H μικρή Ντέπη Μιχαηλίδη

Το παρακάτω απόσπασμα αποτελεί απόσπασμα του βιβλίου της Μαριγούλας Μαστρολέων-Ζέρβα με τίτλο Κρατούμενες στα Γιούρα και περιγράφει τη μικρή τότε Ντέπη Μιχαηλίδη και το πως βίωσε την περίοδο της Δικτατορίας την εξορία του πατέρα της. Το δημοσιεύουμε για την αυθεντικότητα και την ανθρωπιά του.

" Ο Πάνος Μιχαηλίδης όταν πιάστηκε, η γυναίκα του ήταν έγκυος και όταν γέννησε, ο Πάνος βρίσκονταν στη Γιούρα. Μεγάλωνε το κοριτσάκι με το παραμύθι του πατέρα που βρίσκονταν μακριά. Με τον πατέρα που ήταν ήρωας διωκόμενος για τα όσα πίστευε. Ότι κι αν του έλεγε η μητέρα του το άκουγε σαν παραμύθι. Όταν τους έκαναν μεταγωγή στη Λέρο από τη Γιούρα και επέτρεψαν τα τρίμηνα επισκεπτήρια άρχισε και το πήγαινε η μητέρα του κάθε τρεις μήνες για να γνωρίσει τον πατέρα του. Άρχισε έτσι κι η μικρή Ντέπη πριν χρονίσει να κάνει επισκεπτήριο στον πατέρα της. 

Ήταν η πιο μικρή επισκέπτρια της Λέρου. Όταν απολύθηκα κι εγώ από την Αλικαρνασσό πήγαινα το πρώτο μου επισκεπτήριο και όταν το καράβι έφθασε στη Λέρο στις 2:30 τα ξημερώματα άραξε αρόδου. Ήταν το Κνωσσός που ήταν μεγάλο και οι σκάλες του πανύψηλες. Όπως είχαμε μπει σε σειρά για να κατεβούμε, ακούω μια παιδική φωνούλα. Η Ντέπη πια είχε γίνει 2 χρονών κι είχε πια αποκτήσει εμπειρία από το επισκεπτήριο. Λέω στη φίλη μου που πηγαίναμε για πρώτη φορά μαζί: Να και μια χαρούμενη νότα. Πήγα κοντά και η Ντέπη όπως ήταν μαθημένη που της μιλούσαν και τη χάιδευαν  μόλις της μίλησα έπεσε πάνω μου. Την πήρα και την κατέβασα εγώ από την πανύψηλη σκάλα του Κνωσού. Από τότε γνωριστήκαμε και με τη μαμά της. Η Ντέπη την άλλη μέρα στο επισκεπτήριο μόλις έβλεπε κανέναν άντρα τον φώναζε μπαμπά.. μπαμπά. Δεν ήξερε ακόμα να ξεχωρίσει τον δικό της πατέρα γιατί δεν τον είχε δει ποτέ στο σπίτι και δεν τον είχε συνηθίσει. Όλους μαζί τους έβλεπε, όλους μπαμπάδες τους έλεγε. Για σκεφτείτε το πρώτο σου παιδί να το βλέπεις απο μακριά και να μην σε γνωρίζει για πατέρα. Ήταν για τον Πάνο άλλο ένα χτύπημα από τα πολλά που είχε περάσει. Και η καημένη η Ντέπη και αυτή δυσκολεύτηκε να τον συνηθίσει όταν βγήκε. Δεν ήθελε να μοιραστεί τη μαμά της μαζί του. Την ήθελε δική της, μόνο δική της όπως είχε συνηθίσει. Αγωνίστηκαν για να την πείσουν. 

Ήταν κι αυτή με τον δικό της τρόπο θύμα από τα πολλά θύματα της Χούντας..." 

O γάμος της Μαριγούλας Μαστρολέων με το Δημήτρη Ζέρβα ενώ ο δεύτερος ήταν εξόριστος στη Λέρο. Στα πόδια τους η μικρή Ντέπη Μιχαηλίδη παρανυφάκι. 

Η αντικομμουνιστική παραχάραξη της Ιστορίας από αστικά, νεοναζιστικά έντυπα

Είναι γεγονός πως, ιστορικά, κάθε φορά που ο καπιταλισμός περνούσε κρίση, ο αντικομουνισμός οξυνόταν (δίπλα σε κάθε μορφής καταστολή) υπό το φόβο της ριζοσπαστικοποίησης των μαζών και με στόχο την ενσωμάτωσή τους. Ένα δείγμα της έντασης αυτής του αντικομμουνισμού σήμερα αποτελεί η αναβίωση μιας σειράς «επιχειρημάτων» κατά του ΚΚΕ που κατασκευάστηκαν την περίοδο της Κατοχής και διαδίδονται στις μέρες μας ευρέως από διάφορα αστικά, εθνικιστικά, νεοναζιστικά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. «Αξιοποιούνται» δε στην πρώτη γραμμή της αντικομμουνιστικής επίθεσης κομμάτων όπως η Χρυσή Αυγή ή ο ΛΑ.Ο.Σ. και όχι μόνο.

Πρόκειται για «ντοκουμέντα» που στη διάρκεια της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης παράχθηκαν μαζικά προκειμένου να δυσφημιστεί ο αγώνας του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Δεκάδες «συμφωνίες» έκαναν τότε την εμφάνισή τους, με τις οποίες το ΕΑΜ και το ΚΚΕ άλλοτε «πρόδιδαν» την Ελλάδα στους Αλβανούς, άλλοτε στους Βούλγαρους, άλλοτε στους Γιουγκοσλάβους, άλλοτε στους Γερμανούς κ.ο.κ. Ας τα εξετάσουμε ένα προς ένα.

Το «Σύμφωνο» του Πετριτσίου

Το περιβόητο πια «Σύμφωνο» του Πετριτσίου, η πλέον αναπαραγόμενη και ταυτόχρονα γνωστή πλαστογραφία του είδους της, «συνάφθηκε» στις 12 Ιουλίου 1943 μεταξύ του Γ. Ιωαννίδη (εκ μέρους του ΚΚΕ) και του Δ. Δασκάλωφ (εκ μέρους του ΚΚ Βουλγαρίας). «Προέβλεπε» τη δημιουργία Βαλκανικής Ένωσης Σοβιετικών Δημοκρατιών, στην οποία η Μακεδονία θα εντασσόταν ως Αυτόνομη Σοβιετική Δημοκρατία. Σύμφωνα με τον Χ. Νάλτσα (αρχηγό του πολιτικού κλάδου της ΠΑΟ), «αντίγραφον ταύτης επρομηθεύθη ολίγον μετά την υπογραφήν της η σχετική υπηρεσία της Πανελληνίου Απελευθερωτικής Οργανώσεως (ΠΑΟ) εν Θεσσαλονίκη και υπέβαλεν εις την εν Καΐρω Ελληνικήν κυβέρνησιν και το Συμμαχικόν στρατηγείον της Μέσης Ανατολής… Το σύμφωνον τούτο εδημοσιεύθη και από το όργανον του χιτλερικού κόμματος Volkischer Beobachter και δεν ημφεσβητήθη ποσώς κατά την εποχήν εκείνην από το ΚΚΕ».1 Καθώς αναφέρει ο H. Richter, εκτός από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους (που αξιοποίησαν το όλο θέμα στο έπακρο προκειμένου να «υποσκάψουν την επιρροή του ΚΚΕ και να το στιγματίσουν ως αντεθνικό»), το «Σύμφωνο» εκμεταλλεύτηκαν προπαγανδιστικά τόσο οι Βρετανοί (διοχετεύοντάς το στις εφημερίδες, π.χ. στη «Daily Herald»), όσο και ο ΕΔΕΣ (δημοσιεύοντάς το στην εφημερίδα του «Νέα Ελλάδα»).2

Καταρχάς είναι ψέμα ότι το ΚΚΕ δεν διέψευσε τότε το εν λόγω «Σύμφωνο». Στις 20 Μάη 1944 ο «Ριζοσπάστης» έγραφε: «Ο Γκαίμπελς διαδίδει με τα φερέφωνά του ότι ο Γιάννης Ιωαννίδης και ο Βούλγαρος Δουσάν Δασκάλωφ υπογράψανε συμφωνία για την ίδρυση μιας "Σοβιετικής Ένωσης Βαλκανικών Δημοκρατιών" και ότι οι Έλληνες κομμουνιστές "ξεπουλήσανε την Ελλάδα στην Βουλγαρία". Πληροφορούμε τον κύριο Γκαίμπελς ότι άργησε πολύ να θυμηθεί το προβοκατόρικο αυτό έγγραφο που σκαρώθηκε πριν από πέντε μήνες και δημοσιεύτηκε απ’ τους Έλληνες φασίστες της "Εθνικής Δράσης". Ο ελληνικός λαός γνωρίζει ότι οι Γερμανοί μαζί με τα τσιράκια τους, Ράλληδες, Γούληδες, Ταβουλάρηδες και Πάγκαλους, φέρανε τους κομιτατζήδες στη Φλώρινα και τη Νάουσα και ξεπουλήσανε τη Μακεδονία στους Βούλγαρους. Μόνο οι κομμουνιστές και το ΕΑΜ πολεμάνε με το όπλο στο χέρι ενάντια στους Βούλγαρους καταχτητές, για να απελευθερώσουνε την ελληνική Μακεδονία και Θράκη απ’ τους Γερμανούς και τους Βούλγαρους».

Όσον αφορά δε τους «πρωταγωνιστές» της υπογραφής του «Συμφώνου», ο μεν Δασκάλωφ ήταν ανύπαρκτο πρόσωπο, ο δε Ιωαννίδης την «επίμαχη» μέρα βρισκόταν στην Αθήνα. Όπως αναφέρει ο ίδιος, «εκείνη την ημέρα, το απόγευμα, εγώ είχα ανταμώσει με τον Σβώλο και είχαμε συνεργασία. Καθορίσαμε τη συνάντηση και για την άλλη μέρα. Το πρωί εκείνης της μέρας βγήκαν οι εφημερίδες με πηχυαίους τίτλους για το σύμφωνο Ιωαννίδη - Δασκάλωφ». «Μα και μέχρι σήμερα δεν μπόρεσα να μάθω τι διάολο ήταν αυτό το όνομα. Υπάρχει, δεν υπάρχει; Είναι πραγματικό όνομα ή δεν είναι;».3

Το εν λόγω «Σύμφωνο» έχει ήδη απορριφθεί ως πλαστό και εργαλείο αντικομμουνιστικής προπαγάνδας από πολλούς μη κομμουνιστές ιστορικούς, όπως οι H. Richter και H. Fleischer – ακόμα και ο Ε. Κωφός (σε αγγλόφωνη μελέτη του 1964) το χαρακτήρισε «αμφιβόλου αυθεντικότητας».4 Ωστόσο, αυτό δεν εμπόδισε τον τέως ευρωβουλευτή της ΝΔ Γ. Μαρίνο να το επικαλεστεί σε άρθρο του στην εφημερίδα «Το Βήμα» στις 20 Δεκέμβρη 1992. Τελικά αναγκάστηκε να παραδεχτεί δημόσια ότι το έγγραφο ήταν όντως πλαστό («Το Βήμα», 10 Γενάρη 1993). Το «Σύμφωνο» του Πετριτσίου ανέσυρε ξανά από το βούρκο της Ιστορίας ο Α. Ντινόπουλος (βουλευτής της ΝΔ, υποψήφιος τότε υπερνομάρχης) σε τηλεοπτική παρουσία στον ALTER την 1η Απρίλη 2008, προκειμένου να «αποδείξει» την «προδοτική στάση του ΚΚΕ»!5

Η «Συμφωνία» ΕΑΜ - ΣΝΟΦ

Η υποτιθέμενη αυτή «συμφωνία» φέρεται να υπογράφτηκε στις 22 Γενάρη 1944 μεταξύ του Α. Τζήμα (εκ μέρους του ΕΑΜ) και του Βούλγαρου αξιωματικού Β. Κάλτσεφ (εκ μέρους του Σλαβομακεδονικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου-ΣΝΟΦ) στις Καρυδιές της Έδεσσας. «Προέβλεπε» τη δημιουργία ενός «αυτόνομου Μακεδονικού Κράτους Σοβιετικής Οργάνωσης» με την παραχώρηση μιας σειράς ελληνικών επαρχιών κ.ο.κ. «Οι βαρύτατοι διά το ΕΑΜ όροι», διευκρίνιζε ο Χ. Νάλτσας, «δεν φαίνονται και παράδοξοι… Η συμφωνία των Καρυδιών εγένετο κατόπιν "ντιρεκτίβας" της Κομιντέρν και άνευ αντιρρήσεως τινός του ΚΚΕ».6

Τι και αν η Κομιντέρν (Κομμουνιστική Διεθνής) είχε αυτοδιαλυθεί το Μάη του 1943, 8 μήνες σχεδόν πριν την «υπογραφή» της επίμαχης «συμφωνίας»; Κατά τους παραχαράκτες της Ιστορίας, συνέχιζε να λειτουργεί, εκδίδοντας ενοχοποιητικές ντιρεκτίβες! «Ολόκληρο αυτό το έγγραφο είναι παράλογο και σαν περιεχόμενο και σαν διατύπωση», τονίζει σχετικά ο Heinz Richter. «Εκεί δήθεν ένας Βούλγαρος υπογράφει για λογαριασμό της ΣΝΟΦ που προσανατολιζόταν προς τη Γιουγκοσλαβία. Πρόκειται για αφελή πλαστογραφία των ελληνικών κύκλων της δεξιάς». Ο H. Fleischer τη συγκαταλέγει (μαζί με εκείνη του Πετριτσίου) ανάμεσα στις γνωστότερες πλαστογραφίες «που επί δεκαετίες δημοσιεύτηκαν και αναδημοσιεύτηκαν από το μηχανισμό προπαγάνδας της ελληνικής Δεξιάς» και «είχαν σαφώς κατασκευαστεί κατά τη διάρκεια του πολέμου από τους πολιτικούς αντιπάλους του ΕΑΜ, κυρίως από την ΠΑΟ και τους οπαδούς της».7

Το «Στρατιωτικό Σύμφωνο Γερμανών - ΕΛΑΣ»

Το «Σύμφωνο» αυτό (που επίσης «ανακάλυψε» η ΠΑΟ) φέρεται να «συνάφθηκε» την 1η Σεπτέμβρη 1944 στο Λειβάδι Χαλκιδικής μεταξύ του Καπετάν Κίτσου (συνταγματάρχη του ΕΛΑΣ) και του Έριχ Φένσκε (ταγματάρχη, Δ/τη της μονάδας 31756 και εκπρόσωπο των ενόπλων γερμανικών δυνάμεων της στρατιάς Αιγαίου). «Προέβλεπε» την ανενόχλητη υποχώρηση του γερμανικού στρατού από τη Μακεδονία, με αντάλλαγμα την παραχώρηση στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ της Θεσσαλονίκης, καθώς και βαρέως οπλισμού, πολεμικού υλικού κλπ. Η «συμφωνία» περί «μη επιθέσεως μεταξύ του ΕΛΑΣ και των γερμανικών στρατευμάτων», καταδείκνυε κατά τον Χ. Νάλτσα το «γεγονός» ότι ο ΕΛΑΣ δεν «διεξήγε αγώνα κατά του κατακτητού.» Επετεύχθη δε – σύμφωνα πάντα με τον ίδιο - έπειτα από «μυστικήν επικοινωνίαν» των Σοβιετικών και του ΕΑΜ Θεσσαλονίκης με το 2ο Γραφείο του Γενικού Στρατηγείου του Γερμανικού Στρατού στην πόλη.8

Έλα όμως που «όπως εξάγεται από τους γερμανικούς καταλόγους των αξιωματικών», μας πληροφορεί ο H. Richter, «δεν υπήρχε στη Βέρμαχτ κανένας ταγματάρχης μ’ αυτό το όνομα (σ.σ. Έριχ Φένσκε)», ενώ ακόμα και «η μονάδα με τον αριθμό 31756 είναι ανύπαρκτη και γέννημα φαντασίας… Τι προπαγανδιστική αξία έχει ακόμα και σήμερα (σ.σ. το 1975) αυτό το έγγραφο φάνηκε καθαρά το Δεκέμβριο του 1968. Η Χούντα της 21.4.67 κυκλοφόρησε ένα λεύκωμα με τίτλο "Δεκέμβριος 1944 - Δεκέμβριος 1967", στο οποίο περιλαμβάνεται και ένα "φωτοαντίγραφο" αυτού του ντοκουμέντου».9

Η επιπόλαια κατασκευή του εν λόγω εγγράφου βεβαίως αποτελεί το ένα μόνο σκέλος στην ιστορική παραχάραξη που επιχειρείται εδώ. Το άλλο έχει να κάνει με τις διεργασίες που πράγματι έλαβαν χώρα λίγο πριν το τέλος του πολέμου, την αντιπαράθεση σοσιαλισμού και καπιταλισμού που ερχόταν στο προσκήνιο. Όσον αφορά αυτό το κομμάτι λοιπόν, η αλήθεια είναι πως οι Ναζί δεν είχαν καμιά πρόθεση να παραδώσουν εδάφη, οπλισμό ή οτιδήποτε άλλο στους κομμουνιστές. Αλλού είχαν στρέψει το ενδιαφέρον και τις ελπίδες τους, γεγονός που καταδεικνύεται από πληθώρα ντοκουμέντων:

Στην αναφορά του στρατάρχη Μαξιμίλιαν φον Βάικς στον αρχηγό του Ηγετικού Επιτελείου της Βέρμαχτ Άλφρεντ Γιοντλ (2 Σεπτέμβρη 1944) τονιζόταν μεταξύ άλλων πως «είναι ζωτικό αγγλικό συμφέρον να πάρει στα χέρια της (σ.σ. η Αγγλία) τις κατεχόμενες τώρα από τη Γερμανία θέσεις-κλειδιά της Ελλάδας, χωρίς να δημιουργηθεί χρονικό κενό που θα έδινε στις κομμουνιστικές συμμορίες τη δυνατότητα ανατροπής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων και της κατοχής πριν τους Άγγλους. Η αναγκαιότητα, σε περίπτωση γερμανικής εκκένωσης, να πάρει σταθερά στα χέρια του την Ελλάδα πριν από τους Έλληνες κομμουνιστές ή και πριν από τους Ρώσους, είναι το κίνητρο για το Συμμαχικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής στο Κάιρο. Αυτό εξηγεί την αναγγελθείσα προσφορά του συνταγματάρχη "Τομ" (σ.σ. πού είναι) στον Ζέρβα και τις βολιδοσκοπήσεις μέσω των ελληνικών καναλιών στην Αθήνα με στόχο να επιτευχθεί μαζί μας μια βραχυπρόθεσμη προθεσμία για την εκκένωση "χέρι με χέρι"».10

Σε τηλεγράφημα του Κουρτ-Φριτς φον Γκρέβενιτς προς τον Χέρμαν Νοϊμπάχερ στις 3 Σεπτέμβρη 1944 αναφερόταν πως «η Ομάδα Στρατιών Ε, Θεσσαλονίκη, δίνει ακριβώς τώρα οδηγίες στον Τύπο ότι πρέπει να σταματήσει κάθε δημοσιογραφική πολεμική κατά του Ζέρβα. Πρωταρχικός στόχος είναι (σ.σ. κατά την άποψη της Ομάδας Ε) η σύμπραξη όλων των εθνικών δυνάμεων κατά του κομμουνισμού». Ο ίδιος στις 10 Σεπτέμβρη ενημέρωνε σχετικά με την αποχώρηση του γερμανικού στρατού από την Κρήτη: «Οι Άγγλοι αφήνουν συνειδητά άθικτους τους ανθρώπους μας, παίρνοντας υπόψη μια επερχόμενη, που είναι και προς το αγγλικό συμφέρον, χρησιμοποίηση κατά των μπολσεβίκων».11

Στα Απομνημονεύματά του, ο υπουργός Εξοπλισμών και στενός συνεργάτης του Χίτλερ, Άλμπερτ Σπέερ, μιλά ανοικτά για συμφωνία μεταξύ των Γερμανών και των Βρετανών: «Παρά τον απόλυτο έλεγχο των Βρετανών στη θάλασσα, επετράπη στις γερμανικές μονάδες να επιβιβαστούν και να ταξιδέψουν ανενόχλητες προς την ενδοχώρα… Σε αντάλλαγμα η Γερμανική πλευρά συμφώνησε να χρησιμοποιήσει αυτά τα στρατεύματα για να κρατήσει την Θεσσαλονίκη έως ότου θα ήταν δυνατό να καταληφθεί από τις Βρετανικές δυνάμεις».12

Οι «συμφωνίες» του Γ. Σιάντου με τους Γερμανούς

Τα «ντοκουμέντα» που προσκομίζονται εδώ αφορούν: α) Ένα «κείμενο» του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ (το υπογράφει ο Γραμματέας Γ. Σιάντος) όπου αναφέρεται σε «συμφωνία» με τη Γερμανική Διοίκηση για παύση των εχθροπραξιών και διευκόλυνση της αποχώρησης του γερμανικού στρατού από την Ελλάδα. β) Μια «συμφωνία» του ίδιου με τον Γερμανό Πρέσβη Γ. Άλτενμπουργκ η οποία «προέβλεπε» την ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας από τις δυνάμεις κατοχής στο ΕΑΜ.

Στο πρώτο ο Γ. Σιάντος φέρεται να ενημερώνει το Γραμματέα μιας «Επιτροπής Πόλης» (ποιας δεν λέει) πως «ύστερα από διαπραγματεύσεις με τη Γερμανική Διοίκηση καταλήξαμε μαζί της σε συμφωνίες», κατά τις οποίες «κάθε "σαμποτάζ" ή οποιαδήποτε άλλη ενέργειά μας ενάντια οπλιτών ή βαθμοφόρων του στρατού κατοχής θα γίνεται ύστερα από σχετικάς υποδείξεις του αρχηγού της Γκεστάπο. Δώστε επομένως εντολή στις Αχτίδες να πάψουν στο εξής οι ξεκάρφωτες ενέργειες… Ακόμα ανέλαβαν την υποχρέωση να μας ειδοποιούν για τα μπλόκα και τις συλλήψεις ώστε κανείς να μην υπάρχει κίνδυνος για τα μέλη της οργάνωσής μας. Παράλληλη υποχρέωση αναλάβαμε και μεις για την περίπτωση αναχώρησής τους από την Ελλάδα. Κανείς δεν πρέπει να ενοχληθεί. Αθήνα, 13/8/44. Γ. Σιάντος».13

Χώρια του γελοίου του πράγματος (οι επιθέσεις κατά των Γερμανών να γίνονται με τη σύμφωνη γνώμη και καθ’ υπόδειξη των ιδίων!) και μόνο το σημείο που αναφέρεται στα περί «ειδοποιήσεως για τα μπλόκα» είναι αρκετό ώστε να αποκαλυφθεί το κατά πόσο πράγματι υπήρξε ή όχι μια τέτοια συμφωνία. Κάτι τέτοιο διαψεύδεται από την ίδια την Ιστορία: Τα μπλόκα στην Κοκκινιά στις 17 Αυγούστου και 29 Σεπτέμβρη, το μπλόκο στην Καλλιθέα στο μεσοδιάστημα αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες της πλαστογραφίας. «Από τα μπλόκα που έγιναν τον τελευταίο καιρό στις κομμουνιστικές συνοικίες», έγραφε στην αναφορά του στις 25 Αυγούστου ο Φον Γκρέβενιτς προς τον Χ. Νοϊμπάχερ, «ιδιαίτερα αιματηρό ήταν το μπλόκο της συνοικίας Νέας Κοκκινιάς: Δίπλα στις 3.000 συλλήψεις, πάνω από 100 κομμουνιστές νεκροί, από τους οποίους τα δύο τρίτα στη μάχη κι ένα τρίτο (σ.σ. εκτελέστηκαν) σαν εξιλέωση για τραυματία μοίραρχο. Σε διαμαρτυρία κατά της αστυνομικής ενέργειας και της στρατολογίας για αναγκαστική εργασία οι κομμουνιστές κάλεσαν για σήμερα σε γενική απεργία».14 Κατά τα άλλα ΚΚΕ - ΕΑΜ και Γερμανοί τα «είχανε συμφωνήσει».

Όσον αφορά τις «τεχνικές λεπτομέρειες» του εγγράφου, ούτε η έδρα του ΠΓ ούτε ο ίδιος ο Γ. Σιάντος βρίσκονταν στην Αθήνα την εποχή εκείνη, αλλά στα Πετρίλια Καρδίτσας. Ο Σιάντος επέστρεψε στην Αθήνα μετά την απελευθέρωση στις 16 Οκτώβρη 1944.

Ακόμα πιο εξόφθαλμα πλαστογραφημένη όμως είναι η επόμενη «συμφωνία», στην οποία κατέληξαν δήθεν ο Σιάντος με τον Άλτενμπουργκ τον Οκτώβρη του 1944 και που επικαλείται στα γραπτά του ο Χ. Νάλτσας. Και αυτό βεβαίως γιατί ο Άλτενμπουργκ δεν βρισκόταν στην Ελλάδα από το Νοέμβρη του 1943, όταν και έκλεισε οριστικά η Γερμανική Πρεσβεία, επομένως οποιαδήποτε συνάντηση, διαβούλευση ή συμφωνία μαζί του θα ήταν μάλλον …αδύνατη!15

1. Νάλτσας Χ., «Το Μακεδονικόν ζήτημα και η σοβιετική πολιτική», εκδ. «Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών», 1954, σελ. 279.

2. Richter H., «1936-1946: δύο επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις στην Ελλάδα», Β’ τόμος, εκδ. «Εξάντας», 1975, σελ. 178.

3. Αναμνήσεις Γιάννη Ιωαννίδη - Μαγνητοφωνημένη αφήγηση στον Αλέκο Παπαναγιώτου.

4. Richter H, ό.π., σελ. 178, Fleischer H., «Επαφές μεταξύ των Γερμανικών Αρχών Κατοχής και των κυριότερων οργανώσεων της Ελληνικής Αντίστασης», στο «Η Ελλάδα στη δεκαετία 1940-1950», 1984, εκδ. «Θεμέλιο», σελ. 113, Kofos E., «Nationalism and Communism inMacedonia», 1964, εκδ. «Institute for Balkan Studies», σελ. 134.

5. Μαΐλης Μ., «Προβοκάτορες και προβοκάτσιες», στον «Ριζοσπάστη», 4/4/2008.

6. Νάλτσας Χ., ό.π., σελ. 286-287.

7. Richter H., ό.π., 179 και Fleischer H., ό.π., σελ. 102, 113.

8. Νάλτσας Χ., ό.π., σελ. 282, 359. Το «ντοκουμέντο» παραθέτει και σε «φωτοαντίγραφο» η Χρυσή Αυγή (http://xryshaugh.blogspot.gr/2012/08/blog-post_9776.html).

9. Richter H., ό.π., σελ. 179.

10. Κρατικό Κεντρικό Αρχείο Πότσνταμ, αρ. φιλμ 18.655, Ζέκεντορφ Μ., «Η Ελλάδα κάτω από τον αγκυλωτό σταυρό: Ντοκουμέντα από τα Γερμανικά Αρχεία», 1991, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 250-251.

11. Στο «Πολιτικό Αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών της Βόννης, Ειδικός Πληρεξούσιος για τη Νότια Ανατολή», τομ. 1, φ. 43 και φ. 8, Ζέκεντορφ Μ., ό.π., σελ. 252 και 257.

12. Speer A., «Inside the Third Reich», 1979, εκδ. «Avon Publishers», σελ. 509-510.

13. Η «Συμφωνία» παρατίθεται σε φωτοαντίγραφο από τη Χρυσή Αυγή (http://xryshaugh.blogspot.gr/2012/08/blog-post_9776.html).

14. Στο «Πολιτικό Αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών της Βόννης, Ειδικός Πληρεξούσιος για τη Νότια Ανατολή», τομ. 1, φ. 60, Ζέκεντορφ Μ., ό.π., σελ. 240.

15. Βελλιάδης Α., «Κατοχή: Γερμανική Πολιτική Διοίκηση στην Ελλάδα 1941-1944», 2008, εκδ, «Ενάλιος», σελ. 159. Την πλαστογραφία καταδεικνύει και ο H. Fleischer, ό.π., σελ. 113.

H δολοφονία του Στέλιου Παπαχατζάκη στη Μακρόνησο

Στις 17/8/1950, έφθασε από τη Μακρόνησο η πληροφορία ότι ο Στέλιος Παπαχατζάκης βρέθηκε νεκρός μέσα στη σκηνή που στεγάζονταν η Διαχείριση του Στρατοπέδου.

Η τοπική εφημερίδα του Ηρακλείου "Δράσις" θα αναγράψει πρώτη από όλες ότι ο Παπαχατζάκης δολοφονήθηκε από κομμουνιστές γιατί είχε υπογράψει δήλωση. Το παραπάνω αποτελεί σαφέστατα μύθευμα αφού όπως αποκαλύπτει μετέπειτα ιατροδικαστική νεκροτομή, ο Παπαχατζάκης βρέθηκε νεκρός από σφαίρα περιστρόφου.

Ο Στέλιος Παπαχατζάκης υπήρξε τραπεζικός υπάλληλος από το Ηράκλειο Κρήτης. Κατάγονταν από παλιά και επιφανή οικογένεια πολιτευόμενων στο Λαϊκό Κόμμα. Στην Κατοχή πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση στο πλευρό του ΕΑΜ, και το 1948 επιστρατεύεται ως έφεδρος υπολοχαγός του Μηχανικού και στέλνεται λόγω φρονημάτων στο Χαϊδάρι  Ύστερα από παρακλήσεις και πιέσεις των δικών του υπογράφει δήλωση, αλλά στέλνεται στη Μακρόνησο.

Στη Μακρόνησο δεν τοποθετείται στις μονάδες οπλιτών αλλά κρατιέται στη Διοίκηση η οποία τον προορίζει για να παραλάβει τη διαχείριση. Ίσως αυτό έγινε με τη μεσολάβηση των δικών του που διέθεταν ισχυρά πολιτικά μέσα, όμως κι ο ίδιος το έβρισκε ως μια κάποια λύση για την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει. Η παραλαβή όμως καθυστερούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ο Παπαχατζάκης είχε διαπιστώσει σοβαρές διαχειριστικές ανωμαλίες και αρνούνταν να παραλάβει και να τις καλύψει. Δεν είναι γνωστό τι είδους πιέσεις δέχονταν για να υποκύψει γιατί με το στρατόπεδο και τους οπλίτες δεν είχε άμεση επαφή. Ωστόσο η στάση και η συμπεριφορά του έδειχναν πως βρίσκονταν σε δύσκολη θέση. Κάποτε ξεστόμισε σε έναν συνάδελφό του τον Ανέστη Ζαλοκώστα, πως στη Διαχείριση έχουν γίνει σοβαρές καταχρήσεις.

Το τραύμα που βρέθηκε στο νεκρό προκλήθηκε από σφαίρα περίστροφου. Οι αστικές εφημερίδες αλλά και η διοίκηση της Μακρονήσου αναφέρουν το περιστατικό ως αυτοκτονία, όμως από την επιτόπια έρευνα που διενεργήθηκε προκύπτουν σοβαρά ερωτηματικά.

1. Ο Στέλιος Παπαχατζάκης δεν είχε πρόσβαση σε περίστροφα ή άλλου είδους οπλισμό
2. Δεν βρέθηκε στον χώρο της αυτοκτονίας περίστροφο ή άλλο πυροβόλο όπλο.
3. Στο πάνινο παραπέτασμα που χώριζε τη σκηνή που εργάζονταν ο Παπαχατζάκης βρέθηκε τρύπα   που δεν υπήρχε πριν και η οποία έμοιαζε με τρύπα που αφήνει βλήμα που διαπερνά το ύφασμα.

Στα βιβλία του προηγούμενου διαχειριστή Φλαμπουριάρη υπήρξαν πολλές ανωμαλίες τις οποίες φυσικό ήταν, να μην θέλει να τις φορτωθεί ο Παπαχατζάκης. Για την ανακοίνωση του θανάτου του δεν έγινε ούτε μια νεκρολογία από τη Διοίκηση της Μακρονήσου, αλλά και το σώμα του παραμένει άγνωστο τι απέγινε. 

Τη διαχείριση μετά το θάνατο του Παπαχατζάκη ανέλαβε ο ανθυπολοχαγός Πετρακάκης, ενώ ο Φλαμπουριάρης έφυγε σύντομα από τη Μακρόνησο...

Έφυγε ο Χρόνης Μίσσιος

Έφυγε στα 82 του χρόνια ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, του Εμφυλίου και της Δικτατορίας, Χρόνης Μίσσιος.

 Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930 από γονείς φτωχούς καπνεργάτες και έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στη συνοικία Ποταμούδια που ήταν τότε γεμάτη φτωχούς βιοπαλαιστές, πρόσφυγες από τη Θάσο και διωκόμενους κομμουνιστές από τη Δικτατορία του Μεταξά.

Το δημοτικό σχολείο θα το αφήσει στη δευτέρα τάξη για να δουλέψει με το κασελάκι προσπαθώντας να ζήσει. Αγωνίζεται στο πλευρό του ΕΛΑΣ ως σύνδεσμος και αργότερα στο Δημοκρατικό Στρατό Θεσσαλονίκης. Το 1947 θα πιαστεί από την Ασφάλεια και θα βασανιστεί άγρια. Καταδικάζεται σε θάνατο και γλιτώνει το απόσπασμα από τυχαίο περιστατικό. Μεγάλο μέρος της ζωής του θα περάσει στις φυλακές και τις εξορίες όπου θα μάθει να γράφει και να διαβάζει. Φυλακίζεται στο Γεντί Κουλέ Θεσσαλονίκης, την Κέρκυρα, τις φυλακές Αβέρωφ και τις φυλακές Ανηλίκων Κηφισίας. Εξορίζεται στη Γιούρα, τη Μακρόνησο και τον Αη-Στράτη. Επί Δικτατορίας θα βρεθεί ξανά στη Γιούρα.

Κατά τη Μεταπολίτευση έγραψε τα βιβλία "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς" και "Χαμογέλα ρε τι σου ζητάνε" σε αυτοβιογραφικό ύφος. Τα τελευταία του χρόνια έζησε στα Μέγαρα.

Ακούστε 

http://www.youtube.com/watch?v=ds9JgnoTRW8

http://www.youtube.com/watch?v=KXcsoOxS428

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου και οι σύγχρονοι Ταγματασφαλίτες

Όταν ρωτούσαν τον Γκέμπελς για την εξολόθρευση των Εβραίων, απαντούσε:

«Αδύνατον, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα το γνώριζα»!

Επομένως τίποτα το πρωτότυπο από τα ναζιστικά αποβράσματα της Χρυσής Αυγής, που ως απόγονοι των ταγματασφαλιτών, ως επίγονοι του φασίστα Μεταξά και ως υπερασπιστές της χούντας των συνταγματαρχών, ισχυρίζονται πως δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο και πως οι νεκροί του Πολυτεχνείου είναι «μύθος».

Προφανώς «η Γη γυρίζει»...

Αλλά αυτό το «προφανές» κάποιες φορές δεν αρκεί. Υπάρχουν ιστορικές στιγμές που πρέπει να επαναβεβαιώνεται ακόμα και το αυτονόητο. Οτι δηλαδή «η Γη γυρίζει». Μια τέτοια στιγμή είναι όταν ο φασισμός επιδιώκει να φυλακίσει τη «Γη», την Ιστορία και το μυαλό των ανθρώπων στο βάλτο του.

Δεν θα αναφερθούμε στους 88 εκ των δολοφονημένων από τη χούντα που μνημονεύονται στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Ούτε σε προσωπικές μαρτυρίες (πλην αυτής που αφορά στον δολοφόνο Ντερτιλή). Ούτε στους (πιστοποιημένα) 1.103 τραυματίες των γεγονότων του Πολυτεχνείου.

Θα σταθούμε μόνο στο κομμάτι της ιστορικής έρευνας του «Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών» με τίτλο «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973» που αφορά στους νεκρούς του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και αμέσως μετά την καταστολή της.

Σύμφωνα με τα τεκμήρια, από τη χούντα κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου δολοφονήθηκαν δεκάδες άνθρωποι. Να μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16/11/1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».

Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.

Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».

Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε νεκρός στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.

Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βραδινές ώρες της 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, χτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού.

Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Στις 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο.

Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρθένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Στις 17/11/1973, στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973.

Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17/11/1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΩ» και «ΕΛΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου εξέπνευσε στις 30/11/1973.

Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 17/11/1973, επί της πλατείας Αιγύπτου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτορίας) διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

Αλέξανδρος - Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17/11/1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέιδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου πιστοποιήθηκε ο θάνατος του.

Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου, 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Εξέπνευσε στο ΚΑΤ στις 30/1/1974.

Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε αυθημερόν.

Ο κατάλογος που προηγήθηκε είναι ενδεικτικός. Περιλαμβάνει κι άλλους. Πολλούς. Αρκετοί από αυτούς δολοφονημένοι και στην ευρύτερη, πέραν του Πολυτεχνείου, περιοχή της Αθήνας, από τις δυνάμεις καταστολής που είχε εξαπολύσει η χούντα.

Τέτοιες ήταν, για παράδειγμα, οι δολοφονίες του Κυριάκου Παντελεάκη, εκτελεσμένου στις 18/11/1973 από πυρά άρματος μάχης στην Πατησίων, του Ευστάθιου Κολινιάτη που κτυπήθηκε στις 18/11/1973 από αστυνομικούς, των θυμάτων της αστυνομίας Σπυρίδωνα Κοντομάρη (πρώην βουλευτής Κερκύρας), Σωκράτη Μιχαήλ που τον χτύπησαν στην οδό Μπουμπουλίνας στις 16/11/1973, του Δημήτριου Παπαϊωάννου, του Δημήτρη Θεοδώρα που γαζώθηκε στις 17/11/1973 από πυρά στρατιωτικής περιπόλου, τουΑλέξανδρου Παπαθανασίου που εκτελέστηκε από τα πυρά των αστυνομικών του ΙΣΤ' Αστυνομικού Τμήματος Αθήνας...

Τα θρασίμια του ναζισμού λένε:

«Αυτοί δεν είναι νεκροί του Πολυτεχνείου. Αυτοί ήταν "έξω" από το Πολυτεχνείο»!

Είναι μάλιστα ικανοί να ισχυριστούν ότι οι «έξω» από το Πολυτεχνείο δεν δολοφονήθηκαν από τη χούντα στο πλαίσιο της καταστολής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά ότι «σκόνταψαν και χτύπησαν μόνοι τους»...

Να, όμως ένα παράδειγμα, για το τι έγινε με τους «έξω» από το Πολυτεχνείο:

To μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής βρίσκεται με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρη, οι αστυφύλακες χτυπούν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξεφεύγει. Ο Ντερτιλής βγάζει από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβολεί.

«Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή - ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης - και συνεχίζει:

«Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: "Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"»...

Αυτός είναι ο «μύθος» των νεκρών του Πολυτεχνείου. Αυτή ήταν η χούντα των «Ντερτιλήδων». Αυτά είναι και τα ναζιστοειδή της Χρυσής Αυγής που την εκπροσωπούν σήμερα.

Φυλλάδιο των Νεοναζί που μοιράστηκε στη Λακωνία 

Bιβλίο: Η ΕΑΜική Αντίσταση στην περιοχή Σερβίων Κοζάνης

Το βιβλίο της Μαρίας Παπαδοπούλου - Ζιώγα αναφέρεται στο Νομό της Κοζάνης, στηρίζεται στις αναμνήσεις της, σε συνδυασμό με γραπτές ιστορικές πηγές, ενώ περιέχει και υλικό μαρτυριών και συνεντεύξεων που συνέλεξε στη δεκαετία του 1980 από κατοίκους της περιοχής. Σε συνδυασμό με τις γενικότερες εξελίξεις, αναδεικνύεται ο καθοριστικός ρόλος του ΚΚΕ στη συγκρότηση και τη διεξαγωγή του αγώνα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στην περιοχή, επίσης τα γεγονότα τονίζουν ότι η ταξική πάλη και σύγκρουση δε σταμάτησε ούτε στιγμή. Στο βιβλίο, υπάρχει αναφορά στη δεκαετία του 1930 που δίνει μια σύντομη και περιεκτική σκιαγραφία της δράσης του ΚΚΕ στην περιοχή, τους αγωνιστικούς δεσμούς του με το λαό της περιοχής και ιδιαίτερα με το προσφυγικό στοιχείο.

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, αναδεικνύεται η συνέχεια του αστικού κράτους του οποίου βασικοί μηχανισμοί συνέχισαν να λειτουργούν αυτοτελώς σε συνεργασία με τα γερμανικά και ιταλικά στρατεύματα.

Η συγγραφέας, θέλοντας να αποτυπώσει τη δράση των αγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης στην περιοχή, απευθύνθηκε στους αγωνιστές αυτούς και σε δεκάδες άλλους στα χωριά, ανεξάρτητα από τη σημερινή τους πολιτική τοποθέτηση, για «να μη θαφτεί η αλήθεια, η νέα ιστορία του λαού, που την έγραψε με αίμα, πόνο και δάκρυα στα ερείπια των Σερβίων, για να μη γραφτεί από ανθρώπους που ήταν απόντες και ίσως εσκεμμένα θελήσουν να παραχαράξουν την ιστορική αλήθεια αυτοπροβάλλοντας παράλληλα τον εαυτό τους». Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Τσαούς-Αντών, ΠΑΟ και η επαίσχυντη προδοσία των Άγγλων

Στο δρόμο της γενικευμένης προσπάθειας παραχάραξης της ιστορίας με γνώμονα την εξομοίωση των κατοχικών εγκλημάτων του ΕΔΕΣ, των Ταγμάτων Ασφαλείας και των όσων υποτίθεται διενέργησε ο ΕΛΑΣ, γίνεται συχνά αναφορά στην επιθετική δράση του ΕΛΑΣ Μακεδονίας-Θράκης απέναντι στην οργάνωση ΠΑΟ. Εκτός από την πολλαπλή αναφορά που έχει γίνει από τον Κόκκινο Φάκελο για το πως η ΠΑΟ έδρασε στο πλευρό των Βουλγάρων κατακτητών, το σημερινό μας άρθρο έρχεται να φωτίσει μια διαφορετική πτυχή των οργανώσεων που έδρασαν στη Μακεδονία στο πλευρό του κατακτητή και ενάντια στον ΕΛΑΣ.

Στα μέσα του 1943, στην περιοχή της Μακεδονίας και της Θράκης φθάνει με μυστική αποστολή ο ταγματάρχης Μύλερ, αξιωματικός-σύνδεσμος της Συμμαχικής Στρατιωτικής Αποστολής. Στόχος του, μετά και από την συνολική εικόνα που οι Βρετανοί έχουν συγκεντρώσει, να θέσει στο περιθώριο τον ΕΛΑΣ και να ενισχύσει στρατιωτικά και πολιτικά τις ανεξάρτητες ομάδες δεξιών ανταρτών που δρούσαν απέναντι στον ΕΛΑΣ και στις παρυφές του βουλγαρικού και γερμανικού στρατού. Προτείνει έτσι την λεγόμενη "Αμυντική Διάταξη" με βάση την οποία, ο ΕΛΑΣ σκοπό του θα είχε μονάχα την άμυνα θέσεων και όχι τις επιθετικές ενέργειες ενάντια στον κατακτητή. Η "Αμυντική Διάταξη" υποβίβαζε τον αγώνα του ΕΛΑΣ σε ένα παθητικό αντάρτικο που στο τέλος θα εκφύλιζε και θα διέλυε τον αγώνα. Ο ΕΛΑΣ στις αρχές του 1944 "έσπασε" την "Αμυντική Διάταξη"με νέες συνδυασμένες και ευρείας κλίμακας επιχειρήσεις.

Στις αρχές του 1944, ομάδες δεξιών ανταρτών δήλωσαν ότι επιθυμούσαν να συζητήσουν την προσχώρησή τους στον ΕΛΑΣ. Πρόκειται για τις μικρές ομάδες του Τσαούς Αντών, Μποζ-Νταγ και Σισμανίδη της ΠΑΟ. Όταν η πρόθεση αυτή έγινε γνωστή στον Μύλερ, εκείνος μετέβη στην ομάδα του Αντών με σκοπό να "μελετήσει τη δράση τους και να τους γνωρίσει" αλλά στην πραγματικότητα για να υποδαυλίσει τα πάθη και τις ανομοιότητες. Την πρώτη του Γενάρη, μετά από πρόσκληση να γιορτάσουν μαζί την πρωτοχρονιά, ο Δήμος Πεπέκης (Σπάρτακος) με μια εικοσαμελή ομάδα πηγαίνει στα λημέρια του Αντών Τσαούς, που έδρευε στο Τσαλ-Νταγ. Οι ΕΛΑΣίτες δέχονται πυκνά πυρά, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους οι περισσότεροι. Όσοι πιάστηκαν τραυματισμένοι ή ζώντες μαζί και με τον Πεπέκη, εκτελέστηκαν επί τόπου παρουσία και του Μύλερ. Οι τσέτες του Αντών τους κόβουν τα κεφάλια και τα μεταφέρουν στον Βούλγαρο πρόεδρο του χωριού Πλατανιά για να εισπράξουν 700.000 λέβα.

Ο καπετάνιος της ομάδας του ΕΛΑΣ, που έδρευε στο Μποζ-Νταγ Άγης, επισκέφθηκε τον Μύλερ στο αρχηγείο του Αναστάς- Αγά, μετά από διαβεβαιώσεις για την ασφάλειά του. Η μετάβαση έγινε με κλιμάκιο ακόμα 9 ατόμων του αρχηγείου του ΕΛΑΣ. Στη συνάντηση, ο Μύλερ προσπάθησε να τους πείσει να συνεργαστούν κάτω από τον Τσαούς Αντών και όταν εκείνοι αρνήθηκαν, οι άνδρες του Τσαούς και του Αναστάς τους βασάνισαν άγρια, με εξαίρεση δύο λοχίες που κατάφεραν να διαφύγουν. Τα κεφάλια τους έφθασαν κι αυτά στις Βουλγαρικές αρχές της περιοχής.


Μερικές εβδομάδες μετά, ο ΕΛΑΣ διενέργησε επιχείρηση εκκαθάρισης του Τσαούς, του Αναστάς- Αγά και του Μακρόπουλου της ΠΑΟ, που βρίσκονταν κι εκείνος παρών στο βασανισμό και την εκτέλεση, οι αντάρτες διέλυσαν τα αρχηγεία τους ψάχνοντας το Μύλερ και τους αρχηγούς που φυσικά είχαν σπεύσει να διαφύγουν. Στα χέρια των ανταρτών του ΕΛΑΣ έπεσε του αρχείο του Μακρόπουλου που περιείχε το Σύμφωνο Τσαούς-Συράκωφ. Με την απελευθέρωση, η κυβέρνηση Αθηνών αναγκάστηκε να συλλάβει τους Αντών-Τσαους με 5 ακόμα στελέχη του, τον Σπυρίδη Κουτρίδη αλλά και τον συνταγματάρχη της ΠΑΟ Σφέτσο, όταν το ΕΑΜ παρουσίασε το εν λόγω σύμφωνο. Οι παραπάνω κλήθηκαν να λογοδοτήσουν σε στρατοδικείο. Παρόλα αυτά τα Δεκεμβριανά τους βρήκαν εκτός της φυλακής και με όπλα στα χέρια να διώκουν αγωνιστές του ΕΛΑΣ στη Μακεδονία και τη Θράκη. Μετά τη Βάρκιζα ο Αντών-Τσαούς χαρακτηρίστηκε ως "εθνικός ήρωας" και με το τέλος του Εμφυλίου στον οποίο έδρασε ως παρακρατικός έλαβε το βαθμό του ανθυπολοχαγού.

Η συμμορία του "ήρωα της εθνικοφροσύνη"Αντών-Τσαούς με του Βούλγαρους συμμάχους τους. Από αριστερά Ουζούνης, Γεώργιος Σκαρλατάκης, Νικόλαος Τεζόπουλος. Στη μέση και την άκρη με τα μαύρα Βούλγαροι στρατιώτες. Στα πόδια τους σφαγμένοι, οι αντιστασιακοί και μέλη του ΕΑΜ: Ηλίας Νταγνιτζής, Μιχάλης Πορφίδης, Γιουμουρτζής, Δ. Παπαδόπουλος, Τσότσογλου και Καραγιαννίδης.

Το «παιδομάζωμα» και η εθνικοφροσύνη, του Διονύση Αρβανιτάκη

Το ελληνικό αστικό κράτος, την περίοδο της ένοπλης ταξικής πάλης με το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ 1946 - 1949) και αργότερα, τις δεκαετίες 1950 - 1960, στην προσπάθεια ανασυγκρότησής του, ενίσχυσε την ιδεολογική προπαγάνδα της εθνικοφροσύνης με νέα επιχειρήματα δυσφήμισης του λαϊκού αγώνα του ΕΑΜ, του ΔΣΕ και του ΚΚΕ. Βασικός πυρήνας αυτής της δυσφήμισης ήταν ο χυδαίος αντικομμουνισμός του τύπου «ΕΑΜοβούλγαροι», «εγκληματίες», «προδότες», «πράκτορες», «απάτριδες» κ.ά. Η προπαγάνδα συμπληρώθηκε και με το «παιδομάζωμα».

Στο «παιδομάζωμα», με πρωτεργάτη τη βασίλισσα Φρειδερίκη, έδωσαν ιδιαίτερο βάρος. Αρκετά χρόνια μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ, με το επιχείρημα «της παράνομης κράτησης των βιαίως απαχθέντων ελληνοπαίδων από τις χώρες των Λαϊκών Δημοκρατιών (ΛΔ)», συντηρούσαν το κλίμα του ψυχρού πολέμου, μιας μορφής της αντίθεσης και πάλης μεταξύ σοσιαλισμού - καπιταλισμού.

Σήμερα, που αναβιώνει ο αντικομμουνισμός της εθνικοφροσύνης, δεν μπορούσε να μείνει έξω από την αρθρογραφία «το παιδομάζωμα» με τα αντίστοιχα της περιόδου επιχειρήματα από το ΛΑ.Ο.Σ., τη «Χρυσή Αυγή» (Χ.Α.) και άλλα φασιστοειδή. Η αναπληρώτρια του τομέα Γυναικών του ΛΑ.Ο.Σ., Φ. Κούρταλη, σε άρθρο στο διαδίκτυο, μεταξύ άλλων αναφέρει: «Νέα μορφή γενιτσαρισμού», «στρατολόγηση παιδιών... και η αποστολή τους στην Ελλάδα για να πολεμήσουν κατά της Ελλάδος», «το παιδομάζωμα ήταν απόφαση της Σλαβικής ηγεσίας», «Ηταν ένας τρόπος προκειμένου να αποκτήσει το ΚΚΕ έναν μελλοντικό στρατό με τα παιδιά που απήχθησαν βιαίως».

Με χιτλερικό χαιρετισμό υποδέχονται τη Φρειδερίκη

Η εθνικιστική - φασιστική προπαγάνδα και ιδιαίτερα της Χ.Α. χρησιμοποιεί τα δήθεν στοιχεία που περιέχονται στο βιβλίο του διαγραμμένου από το 1950 μέλους του ΚΚΕ για ανηθικότητα, επαναπατρισμένου το 1960 πολιτικού πρόσφυγα και υμνητή της δικτατορίας του 1967, Γιώργου Μανούκα («ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ, ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ», εκδόσεις «Συλλόγου Επαναπατρισθέντων εκ του παραπετάσματος», Αθήναι, 1961). Πρόσφατα και το «Βήμα» στην ηλεκτρονική του έκδοση, με άρθρο του Γιάννη Μπασκόζου, μπήκε στο χορό των ιστορικών προσεγγίσεων για το ίδιο θέμα, με τίτλο «28.000 παιδιά στο "παραπέτασμα"»!

Ο αρθρογράφος της «δημοκρατικής αστικής εφημερίδας», αφού πρώτα αμφισβητεί την ανάγκη της μετακίνησης των παιδιών στις ΛΔ λέγοντας ότι «προκαλεί μόνο προβληματισμό σχετικά με την ανάγκη ή όχι... της μετακίνησης των 28.000 περίπου παιδιών από φτωχές οικογένειες και σχεδόν έρημα χωριά προς τις χώρες του πρώην "υπαρκτού"», εικάζει: «Το ΚΚΕ ήθελε πιθανότατα να προστατέψει μια νέα γενιά μαχητών έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού έναν "τρίτο γύρο"».

Δηλαδή, το ΚΚΕ, κατά τον αρθρογράφο, ετοιμαζόταν για «τρίτο γύρο», προτού να τελειώσει ο «δεύτερος» και ενώ αυτός δεν είχε κριθεί ακόμα! Ο αντικομμουνιστικός παραλογισμός σε όλο το μεγαλείο του..!

Το αστικό κράτος μετά τη Βάρκιζα

Μετά την υποχώρηση - συνθηκολόγηση του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, το αστικό κράτος μεθοδευμένα και με τη στήριξη των Αγγλων ιμπεριαλιστών συμμάχων του επιδίωξε την υπέρ του αλλαγή του συσχετισμού δύναμης που δεν είχε ακόμη παγιωθεί, με στόχο τη σταθεροποίηση της αστικής εξουσίας που είχε κλονιστεί σοβαρά από τις μάχες του Δεκέμβρη του 1944.

Για την αναδιοργάνωση του καπιταλιστικού κράτους χρησιμοποιήθηκαν όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις, γι' αυτό και επανήλθε η Βασιλεία, η οποία είχε ενεργό ρόλο όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Σαν πρόβατα απ' τα αρματαγωγά ξεφόρτωναν στα λιμάνια τα παιδιά απ' τις περιοχές Μακεδονίας, Θράκης και Ηπειρο, για να τα κλείσουν στα γκέτο της Φρειδερίκης

Εκτός από την αναδιοργάνωση του κράτους και παρακράτους με τη χρησιμοποίηση χιλιάδων δοσίλογων και ταγματασφαλιτών, από το 1945 κυνήγησε δεκάδες χιλιάδες και έριξε στις φυλακές και στις εξορίες 80.000 αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΚΚΕ.

Η επίθεση σε βάρος των λαϊκών αγωνιστών είχε θύματα χιλιάδες παιδιά. Υπολογίζεται ότι πάνω από 15.000 παιδιά άνω των 14 ετών ήταν φυλακισμένα στα κολαστήρια της Μακρονήσου, της Βίδου, της Λέρου, του Ιτζεδίν, της Κηφισιάς κ.ά. Αρκετά ήταν καταδικασμένα σε θάνατο γιατί δεν αποκήρυτταν τους γονείς τους, ενώ στην Κέρκυρα έγιναν τελικά και εκτελέσεις παιδιών (Η ΤΡΙΧΡΟΝΗ ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΔΣΕ 1946 - 1949, σελ. 465).

Με πρακτικά μέτρα, συλλήψεις πρώην αξιωματικών, το αστικό κράτος έγκαιρα κατάφερε να στερήσει δυνάμεις εμπειροπόλεμες από τον ΔΣΕ. Με την τρομοκρατία και τις εκτελέσεις βρήκε δυνάμεις που υπέκυψαν στις πιέσεις και τις χρησιμοποίησε στην επάνδρωση και αναδιοργάνωση του αστικού στρατού για γενίκευση της ένοπλης σύγκρουσης.

Ενα ακόμη μέτρο του ελληνικού αστικού κράτους αποτέλεσε το σχέδιο μετακίνησης του πληθυσμού (μετακινήθηκαν 800.000) από την ύπαιθρο στις πόλεις. Η μετακίνηση των λεγόμενων «ανταρτόπληκτων», για να σωθούν από τις «σφαγές» των «συμμοριτών», από το 1947, με τη δημιουργία νεκρών ζωνών, αποσκοπούσε στην αποκοπή του ΔΣΕ από τους κατοίκους που βοηθούσαν τα τμήματά του με τρόφιμα, πληροφορίες και εφεδρικές δυνάμεις που είχε ανάγκη ο ΔΣΕ, ιδιαίτερα το 1948 που γενικεύτηκε η επίθεση του αστικού στρατού. Αυτά ήταν τα «έρημα χωριά» που δεν είδε ο αρθρογράφος του «Βήματος» και όχι τα χωριά της Ελεύθερης Ελλάδας που είδε, στα οποία κατέφυγαν και οι χιλιάδες κυνηγημένοι από τους ΜΑΥδες, τη χωροφυλακή και το στρατό (Η ΤΡΙΧΡΟΝΗ ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΔΣΕ 1946 - 1949, σελ. 462 - 463).

1949. Ελληνόπουλα που φιλοξενούνται στο Μαριάνσκε Λάζνε, δηλαδή τα πρώην βασιλικά θέρετρα που έγιναν λαϊκή περιουσία. Σήμερα βεβαίως, με την καπιταλιστική παλινόρθωση, τα ανάκτορα και η εκμετάλλευσή τους ανήκουν σε λίγους

Δεν εκτιμήθηκε σωστά όλη αυτή η πορεία όξυνσης της σύγκρουσης από μεριάς της αστικής τάξης και των συμμάχων της, των παλιών, Μ. Βρετανία, και των νέων, ΗΠΑ, ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Από το ΚΚΕ, δηλαδή, δεν εκτιμήθηκε ότι δεν υπήρχε καμιά προοπτική για δημοκρατική ομαλότητα, όπως μέχρι τότε πίεζε και με την ένοπλη πάλη.

Το πραγματικό παιδομάζωμα υπό την καθοδήγηση της βασίλισσας Φρειδερίκης ήταν μια παράπλευρη επιχείρηση της μετακίνησης του πληθυσμού, όπου με την επίβλεψη της Αμερικανικής Αποστολής Βοήθειας στην Ελλάδα (ΑΜΑG) και άλλων ιμπεριαλιστικών υπηρεσιών γινόταν το ξεδιάλεγμα των παιδιών που κλείστηκαν στα βασιλικά ιδρύματα, στις περιβόητες παιδουπόλεις κ.α.

Σύμφωνα με στοιχεία των πρωταγωνιστών της επιχείρησης, 150.000 παιδιά ακολούθησαν τους μετακινούμενους γονείς τους και άλλες 50.000 κλείστηκαν στα βασιλικά ιδρύματα (ό.π. σελ. 465 - 467).

Βασικός στόχος του παιδομαζώματος ήταν ο εγκλεισμός των παιδιών σε στρατόπεδα μεταστροφής τους ενάντια στον ΔΣΕ και το ΚΚΕ. «Η Βασιλική Πρόνοια Επαρχιών Βορείου Ελλάδος εγκαινίασε την πρώτη βασιλική παιδούπολη με 500 παιδιά στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης τον Ιούλιο του 1947» (Δημ. Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», σελ. 148).

Το Γενάρη του 1948 λειτουργούν 52 παιδουπόλεις (αργότερα 58) με το σύστημα πειθαρχημένης διαβίωσης και 28.000 έγκλειστα παιδιά κάτω των 14 ετών. Ηταν φασιστικά γκέτο - επανδρωμένα με απόστρατους ανώτερους αξιωματικούς του στρατού και της χωροφυλακής, γυναίκες πιστές στη βασίλισσα Φρειδερίκη, ανώτερους κυβερνητικούς υπαλλήλους και διπλωμάτες.

Ενεργό ρόλο είχε και η σύζυγος του πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Γκρέιντι, που είχε αναλάβει μέσω των ρ/σ και του Τύπου της Αμερικής την προπαγάνδα του έργου του βασιλικού ιδρύματος και των παιδουπόλεων (ό.π. σελ. 151).

Οι αστοί αρθρογράφοι, φασίστες και μη, όπως και η βασίλισσα, κατά το λαό «Φρίκη», χρησιμοποίησαν το επιχείρημα ότι με τις παιδουπόλεις «έσωσαν» τα παιδιά των «συμμοριόπληκτων» περιοχών, «είχαν απομακρυνθεί μερίμνη του κράτους προς αποφυγή απαγωγής από τους συμμορίτες» (Η Ιδέα της Βασιλείας, τεύχ. 2, Ιούλης 1983, σελ. 15).

Οπως όμως προκύπτει και από τις ημερομηνίες, που αποδέχονται και αστοί ιστοριογράφοι, η απόφαση της ίδρυσης του βασιλικού οργανισμού για τις παιδουπόλεις πάρθηκε στις 10/7/1947, 8 μήνες πριν την απόφαση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (ΠΔΚ), 7/3/1948, για τη μετακίνηση παιδιών από την Ελεύθερη Ελλάδα στις ΛΔ.

Η απόφαση για μετακίνηση παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες

Το ΚΚΕ, μετά από τη Βάρκιζα, βρέθηκε πίσω από την αστική τάξη στην ετοιμασία για γενίκευση της πάλης. Είχε αναπτύξει την ένοπλη πάλη ως μέσο πίεσης για τη διαμόρφωση συνθηκών ομαλής δημοκρατικής πορείας και ανάλογα με τις εξελίξεις. Επρόκειτο για τακτική που είχε τη σύμφωνη γνώμη και ηγετών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Το ΚΚΕ και ο ΔΣΕ δεν είχαν κανένα σχέδιο μετακίνησης παιδιών. Αντίθετα, αυτό που είχε αποφασιστεί ήταν να σχεδιαστεί η μόρφωση των παιδιών των ελεύθερων περιοχών. Είναι χαρακτηριστικές γι' αυτό το θέμα οι αποφάσεις του Γενικού Στρατηγείου του ΔΣΕ με ημερομηνίες 10/8/1947 και 8/8/1947 αντίστοιχα, που μεταξύ άλλων ανέφεραν:

«Κάθε λαϊκό συμβούλιο έχει υποχρέωση να οργανώσει στο χωριό ένα σχολείο (...) Σχετικά με τη διδακτική ύλη θα αρχίσει με βάση τα υπάρχοντα διδακτικά βιβλία» (Δημ. Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», σελ. 220 - 221).

Από το 1947 λειτουργούσαν σχολεία και στους προσφυγικούς οικισμούς των διωκόμενων αγωνιστών του ΕΑΜ που είχαν καταφύγει στο εξωτερικό, όπως στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας, όπου λειτουργούσαν 3 δημοτικά σχολεία, 2 νηπιαγωγεία, 1 βρεφικός σταθμός.

Η καθυστέρηση γενίκευσης της ένοπλης πάλης από το 1946, αφού η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη μετά το Δεκέμβρη (1944), όταν ο ένοπλος αγώνας γενικεύτηκε, είχε ως αποτέλεσμα το ΚΚΕ και ο ΔΣΕ να έχουν να αντιμετωπίσουν, εκτός από την επιδείνωση στην εξέλιξη στο συσχετισμό δυνάμεων και τη μέριμνα για τον άμαχο πληθυσμό στην περιοχή τους, που ήταν όλη ζώνη πολέμου.

Σωστά το ΚΚΕ και η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ) στο τέλος του 1947 έκριναν ότι ήταν επιβεβλημένη η απομάκρυνση των παιδιών από τις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας που δεν ήταν «έρημα χωριά», όπως γράφει ο αρθρογράφος στο «Βήμα». Ηταν κατοικημένες περιοχές που καθημερινά δέχονταν επιθέσεις από τον αστικό στρατό με βαρύ πυροβολικό και αεροπορία.

Στις περιοχές αυτές που είχε ευθύνη ο ΔΣΕ ήταν καθημερινές οι εκκλήσεις των κατοίκων προς την ΠΔΚ για τη σωτηρία των παιδιών.

Οι διαταγές για το βομβαρδισμό των χωριών ήταν ιδιαίτερα απάνθρωπες. Είναι χαρακτηριστική η διαταγή της Διοίκησης Αεροπορίας Στρατού με τίτλο «Αεροπορική περικύκλωση» και ημερομηνία 3/5/1947, που μεταξύ άλλων αναφέρει: «Η Αεροπορία αιφνιδιαστικώς... ίπταται άνωθεν του χώρου... απαγορεύει την απομάκρυνσιν του εχθρού και εξοντώνει πάντα επιχειρούντα ν' απομακρυνθεί» (ΓΕΣ ΑΡΧΕΙΑ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1944 - 1949, τόμ. 4, σελ. 483).

Σε αξιολόγηση αεροπορικής επίθεσης με θέμα «προσβολαί στόχων παρά της Αεροπορίας» μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Παρέστη ανάγκη προσβολής παρά της Αεροπορίας ωρισμένων κατωκημένων τόπων (διά πολυβολισμών και ρουκετών)... είναι φυσικόν και ενδεχόμενον να επλήγησαν και χωρικοί και τινές αθώοι...»(ό.π. σελ. 304 - 305).

Είναι ακόμη γεγονός ότι στα σχέδια του αστικού στρατού, που δεν ήταν δύσκολο να τα μάθει το ΚΚΕ, βρισκόταν και η χρησιμοποίηση πιο αποτελεσματικών μέτρων μαζικής εξόντωσης. Το Ανώτατον Συμβούλιο Εθνικής Αμύνης έθεσε στις 10/7/1948 στον επικεφαλής της Αμερικανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα Τζ. Α. Βαν Φλιτ Υπόμνημα που μεταξύ άλλων ανέφερε: «Ο Ελληνικός Στρατός αναγκαιεί βομβαρδιστικά... ειδικάς εμπρηστικάς βόμβας... Αέρια» (ΓΕΣ ΑΡΧΕΙΑ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1944 - 1949, τόμ. 9, 1998, σελ. 182).

Στις 7/3/1948 αποφασίστηκε η αποστολή στις γειτονικές λαϊκοδημοκρατικές χώρες παιδιών των εμπόλεμων περιοχών. Η απόφαση που δημοσιεύτηκε στο δελτίο ειδήσεων του ΔΣΕ μεταξύ άλλων αναφέρει: «Η Προσωρινή Κυβέρνηση... αποφάσισε να κάνει αποδεκτές τις αιτήσεις των λαϊκών οργανώσεων και των γονιών και να εγκρίνει την αποστολή και παραμονή των παιδιών, μέχρις ότου οι συνθήκες στη χώρα μας θα επιτρέψουν την επιστροφή τους» (Δημ. Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», σελ. 226).

Αυτή την περίοδο το ΚΚΕ δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο για την προστασία των παιδιών από τη μεταφορά τους στις φιλικές προς το ΔΣΕ Λαϊκές Δημοκρατίες. Ο ΔΣΕ δεν είχε άλλη περιοχή στην ευθύνη του εντός της Ελλάδας που να είναι έξω από την εμπόλεμη ζώνη για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.

Δεν εφαρμόστηκε κανένα μυστικό σχέδιο, γιατί το θέμα της μετακίνησης, εκτός του ότι ανακοινώθηκε ανοιχτά στις ελεύθερες περιοχές, απασχόλησε τα Λαϊκά Συμβούλια των χωριών και πήρε διεθνείς διαστάσεις στο διεθνές συνέδριο Δημοκρατικής Νεολαίας στο Βελιγράδι στις 3/3/1948 και στο Β΄ Διεθνές Συνέδριο Δημοκρατικών Γυναικών την 1/12/1948 στη Βουδαπέστη.

Η αποστολή των παιδιών στις ΛΔ έγινε με τη σύμφωνη γνώμη των στενών συγγενών τους, γιατί πολλά ήταν ορφανά, ήταν οργανωμένη από τα Λαϊκά Συμβούλια με συνοδούς μέχρι τις χώρες υποδοχής τους και φυσικά τα παιδιά δεν ήταν όλα παιδιά μελών του ΚΚΕ και των μαχητών του ΔΣΕ.

Χώρες που δέχτηκαν τα παιδιά ήταν η Γιουγκοσλαβία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Τσεχοσλοβακία, η Πολωνία, η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία. Παιδιά δέχτηκε και η Αλβανία, τα οποία αργότερα προωθήθηκαν στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες. Η Σοβιετική Ενωση δέχτηκε παιδιά αρκετά αργότερα, μετά την αποχώρηση του ΔΣΕ και το πέρασμα των μαχητών του στην πολιτική προσφυγιά, με την πολιτική συνένωσης των οικογενειών που επακολούθησε.

Για την παρακολούθηση της φροντίδας και της μόρφωσης των παιδιών, το ΚΚΕ και η ΠΔΚ από το Μάη του 1948 ίδρυσαν την Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί (ΕΒΟΠ), η οποία στελεχώθηκε από προσωπικότητες όπως ο Πέτρος Κόκκαλης ως επικεφαλής της, η λογοτέχνις Ελλη Αλεξίου, ο παιδαγωγός Γιώργος Αθανασιάδης, ο εκπαιδευτικός Θανάσης Μητσόπουλος κ.ά.

Ο σκόπιμος τότε αντικομμουνιστικός θόρυβος που είχε σηκώσει η κυβέρνηση, για να καλυφθεί και το πραγματικό δικό της παιδομάζωμα, προκάλεσε το ενδιαφέρον και του διεθνούς αστικού Τύπου. Υπήρξαν δημοσιεύματα από επισκέψεις στις Λαϊκές Δημοκρατίες, που διέψευσαν την αστική προπαγάνδα για τις «άθλιες» συνθήκες διαβίωσης των παιδιών.

Η Manchester Gardian στις 17/1/1950 έγραψε μεταξύ άλλων: «ήταν απλά όπως πρέπει, ντυμένα, καλοθρεμμένα και τα φροντίζουν διπλωματούχες παιδαγωγοί» (Ο.π. σελ. 260).

Η προσπάθεια της ελληνικής κυβερνητικής προπαγάνδας να στοιχειοθετήσει κατηγορία για βίαιη μεταφορά παιδιών από τις Λαϊκές Δημοκρατίες με την ενεργό ανάμειξη των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, στο Διεθνή Ερυθρό Σταυρό κ.α. στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου, με την παράλογη απαίτηση για τον άμεσο επαναπατρισμό όλων των «απαχθέντων» παιδιών, δεν είχε τελικά αποτέλεσμα. Τα στοιχεία ήταν συντριπτικά υπέρ της αλήθειας ότι η πλειοψηφία είχε απομακρυνθεί με τη σύμφωνη γνώμη των συγγενών τους.

Ο ίδιος ο Τζορτζ Μάρσαλ τόσο στις 24/4/1948 όσο και στις 14/8/1948 έγραψε ότι «υπήρχε "ανεπαρκής τεκμηρίωση" του ισχυρισμού πως μεγάλος αριθμός παιδιών είχε απομακρυνθεί με τη βία και πως υπήρχαν λίγα ή καθόλου τεκμήρια για άμεση ανάμειξη των κρατών δορυφόρων» (Lars Baerenzen, Μελέτες για τον Εμφύλιο Πόλεμο 1945 - 1949, σελ.152).

Η πάλη μεταξύ σοσιαλισμού - καπιταλισμού

Τι ήταν αυτό που διακήρυσσε και διακηρύσσει το ΚΚΕ και που ενοχλεί τους αστούς; Είναι ότι το ΚΚΕ πέρα από μεθοδολογικά και θεωρητικά προβλήματα στις αναλύσεις του για τον ελληνικό καπιταλισμό, σε συνδυασμό με αποφάσεις του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, στην 94χρονη πορεία του έδειξε σταθερή προσήλωση στο ότι η κινητήρια δύναμη της ιστορικής εξέλιξης είναι η ταξική πάλη και ότι στον καπιταλισμό ο ηγετικός ρόλος στην κοινωνική εξέλιξη ανήκει στην εργατική τάξη.

Αυτό προσπαθούσε να δώσει στα παιδιά στις Λαϊκές Δημοκρατίες, το δίκιο του ταξικού αγώνα του λαού και του ΔΣΕ, αυτό εξασφάλιζε και εφεδρικές δυνάμεις στον ΔΣΕ όσο διαρκούσε η ένοπλη πάλη.

Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ, μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος, το ΚΚΕ καλλιεργούσε την άποψη ότι «τα εθνικά συμφέροντα» της εκμεταλλεύτριας αστικής τάξης δεν ταυτίζονται με αυτά του εργαζόμενου λαού και αυτό ήταν ένα συμπέρασμα που προέκυπτε και από τις δύο ένοπλες συγκρούσεις, του Δεκέμβρη του 1944 και της τρίχρονης εποποιίας του ΔΣΕ.

Ο αρθρογράφος του «Βήματος» αναφέρει ότι «το ΚΚΕ ήθελε πιθανότατα να προστατεύσει μια νέα γενιά μαχητών έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού έναν "τρίτο γύρο"».

Είναι με έναν άλλο τρόπο το επιχείρημα του αστικού πολιτικού κόσμου, του «από Βορρά κινδύνου», των «ΕΑΜοβούλγαρων», που καλλιεργήθηκε μέχρι τις δεκαετίες του 1950 και 1960 για να ενταχθεί το ελληνικό αστικό κράτος στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΟΚ), με στόχο την ισχυροποίηση της κυριαρχίας της ελληνικής αστικής τάξης.

Σ' αυτή την κατεύθυνση, ο αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών Κ. Τσαλδάρης, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, είχε πει στη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής του ΟΗΕ στις 28/9/1948:«Χιλιάδες παιδιά απαχθέντων από τους γονείς των έχουν ήδη εκτοπισθεί υπό των ορδών των αναρχικών εις τας χώρας τας γειτονεύουσας με την Ελλάδα και αν τα παιδιά ταύτα δεν εξολοθρευτούν καθοδόν, συνεπεία των στερήσεων... ταύτα θα αποτελέσουν μίαν ημέραν ομάδα νέων γενιτσάρων...» (Δημ. Σέρβος, Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια, σελ. 252).

Η όλη πορεία της μόρφωσης και της εξέλιξης των παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες και τη Σοβιετική Ενωση αποτελεί την ιστορική διάψευση του τότε αρχηγού του Λαϊκού Κόμματος, ανέδειξε τις μεγάλες δυνατότητες του σοσιαλισμού στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Από το 1949 μέχρι το 1973 συντάχθηκαν και εκδόθηκαν 44 αλφαβητάρια και αναγνωστικά για όλες τις τάξεις του Δημοτικού και του Γυμνασίου στην ελληνική γλώσσα, 6 εγχειρίδια Ελληνικής Ιστορίας, 7 εγχειρίδια Γεωγραφίας της Ελλάδας. Επίσης, στη 15ετία 1960 - 1975 εκδόθηκαν 40 τίτλοι εξωσχολικών βιβλίων για παιδιά, 50 τίτλοι παιδικών αναγνωσμάτων και 57 τίτλοι λογοτεχνικών βιβλίων με έργα Σολωμού, Μακρυγιάννη, Παλαμά, Καρκαβίτσα, Σικελιανού κ.ά., καθώς και ανθολογίες ποίησης και δημοτικών τραγουδιών.

Σε έναν παιδικό πληθυσμό που, πριν τη μετακίνησή του, η πλειοψηφία του είχε γνώσεις Α΄ Δημοτικού, το 23% υπήρξαν απόφοιτοι μέσων και ανώτερων τεχνικών σχολών και το 17,6% πτυχιούχοι ανώτατων πανεπιστημιακών σχολών.

Την ίδια περίοδο, στα αναμορφωτήρια της Φρειδερίκης, τα παιδιά υπέστησαν παντοειδείς εξευτελισμούς και πλύση εγκεφάλου. Εχουν αποκαλυφθεί ομαδικοί βιασμοί, αγοραπωλησίες, απόπειρες αυτοκτονίας, ακόμα και εκτελέσεις (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949 - 1968, Β΄ τόμος, σελ. 180).

Βασικός προορισμός των αναμορφούμενων παιδιών ήταν, μέσω της υιοθεσίας, η προώθησή τους στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες (ΗΠΑ - Καναδάς, Αυστραλία), μέχρι και τη δεκαετία του 1960. Είναι χαρακτηριστικό το δημοσίευμα της περιόδου με πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή που αναφέρει: «Επ' ευκαιρία της αφίξεως του 10.000στού παιδιού που υιοθέτησαν Αμερικανοί απ' την Ελλάδα έγινε επίσημος τελετή εις τον Λευκόν Οίκον,... το οποίο θα γίνει πλέον Αμερικανάκι» (Νέα Οικονομία, τεύχ. 6, χρόνος ΣΤ΄, Ιούνης, 1962, σελ. 168).

Το αστικό κράτος και μετά τη λήξη του εμφυλίου υπολογίζεται ότι είχε εγκαταλείψει στη μοίρα τους 265.000 παιδιά από τα 380.000 ορφανά και τις άλλες 150.000 που ακολούθησαν τους γονείς τους που ξεσπιτώθηκαν από τη μετακίνηση του πληθυσμού και δεν είχαν καμιά κρατική μέριμνα.

Είναι χαρακτηριστικά και δημοσιεύματα του αστικού Τύπου για το μαρτύριο των παιδικών ψυχών στην Αθήνα κ.α. που περιλαμβάνονται στην «Τρίχρονη Εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», σελ. 466.

«Στην Αθήνα γυρίζουν παιδιά στους δρόμους, ... κοριτσάκια 10 με 15 χρονών με το πρόσχημα ότι πουλούν λουλούδια, διαφθείρονται, πλανώμενα τις νυχτερινές ώρες στα διάφορα νυχτερινά κέντρα». («Το Βήμα», 15 Ιανουαρίου 1949).

«Αυτά τα παιδάκια που δεν ξέρουν τίποτα από τις χαρές της παιδικής ηλικίας ... Η εκμετάλλευσή τους από ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων και εμπόρους... εκατόν είκοσι χιλιάδες ορφανά πλανιούνται σαν στοιχειά μέσα στις ελληνικές νύχτες» (Le Monde φ. 13 Φεβρουαρίου 1950).

Η ανατροπή του σοσιαλισμού με την επικράτησης της αντεπανάστασης δεν αναιρεί αυτήν την επαναστατική κοινωνική πολιτική κίνηση ως αναγκαιότητα, επικαιρότητα και προοπτική, τη μόνη ρεαλιστική απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αντίθετα, την επιβεβαιώνει με έναν άλλο τραγικό τρόπο, την κατάσταση των παιδιών των χιλιάδων μεταναστών απ' αυτές τις χώρες.

Του
Διονύση ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ*
*Ο Διονύσης Αρβανιτάκης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Ιστορίας