής θα ακολουθήσει συζήτηση με τον σκηνοθέτη Ολιβιέ Ζισουά και την συνεργάτιδά του στο σενάριο και υπεύθυνη της έρευνας Ελένη Γιώτη.

Περισσότερες πληροφορίες και σύνδεσμοι
- Bίντεο: Trailer, Η Νύχτα
- Ο ιστοτόπος της ταινίας: www.commedeslionsdepierre.net
- Παράλληλος ενημερωτικός ιστοτόπος για τη Μακρόνησο: www.makronissos.net
- Πανελλήνια Ένωση Κρατούμενων Αγωνιστών Μακρονήσου: www.pekam.org.gr
- Μουσείο Πολιτικών Εξόριστων Άη Στράτη: www.exile-museum.gr
- Επικοινωνία: Τηλ. 210 32 13 488, exilemuseum@gmail.com

Αφιέρωμα στο Βασίλη Ζάννο


Τον Οκτώβρη του 1944, όταν οι Γερμανοί εγκαταλείπουν την Αθήνα, το οπλοστάσιο της «Luftwaffe», στο Παλαιό Φάληρο, πέφτει άθικτο στα χέρια της ομάδας του Βασίλη Ζάννου - Γραμματέα της Πολιτοφυλακής Παλαιού Φαλήρου. Πρόκειται για πολεμοφόδια και οπλισμό μεγάλης ποσότητας. Ο Βασίλης Ζάννος ειδοποιεί τις οργανώσεις που τα προωθούν στα τμήματα του αγωνιζόμενου ακόμα ΕΛΑΣ στις βορινότερες περιοχές της χώρας.

Ο Βασίλης Ζάννος υπήρξε μέλος του ΚΚΕ από τα φοιτητικά του χρόνια (σπούδασε μουσική) και καθοδηγητής τόσο της Λαϊκής Πολιτοφυλακής Παλαιού Φαλήρου κατά τη διάρκεια της Κατοχής όσο και της παράνομης κομματικής οργάνωσης των εξορίστων του ΚΚΕ στις Ράχες Ικαρίας. Κατά την Κατοχή αλλά και στην Εξορία γνωρίστηκε και ανέπτυξε φιλία με τον Μίκη Θεοδωράκη.

Στην Ικαρία τοποθετήθηκε υπεύθυνος διαφώτισης των εξορίστων και συνεργάστηκε με το συνθέτη σε ζητήματα ασφαλείας της ζωής στο νησί. Μαζί το 1946 εξουδετέρωσαν τον μηχανισμό της Ασφάλειας που είχε τοποθετηθεί ανάμεσα στους εξόριστους για να τους παρακολουθεί και να συλλέγει επιβαρυντικά στοιχεία για τις διάφορες δικαστικές υποθέσεις τους.

Χαρακτηριστικό της απαράμιλλης ευαισθησίας και του πνεύματος συντροφικότητας που τον διακατείχε αποτελεί το παρακάτω απόσπασμα από το αυτοβιογραφικό έργο του Θεοδωράκη Δρόμοι του Αρχάγγελου το περιστατικό αναφέρεται στην υποδοχή των εξορίστων από την κομματική οργάνωση εξορίστων Ικαρίας το 1946: «... Ένας νέος κάθεται σ' ένα σκαμνί, κουλουριασμένος. Μάλλον θα πρέπει να πονάει η κοιλιά του. Πάνω στο τραπέζι μια πατάτα.... Αναγνωρίζω τον Βασίλη Ζάννο. Είχα να τον δω από τότε. "Τι έχεις" του λέω; "Πεθαίνω απ' την πείνα" "Και γιατί δεν τρως την πατάτα σου;" "Τη φυλάω μπας κι έρθει κανένας καθυστερημένος". Και όλο το αυτί του, πράγματι προς το μονοπάτι. Ηρθε κι αυτός ο καθυστερημένος κι ο Βασίλης έτρεξε να τον υποδεχτεί. Του 'φτιαξε τόπο να πλαγιάσει και του 'δωσε και την πατάτα του ολόκληρη. Δεν είχα δει ποτέ μου τέτοιο πράγμα...».

Στην Ικαρία ο συνθέτης συναντά τον Βασίλη Ζάννο κάθε Πέμπτη. «... Μόλις τελειώναμε με τα κομματικά, συνέχιζα με τη μουσική». Εκεί ο Μίκης του τραγουδά τα μουσικά θέματα από την «Ελληνική Αποκριά» και άλλες συνθέσεις που έχει γράψει στο νησί.

Την εκτέλεση του Βασίλη Ζάννου ο συνθέτης την πληροφορείται στη δεύτερη εξορία του στην Ικαρία. Τον πιάσανε με την υπόθεση Χρήστου Λαδά. «Στην ασφάλεια... τον είχαν γυμνό και δεμένο πάνω στον πάσσαλο, σαν το Χριστό. Την ημέρα που θα τον εκτελούσαν, μαζί με τον Μακρίδη, τον Ψωμιάδη και τους άλλους, βάλανε στο κελί τους ένα μουσικό... Ηταν γνώριμοι από την Ικαρία... Ο Ζάννος γυρίζει και του λέει: "Μίλησέ μας για τη σχολή των βεριστών". "Τι τις θέλουν τις γνώσεις", σκέφτηκε ο μουσικός, "αφού σε λίγες ώρες τα μυαλά τους θα είναι χώμα;"... Άρχισε να τους λέει για τον Λεονκαβάλο και τον Πουτσίνι. "Και τι είναι αυτό;" να ρωτά ο Βασίλης..."Λες, σκεφτόταν ο μουσικός, και πως αυτό το ερώτημα τον έκαιγε αληθινά, κι έπρεπε οπωσδήποτε να μάθει, ένα μέτρο πριν από το θάνατο"».

 Πριν την εκτέλεση τους βασάνισαν φρικτά για τελευταία φορά. Οδηγώντας τους προς το εκτελεστικό απόσπασμα, ο Βασίλης Ζάννος φωνάζει: «"Με χορό, σύντροφοι, με χορό και με τραγούδι να πάμε στο θάνατο...". Κι άρχισε να τραγουδάει "Στη στεριά δε ζει το ψάρι"». Στους στρατιώτες που ετοιμάζονται να τον εκτελέσουν λέει: «Αδέρφια, δεν έχουμε μίσος για σας. Πεθαίνουμε για την πατρίδα. Πεθαίνουμε για τη λευτεριά. Πεθαίνουμε και για σας». Μερικοί συγκινούνται τόσο που αρνούνται να στοχεύσουν στην καρδιά. Ένας ασφαλίτης, βρίζοντας, άρχισε να τους γαζώνει με το αυτόματο...



Μνήμη του Βασίλη Ζάννου 


Γύρω στα μέσα του Μάη του 1948, ένα πρωινό ξυπνήσαμε από τα κτυπήματα στην πόρτα μας. Ανοίγοντας η Ελένη μπουκάρανε τρεις ασφαλίτες. Όλοι οι άνδρες του σπιτιού ήμασταν υπό κράτηση. Ντυθήκαμε και πήγαμε για το Τμήμα. Βγήκαμε έξω στο δρόμο και περιμέναμε κι άλλους συλληφθέντες από τη γειτονιά για να μας μεταφέρουν όλους μαζί. Στο περίπτερο πρόσεξα ότι οι εφημερίδες είχαν πηχυαίους τίτλους και φωτογραφίες. Επρόκειτο για τον φόνο του Υπουργού Δικαιοσύνης Χρήστου Λαδά. Μεταξύ των εικονιζόμενων στην "Ακρόπολη" ήταν και ο Βασίλης Ζάννος αδερφός του φίλου μου και συμμαθητή μου Αντώνη Ζάννου. Έβαλα έτσι στο νου μου ότι μπορεί να τον συναντήσω στο Τμήμα. Φθάσαμε κάποια στιγμή μπουλουκηδόν στο ΙΓ' Παράρτημα Ασφαλείας Αθηνών στον Νέο Κόσμο. Ο κόσμος ήταν πολύς και στριμωγμένος στο υπόγειο. Μερικές ώρες μετά μας πήραν για ανάκριση. Ο πατέρας μου κι οι αδερφοί μου Μήτσος και Γιώργος υπέγραψαν δήλωση κι έφυγαν αμέσως. Η τακτική ήταν να καλούν έναν έναν στο γραφείο του Διοικητή Ασφάλειας, όπου άρχιζε το ψηστήρι πότε με το καλό και πότε με τις σφαλιάρες. Όσοι υπέγραφαν απολύονταν αμέσως, οι άλλοι μεταφέρονταν πάλι στο κρατητήριο για "ειδική μεταχείριση". Τις μέρες της σύλληψης του Βασίλη Ζάννου η μητέρα μου προσπαθούσε να τον βρει μαζί με την κυρία Κλειώ, την δική του. Τις έστελναν από όροφο σε όροφο και τελικά τις έδιωξαν. Όμως κατεβαίνοντας τις σκάλες σε έναν όροφο, από μια μισάνοιχτη πόρτα το διέκριναν σε μια πολυθρόνα λιώμα από τα βασανιστήρια. 

(Κουτσογιαννόπουλος Βάσος, Μαρτυρίες Εξορίας, Βιβλιόραμα, 2014 σελ 24, 34)


Πρέπει να ήταν άνοιξη του 1948 όταν δολοφονήθηκε ο Υπουργός Δικαιοσύνης Λαδάς. Η ΟΠΛΑ Αθήνας είχε λάβει εντολή να τον σκοτώσει αφού είχε στείλει στα αποσπάσματα όλο το άνθος της νεολαίας της Εθνικής Αντίστασης. Εγώ τότε είχα αρχίσει να δουλεύω σε τυπογραφείο και ήρθαν και μας μάζεψαν 4-5 παιδιά της παλιάς ΕΠΟΝ από τη δουλειά. Δεν μίλησε κανένας. Ρωτάω τον χωροφύλακα που μας πάνε και γιατί. Μου λέει "Βούλωσε το στόμα σου και προχώρα". Μας χώσανε στην Γενική Ασφάλεια Αθηνών σαν σαρδέλες στο υπόγειο κρατητήριο. Εκεί περίμενα ως το βράδυ. Παίρνανε 4-5 τη φορά αλλά εμείς ήμασταν σίγουρα 1000 με 1500 μέσα εκεί. Άλλους τους αφήνανε μετά από δήλωση άλλους τους φέρνανε λιώμα στο ξύλο στα διπλανά κελιά. Το βράδυ πιάσανε την κουβέντα με το διπλανό θάλαμο ψιθυριστά. Μάθαμε πως στους πάνω ορόφους είχανε 5-6 βασικούς υπόπτους και τους είχανε σακατέψει στο ξύλο. Είχανε ειδικά δωμάτια με ηχομόνωση από παχύ μπετό στους τοίχους. Το πρωί ακούω " Τσελέπης Κώστας, Παπακωνσταντίνου Κυριάκος και Τσάκος Γιάννης γρήγορα έξω". Βγήκα. Μας πήγαιναν στο διευθυντή. Δεν καταλάβαινα γιατί αλλά τότε δεν ήξερα πως ο μπάρμπας μου ο ταξίαρχος Παπακωνσταντίνου είχε ήδη πάρει και απαιτήσει να με αφήσουν. Εκεί περίμενα για κανένα δίωρο σε ένα διάδρομο. Καθόμουνα σε ένα ξύλινο πάγκο και στο βάθος του διαδρόμου ήταν μια μισάνοιχτη πόρτα που μπροστά της είχε ένα χωροφύλακα που βημάτιζε βαριεστημένος. Μου έκανε εντύπωση ότι κράταγε αυτόματο σαν σκοπός. Στο διάδρομο ακούγονταν ένα υπόκωφο μουρμούρισμα. Μετά από λίγο πλησίασα τον χωροφύλακα και ζήτησα τσιγάρο. Εκείνος μου είπε βαριεστημένα να πάω να κάτσω στη θέση μου. Συνειδητοποίησα ότι το μουρμούρισμα έβγαινε από την πόρτα. Μετά από λίγο ήρθε μια καθαρίστρια με έναν κουβά και μπήκε στο δωμάτιο. Ο χωροφύλακας κάτι της είπε και κατέβηκε για τσιγάρο. Τότε βρήκα την ευκαιρία να κάνω μια μικρή βόλτα κοντά στην πόρτα γιατί με είχε φάει η περιέργεια να δω ποιος ήτανε μέσα. Είδα έναν άνθρωπο δεμένο σε μια καρέκλα που είχε προσαρμοσμένα λουριά. Το πρόσωπό του ήταν μπλαβί και έσταζε από το σώμα του ολόκληρο αίματα στο πάτωμα. Ήτανε γυμνός. Η καθαρίστρια σφουγγάριζε το πάτωμα προσπαθώντας να μην κοιτάει τον άνθρωπο. Αυτός πρέπει να ήταν σε αφασία γιατί μουρμούριζε και βόγκαγε συνέχεια. Φοβήθηκα και πήγα να κάτσω πάλι στη θέση μου. Είχα αποφασίσει ότι θα υπόγραφα ότι μου βάζαν μπροστά μου. Αυτός ήταν ο Ζάννος. Τον είχανε κάνει μαύρο στο ξύλο. Αργότερα έμαθα ότι του κάνανε φάλαγγα, ηλεκτροσόκ και του βγάλαν τα νύχια. Ο κουβάς της καθαρίστριας βγήκε γεμάτος κοκκινόμαυρο νερό από εκεί μέσα (...) 


Κυριάκος Παπακωνσταντίνου, Μαρτυρία, 2010 Ιούνιος




Το τελευταίο γράμμα του Βασίλη Ζάννου 


Όταν θα παρετε το γράμμα μου θα είμαι ήδη νεκρός. Μην κλάψετε όμως καθόλου. Δεν ταιριάζουν κλάματα σε εκείνους που πέφτουν για την Πατρίδα και το λαό μας. Από το αίμα το δικό μας θα μεγαλώσει το δέντρο της λευτεριάς και της ειρήνης. Ήταν λογική συνέπεια της ζωής μου ο θάνατος αυτός. Είμαι ευτυχής γιατί πέφτω όρθιος και δε ζω σούρνοντας. Έτσι μας έμαθε κάποιος του οποίου παιδιά είμαστε.

Είμαι ευτυχής γιατί πέφτω όρθιος και δε ζω σούρνοντας. Ετσι
μας έμαθε κάποιος του οποίου παιδιά είμαστε... Ματώσαμε τα
πόδια, βάψαμε με αίμα το μονοπάτι, το μονοπάτι να γίνει δρόμος
και ο δρόμος λεωφόρος για να βαδίσουν όλα τα παιδιά της
Ελλάδας και όλου του κόσμου χωρίς κόπο.


Στο θάλαμο αυτό τώρα δα είμαστε 27. Αν θα μπορούσατε να μας
βλέπατε, δε θα αισθανόσαστε τίποτε άλλο παρά να τραγουδήσετε
μαζί και να γελάσετε. Δεν είναι δυνατόν να φανταστείτε τι
καλαμπούρι γίνεται. Σκέτος χορός, τραγούδια λαϊκά του αγώνα και άλλα.
Κι όμως σε 7 ώρες δε θα ζει κανένας

μας.

Μαμά σε λάτρεψα το ξέρεις για αυτό προτίμησα τον τίμιο θάνατο. Όλα τα παιδιά μας ανέθρεψες με τίμιες αρχές για αυτό να είσαι περήφανη, σε κούρασα πολύ στη ζωή, στενοχωρεθήκατε πολύ ίσως για αυτό κι συ με αγάπησες πολύ. Σε είχα κουράσει τόσο, μαμά συγχώρεσέ με.

Μπαμπά να είσαι περήφανος. Ξέρω πως θα αισθάνεσαι και συ... Σφίξε τα δόντια, κοίτα μπροστά. Μπροστά είναι το φως. Ήσουν πάντα παλλικάρι στη ζωή, γιάντεψε τώρα πια για τ' άλλα τα παιδιά. Σε σκέπτομαι σημαντικά στο θάλαμό σου καπνίζοντας το ένα πίσω από το άλλο τα τσιγάρα, μα που και που σφίγγεις τα δόντια, κράτα το δάκρυ και χαμογέλασε. 

Γιάννη μου ίσως στη ζωή να μην νοιώσαμε βαθιά ο ένας τον άλλο, τουλάχιστο δεν το εκδηλώσαμε, είμαστε λίγο διαφορετικοί άνθρωποι βλέπεις. Μα σε αγάπαγα πολύ, ξέρω τι έκανες για μένα και σε ευχαριστώ.

Άννα μου θυμάσαι τι λέγαμε. Θέλει αίμα ακόμα πολύ το δέντρο της λευτεριάς, ήξερα τότε ότι και το δικό μου αίμα θα το χρειαστεί. Δεν έκανα τίποτε άλλο παρά το ελάχιστο καθήκον προς το λαό μας. Δεν σε ξέχασα ούτε στιγμή. Δεν ξέρω μα ήσουν η συμπάθειά μου. Γεια σου Αννούλα μου. Στον Τατάκη μου θέλω να μιλάτε για τον Τσίτσι του. Μεγαλώστε τον όπως λέγαμε. 

Φωτεινίτσα μου, είσαι σπουδαίο κορίτσι. Είχες κάτι το περίεργο, παλλικαρίσιο, μου είχε κάνει εντύπωση η ευθύτητά σου, καθαρό ποτάμι ήσουνα για αυτό και β΄ρισκεσαι εκεί που είσαι τώρα. Μην ξεφύγεις καθόλου. Ο θάνατός μου ας σε ατσαλώσει. Έτσι δένεται το ατσάλι.

Κούλα μου διακοπτω λίγο γιατί ο Κουμπάρος μου με έκανε να σκάσω στα γέλια. Συνεχίζω. Ήσουνα η ιδιαίτερη αγάπη μου. Τέτοια αδελφούλα είναι λίγο σπάνιο πράγμα. Δεν σου γράφω άλλο γιατί εσύ με καταλαβαίνεις τι θα σου έγραφα. Σε σένα και στον Αντωνάκη αφήνω όλα τα βιβλία μου. 

Αντωνάκη μου, πρόσεξε τη μαμά και τον μπαμπά, όλους, εσύ πια είσαι το παλλικάρι του σπιτιού. Θέλω να πας αν μπορέσεις στο Πολυτεχνείο. Και όχι πολλές... μία και καλή. Πρόσεξε. Πεθαίνω ευτυχής γιατί ξέρω τι αφήνω πίσω μου. Σφίξε τα δόντια σου. 

ΥΓ Αυτά που έγραψαν οι εφημερίδες ότι είπα στο τέλος της δίκης είναι αισχρά ψέμματα. Ξέρετε το. Ήμουν όρθιος σ' όλη τη δίκη ο ίδιος. 

Γεια σας - Γεια σας

Βασίλης Ζάννος




Φωτογραφικό υλικό



Οι καταδικασθέντες για τη δολοφονία Λαδά. Τρίτος από αριστερά ο Βασίλης Ζάννος


To τελευταίο γράμμα του Βασίλη Ζάννου


Επίσκεψη Μακρόνησος



Η Πανελλήνια Ενωση Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου(ΠΕΚΑΜ) και η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) διοργανώνουν, την Κυριακή 7/9, στη Μακρόνησο, εκδήλωση τιμής και μνήμης για τις «Αγωνίστριες Εξόριστες Γυναίκες». Θα γίνει ξενάγηση στο μαρτυρικό νησί όπου βασανίστηκαν δεκάδες χιλιάδες κομμουνιστές, αγωνίστριες και αγωνιστές της Αντίστασης και μαχητές του ΔΣΕ, πολλοί από τους οποίους εξοντώθηκαν και άφησαν την τελευταία τους πνοή στο νησί.


Για την εκδήλωση, θα αναχωρήσουν πούλμαν από την πλατείαΚάνιγγος ώρα 7.30 το πρωί της ίδιας μέρας.
Κρατήσεις θέσεων στα τηλέφωνα της ΠΕΚΑΜ (210.3247.820 - 6974.278.797) και της ΟΓΕ (210.3629.460 - 6977.120.661). Επίσης, στους κατά τόπους Συλλόγους της ΟΓΕ.

Φεστιβαλ για τα 41 χρόνια από το θάνατο του Σαλβαδόρ Αλιέντε


«Είμαι σίγουρος πως η θυσία μου δεν είναι μάταιη. Έχω την βεβαιότητα, πως θα αποτελέσει τουλάχιστον ένα ηθικό μάθημα για την... καταδίκη των κακούργων, των προδοτών, των επίορκων» ήταν τα τελευταία λόγια του Σαλβαδόρ Αλιέντε στην ύστατη ομιλία που απηύθυνε στον χιλιανό λαό, λίγο πριν τον θάνατό του, στις 11 Σεπτεμβρίου 1973, ημέρα που εκδηλώθηκε στην Χιλή το στρατιωτικό πραξικόπημα του δικτάτορα Πινοτσέτ.

Η πάντα ποιοτική κινηματογραφική εταιρεία New Star σε συνεργασία με το Fundacion Salvador Allende και υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Δημοκρατίας της Χιλής στην Ελλάδα διοργανώνει για άλλη μια φορά, ένα μεγάλο αφιέρωμα στον μεγάλο αγωνιστή και λαικό ηγέτη της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε, 41 χρόνια από τον θάνατο του.

Το αφιέρωμα θα λάβει χώρα 11 με 17 Σεπτεμβρίου 2014 στον κινηματογράφο New Star Cinema ΜΑΡΙΑ-ΕΛΕΝΑ ΟΝΑΡ, Αγ. Παρασκευής 40-Ανάκασα - Αγ. Ανάργυροι. Θα προβληθούν ταινίες και ντοκιμαντέρ για τον Αλιέντε και την Χιλή ενώ θα λειτουργήσει και έκθεση φωτογραφίας, αφίσας και ντοκουμέντων.


Θα προβληθούν οι ταινίες:

Ο Αγνοούμενος (Κώστας Γαβράς), Γλυκιά Πατρίδα (Μιχάλης Κακογιάννης), Ματσούκα (Andres Wood), Βρέχει Πάνω απ’ το Σαντιάγο (Helvio Soto), Πουθενά (Luis Sepulveda), Σαλβαδόρ Αλιέντε (Patricio Guzman), The Black Pimpernel (Åsa Faringer, Ulf Hultberg), Υπόσχεση στους Νεκρούς: το Ταξίδι της Εξορίας του Άριελ Ντόρφμαν (Peter Raymont), ) Η Μάχη της Χιλής: Μέρος 1ο, Η Εξέγερση της Μπουρζουαζίας (Patricio Guzma),  Η Μάχη της Χιλής: Μέρος 2ο, Το Πραξικόπημα (Patricio Guzman), Η Μάχη της Χιλής: Μέρος 3ο, Η Λαϊκή Εξουσία (Patricio Guzman), Υπόθεση Πινοσέτ (Patricio Guzman), Ο Πόλεμος με τις Μούμιες  ( Heynowski/Scheuman),  Ψαλμός 18  (Heynowski/ Scheuman), Οι Νεκροί δεν Σιωπούν (Heynowski/Scheuman), Αλύγιστος στη Φωτιά  (Heynowski/Scheumann), Χιλή: Μέχρι πότε; (David Bradbury), Ξεχασμένη Μνήμη (Niles Atallah),) Νύχτα Πάνω απ’ τη Χιλή  (Sebastián Alarcón, Aleksandr Kosarev).


«Aς μάθουμε να ζούμε μ’ αυτούς που μας λείπουν επειδή αποτελούν κομμάτι μας, επειδή ξέρουμε γιατί μας λείπουν, κι επειδή την απουσία τους την αναπληρώνουμε με καμάρι» Luis Sepulveda


Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Oι τελευταίοι αντάρτες του ΔΣΕ Ικαρίας



Πέντε Ικαριώτες και τέσσερις (στην αρχή τρεις) εξόριστοι έμειναν στα βουνά της Ικαρίας. Οι πέντε Ικαριώτες ήταν: ο Γιάννης Δημ. Τσερμέγκας απ΄το Μαυράτο, ο Στράτος Ξεν. Τσαμπής απ΄το Χρυσόστομο, ο Αντώνης Ζαχ. Καλαμπόγιας απ΄το Μονοκάμπι, ο Στέφανος Νικ. Παπαγεωργάκης απ΄το Μαυράτο και ο Φίλιππος Ιωάννη Μαυρίκης απ΄ το Μαυρικάτο. Οι εξόριστοι ήταν ο Κώστας Λίτσας απ΄το Μαρούσι Αττικής, ο Μήτσος Μπάφας απ΄το Βαθύπεδο Ιωαννίνων, ο Βασίλης Φρουζές απ΄το Βόλο και ο Χαράλαμπος Γκότζος απ΄την Ήπειρο. Αυτοί ήταν που κράτησαν ψηλά τη σημαία της νήσου Ικαρίας μέχρι που φύγανε το 1955. Έξι χρόνια έμειναν στα βουνά της Ικαρίας και με τέλος καλό. Αντιμετώπιζαν σοβαρούς κινδύνους, από που να γλυτώσουν; Από τα αποσπάσματα που είχαν εξαπολύσει ένα άγριο κυνηγητό; από τις ενέδρες; από την πείνα; απ΄τις κακοκαιρίες; βοριάδες, καταιγίδες και χιόνια; απ΄τους αρουραίους και τα φίδια που τρύπωναν στα καταφύγια; Οι αντάρτες χωρίστηκαν σε τρεις περιοχές για να είναι κοντά στις οργανώσεις. Και ήταν: Περιοχή Αγ. Κηρύκου, οι Τσερμέγκας - Παπαγεωργάκης. Περιοχή Ευδήλου, Μεσαριάς, Καραβοστάμου, Αράθουσας, Χρυσοστόμου, Μαγγανίτη, με βάση το Δρούτσουλα, οι Τσαμπής - Λίτσας. Περιοχή Ραχών, πέρα Μεριάς, Πάπα, οι Καλαμπόγιας, Μπάφας, Μαυρίκης. Δημιούργησαν ένα πολύ καλό δίκτυο οργανώσεων και πληροφοριών, που μπορούσαν να παρακολουθούν κάθε κίνηση των αποσπασμάτων.

Προσφέρθηκαν από μόνα τους και παιδιά που παρακολουθούσαν αποσπάσματα, ανέβαιναν σε δέντρα κι έβλεπαν, έμπαιναν και στα καφενεία δήθεν να παίξουν και άκουγαν τις κουβέντες χωροφυλάκων και τις μετέφεραν στους γονείς τους, με αποτέλεσμα οι αντάρτες να είναι πολύ προσεκτικοί στις κινήσεις τους και να αποφεύγουν τις ενέδρες. Υπήρχαν φορές που η ζωή τους κρεμόταν από μία κλωστή. Μια φορά ήταν χωροφύλακες πάνω σ΄ένα βράχο που κάτω από αυτόν ήταν κρυμμένοι αντάρτες. (γνωστό σήμερα ως Ανταρτοσπηλιά). Και στις εκλογές που έγιναν, βοήθησαν όσο μπορούσαν. Στις 5 Μάρτη 1950 έγιναν βουλευτικές εκλογές. Οι ΕΑΜ δυνάμεις έλαβαν μέρος με τον τίτλο {Δημοκρατική Παρά-ταξη (Δ.Π)}, που ιδρύθηκε στις 4 Φλεβάρη 1950. Πήρε 163.824 ψήφους και 18 έδρες. Στις 15 Απρίλη 1951 έγιναν οι πρώτες Δημοτικές και Κοινοτικές εκλογές, οι αριστερές δυνάμεις είχαν μεγάλες επιτυχίες στην Ικαρία. Οι αντάρτες όμως δεν μπορούσαν να μείνουν άλλο στο βουνό. κινδύνευαν συνέχεια και άρχισαν οι σκέψεις να φύγουν.

Σ΄ένα πρωτοχρονιάτικο τραπέζι - γλέντι στα Μαντριά (Πρωτοχρονιά του 1950 με το παλιό ημερολόγιο) κάποιος απ΄τους νόμιμους συντρόφους τους ρώτησε αν σκέπτονται να φύγουν από την Ικαρία. Δεν απέρριψαν την ιδέα. Ήταν εκεί κι ένας που είχε καΐκι και προσφέρθηκε να βοηθήσει. Πήγαν στο Μοναστήρι, βρήκαν τον Χαράλαμπο Γκότζο και τους έδωσε το {καλώς έχειν}, ζητώντας τους όμως να τον πάρουν μαζί τους. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για το φευγιό. Ο Τσαμπής ανέλαβε και βρήκε τον άνθρωπο που είχε το καΐκι, του έδωσαν χρήματα για να φτιάξει τη μηχανή, βρήκαν και τον πλοίαρχο και μετά από πολύ καιρό ορίστηκε η συνάντηση για την αναχώρηση στην Αρμενόπλακα (μετά την Πλαγιά και πριν το Μαγγανίτη η οποία δεν έγινε ποτέ. Έπειτα μάθανε από τον ιδιοκτήτη του καϊκιού ότι ο πλοίαρχος του την έσκασε και ότι θα τους επέστρεφε τα χρήματα πράγμα το οποίο δεν έγινε ποτέ. Ο πλοίαρχος αργότερα βρέθηκε στην Αμερική και το κόμμα τον διέγραψε από μέλος. Και άδοξα τελείωσε η πρώτη απόπειρα. Και πέρασαν οι χρονιές 51-52-53 με πιέσεις στον κόσμο της Ικαρίας, ξύλο, φυλακίσεις, εξορίες, χωρίς κανένα αποτέλεσμα για τον εντοπισμό των ανταρτών. Στην Ικαρία δεν έπαψαν αυτά τα χρόνια οι προσπάθειες για απόδραση των ανταρτών για να γλιτώσουν και αυτοί μα και οι Ικαριώτες από το κυνηγητό και την τρομοκρατία. Την 25η Μαρτίου 1954 έγινε το ταξίδι αυτό από τον Πάπα (Καρκινάγρι). Τους πήγε βενζίνα στην Τήνο και από ΄κει  τράβηξε ο καθένας το δρόμο του όπως είχαν συμφωνήσει.